چو گل، ز دست تو جیب دریده ای دارم
چو لاله، دامن در خون کشیده ای دارم
به حفظ جانِ بلادیده، سعی من بیجاست
که پاس خرمن آفت رسیده ای دارم
ز سرد مهری آن گل چو برگهای خزان
رخ شکسته و رنگ پریده ای دارم
نسیم عشق کجا بشکفد بهار مرا ؟
که همچو لاله دل داغدیده ای دارم
مرا ز مردم نا اهل چشم مردمی است
امید میوه ز شاخ بریده ای دارم !
کجاست عشقِ جگرسوزِ اضطراب انگیز؟
که من به سینه، دلِ آرمیده ای دارم
صفا و گرمی جانم از آن بود که چو شمع
شرار آهی و خوناب دیده ای دارم
مرا چگونه بود تاب آشنایی خلق ؟
که چون "رهی" دلِ از خود رمیده ای دارم
@love_blossoms