Маладая Грамада

Дэкаланізацыя. Мода або сучаснасць?

Посткаланіяльная тэорыя (посткаланіялізм) - міждысцыплінарны напрамак даследаванняў, якія складаюцца з аналізу культурнай спадчыны каланіялізму. Посткаланіялізм уключае ў сябе мноства тэорый у розных галінах: філасофіі, кіно, палітычных навуках, сацыяльна-эканамічнай геаграфіі, сацыялогіі, фемінізме, рэлігійных і багаслоўскіх даследаваннях, і літаратуры.

Неакаланіялізм — сістэма адносін паміж развітымі дзяржавамі і іх былымі калоніямі, якая змяніла формы каланіяльнага панавання, але захавала важныя яго рысы.

Неакаланіялізм уключае ў сябе шэраг метадаў маніпуляцый:
насаджэнне карупцыі і прамы подкуп палітыкаў, распальванне і выкарыстанне канфліктаў для перадачы ўлады лаяльным лідарам, пастаўкі зброі палітычным фаварытам, сістэма кабальнага крэдытавання, выкарыстанне гуманітарнай дапамогі ў якасці інструмента маніпулявання, выкарыстанне ўзброенай сілы нібыта ў імя падтрымання міру.

Найбольш вядомымі праявамі неакаланізму ёсць дзейнасць Францыі і Бельгіі ў Афрыцы. У пачатку XXI стагоддзя да іх далучыліся Расія, ЗША, Кітай і Індыя. Неакаланіяльная палітыка апошніх двух у асноўным праяўляецца ў эканамічнай сферы.

(Працяг у картках)

На вашу думку, ці мае Беларусь прыкметы каланіялізацыі?

Падтрымаць МГ!

🎉 Сёння адзначаем дзень нараджэння Івана Луцкевіча!

📜 Іван Луцкевіч - выдатны беларускі палітык, гісторык і культурны дзеяч, чыё жыццё стало сімвалам барацьбы за незалежнасць і культурную самабытнасць беларускага народа. У канцы XIX - пачатку XX стагоддзя, калі Беларусь знаходзілася пад прыгнётам імперскіх улад, Луцкевіч прысвяціў сябе справе дзяржаўнага будаўніцтва. Ён актыўна працаваў над захаваннем і папулярызацыяй беларускай культуры, мовы і традыцый, верыў у светлую будучыню свайго народа і імкнуўся да стварэння незалежнай беларускай дзяржавы.

🔍 Чаму гэта важна памятаць зараз?
Асобы братоў Луцкевічаў не ўпісваліся ў савецкі наратыў і адмаўляюцца зараз праз пост-каланіяльныя адносіны з "русскім светам". У такіх умовах асабліва важна памятаць і шанаваць сваю ўнікальную гісторыю, якая фармуе нашу ідэнтычнасць і дапамагае нам разумець, хто мы ёсць.

📖 Каб больш даведацца пра Івана Луцкевіча раім прачытаць успаміны яго каханай Юліяны Мэнке. Спасылка на ўспаміны:
https://knihi.com/Julijana_Vitan-Dubiejkauskaja/Maje_uspaminy.html

Ці з’яўляецца Беларусь часткай эўрапейскай прасторы?

Чэшскі пісьменнік Мілан Кундэра ў сваім артыкуле “Выкраданне Захаду, ці Трагедыя Цэнтральнай Эўропы” звяртаецца да важнай тэмы эўрапейства. Менавіта да наступстваў ідэалагічнага падзялення гэтай часткі кантыненту, якое адбылося пасля Другой Сусветнай Вайны, і канфлікту эўрапейскай ідэнтычнасці.
Нарэшце, нават у назве працы выяўляецца існуючае тэрміналагічнае непаразуменне: тое, што для Кундэры “Цэнтральная Эўропа”, мы сёння звыклыя называць Эўропай Усходняй. Але чаму так? Аўтар выкарыстоўвае геаграфічны тэрмін, дзе Эўропай лічыцца прастора да Ўральскага горнага хрыбта, але таксама існуе і гістарычна-палітычнае падзяленне, якое больш звязана з вобразам і пэўным дыскурсам (кантэкстам). Дарэчы, сёння мы рэдка ўжываем геаграфічную перспектыву і, гаворачы пра эўрапейскае, маем на пэўныя інстытуты, каштоўнасці і нават эканамічнае развіццё.

“Па характары палітычнай сістэмы Цэнтральная Эўропа адносіцца да Ўсходу, па гісторыі культуры - да Захаду. Але паколькі сама Эўропа губляе культурную своеасаблівасць, яна не бачыць у Цэнтральнай Эўропе нічога акрамя палітычнага рэжыму ці, іншымі словамі, бачыць у Цэнтральнай Эўропе толькі Ўсходнюю Эўропу.”

Той разрыў, які быў вызваны жалезнай заслонай парадзіў ідэалагічны канфлікт, бо часткі “Эўропы” апынуліся ў сітуацыі Халоднай вайны паміж камуністычнай і капіталістычнай ідэалогіяй. Гэта сфарміравала пэную варожасць да рэгіёну - ён апынуся ахвярай абагульненняў і стэрэатыпаў. Шматлікія культурныя адметнасці і эўрапейскасць Цэнтральнай Эўропы страцілі сваю істотнасць для заходняга рэгіёну, які Кундэра вінаваціць у трагедыі нараўне з Расеяй.

Аўтар падкрэслівае ўнікальнасць і спецыфіку гэтай часкі свету, да якой адносіцца і Беларусь. Вядома, што з часоў публікацыі артыкула ў 1983 шмат чаго змянілася. Наша дзяржава, нягледзячы на прыналежнасць да Эўропы, усё больш аддаляецца ад гэтай ідэнтычнасці. Аднак, каб разумець наш асабісты цяперашні кантэкст і фарміраваць вобраз будучыні, неабходна глядзець на сітуацыю гістарычна і са шматлікіх перспектыў.

145 гадоў таму, 13 мая 1879 нарадзіўся Іван Мікітавіч Серада — першы старшыня Рады БНР.

Яшчэ да Першай сусветнай вайны Серада ўступіў у Беларускую Сацыялістычную Грамаду. Ваяваў на Манчжурскім фронце, афіцэр, удзельнік 1-й сусветнай вайны.
У снежні 1917 г. Cерада быў абраны дэлегатам, а пасля і старшынёй Усебеларускага З'езду. Увайшоў у Выканкам Савета З'езду. Быў у складзе першай у найноўшай гісторыі Беларусі дыпламатычнай дэлегацыі, якая накіравалася на мірныя перамовы ў Берасце.

У БССР працаваў навуковым супрацоўнікам Інбелкульта, выкладчыкам Менскага беларускага педагагічнага тэхнікума. Арганізатар і дырэктар Менскага ветэрынарнага-заатэхнічнага тэхнікума. Дацэнт Беларускай сельскагаспадарчай акадэміі ў Горы-Горках і супрацоўнік Беларускага навукова-даследчага інстытута сельскай і лясной гаспадаркі.

4 ліпеня 1930 года быў арыштаваны АДПУ БССР па сфабрыкаванай справе «Саюза вызвалення Беларусі» і сасланы ў Яраслаўль тэрмінам на пяць гадоў. 27 снежня 1941 года паўторна асуджаны на 10 гадоў зняволення. Датэрмінова вызвалены 19 лістапада 1943 года з Краслага (Краснаярскі край). Далейшы лёс невядомы. Канчатковы адказ на пытанне, што сталася з адным з лідэраў БНР, могуць даць архівы КДБ.

🇩🇪 Jusos Congress on the Future of Europe 2024

Маладая Грамада ўзяла ўдзел ў Кангрэсе ад Jusos - маладых сацыялістаў Нямеччыны. Мерапрыемства праходзіла ў Бярліне, дзе моладзевыя арганізацыі шматлікіх еўрапейскіх краін абмяркоўвалі сучасную сітуацыю як у ў свеце, так і ў Еўропе.

Сёння моладзь вельмі занепакоена распаўсюджваючымся правым рухам, які цягне за сабой шмат выклікаў для грамадства, у тым ліку, доўгатэрміновых, звязанных з пагаршэннем сітуцыі з ментальным здароўем, пагрозай кліматычнага крызісу і агульнай дэградацыяй правоў чалавека - асабліва датычна жанчын і эмігрантаў.

Асобная ўвага надавалася таксама ўсходне-еўрапейскім краінам.
Падчас кангрэса, прадстаўнікі Маладой Грамады шмат распавдалі пра сітуацыю ў Беларусі і стан беларускай моладзі ўнутры краіны і ў эміграцыі. Быў арганізаваны асобны воркшоп, дзе сябры арганізацыі выступілі з дакладам пра кантэкст краіны, які на сённяшні дзень звязаны з вайной Расеі супраць Украіны, знішчэннем трэцяга сектара і СМІ.

Было вельмі прыемна бычыць зацікаўленасць да Беларусі сярод арганізатараў і удзельнікаў кангрэса. Jusos у гэтым годзе плануюць пашыраць кааперацыю і падтрымку сацыяльна-дэмакратычных арганізацый усходне-еўрапейскіх краін, сярод якіх ёсць і Беларусь. Са свайго боку Маладая Грамада выказвае шчырую ўдзячнасць за запрашэнне, ўвагу і магчымасць беларускай моладзі быць пачутымі.