#بخش_ششم
تشخیص آزمایشگاهی
ويرايش رنگ آمیزی گرم، باکتری را به شکل کوکسیهای خوشهای گرم مثبت نشان میدهد. از محیط اختصاصی مانیتول نمکی (۷ تا ۹ درصد نمک) برای رشد استافیلوکوک اورئوس استفاده میشود. این باکتری، نمک را تحمل کرده و پس از رشد بر روی محیط اخیر، کلنیهای زرد رنگی تولید میکند که به دلیل تخمیر مانتیول و کاهش pH محیط کشت ایجاد میشود.
تمامی گونههای استافیلوکوک از نظر تست کاتالاز مثبت هستند. استافیلوکوک اورئوس از نظر تست کواگولاز (ایجاد لخته خون) مثبت است. باکتری، آنزیم DNAse را تولید میکند. از نظر تست لیپاز و فسفاتاز هم مثبت است.
درمان و مقاومت آنتی بیوتیکی
پس از کشف پنی سیلین، در ابتدا از این دارو برای درمان عفونتهای استافیلوکوکی استفاده میشد اما روز به روز به مقاومت آنتیبیوتیکی علیه پني سيلين افزوده شد بطوریکه در سال ۱۹۵۰، ۴۰ درصد سویههای بیمارستانی به پنی سیلین مقاوم شدند و این میزان در سال ۱۹۶۰ به ۸۰ درصد رسید. علت این دیده تولید پنی سیلیناز توسط باکتری بود که پنی سیلین را تجزیه میکند؛ بنابراین از آنتیبیوتیکهای جدیدتر یعنی پنی سیلینهای مقاوم به پنی سیلیناز (مانند اکساسیلین و متی سیلین) استفاده شد.متأسفانه این باکتری به مرور به این آنتیبیوتیکها نیز مقاوم شدهاست. از این آنتی بیوتکها به همراه جنتامایسین برای درمان عفونتهای جدی مانند اندوکاردیت استفاده میشود.
مقاومت به متی سیلین و سایر پنی سیلینهای مقاوم به پنی سیلیناز به دلیل اپرون
mec است. این اپرون، بخشی از کاست کروموزومی استافیلوکوکی (SCCmec) است. ژن
mecA، پروتئین متصل شونده به پنی سیلین با نام PBP2a را کد میکند که میل پیوندی پایینی برای آنتیبیوتیکهای بتالاکتام دارد. لازم است بدانید که پروتئینهای PBP در ساخت وساز ديوار سلولي باکتریایی نقش دارند. از این رو، وجود چنین پروتئین جدیدی تحت تأثیر انتي بيوتيك نخوهد بود و باکتری به راحتی به زندگی خود ادامه میدهد. این سویهها در اصطلاح استافیلوکوکهای مقاوم به متی سیلین (MRSA) میگویند. برای درمان MRSA، از آنتیبیوتیک دیگری به نام وانكومايسين استفاده میشود. همچنین از آنتیبیوتیک جدیدی به نام لینزولید نیز برای درمان MRSA استفاده شدهاست.
آنتیبیوتیکهای آمینوگلوکوزیدی مانند جنتامایسین، استرپتومایسین و کانامایسین زمانی به خوبی علیه استافیلوکوکها جواب میدادند اما استافیلوکوک به مرور زمان به این آنتیبیوتیکها نیز مقاوم شد. این آنتیبیوتیکها با اتصال به زیر واحد ۳۰S ریبوزومی منجر به مرگ باکتری میشوند.مقاومت به آمینوگلوکوزیدها در استافیلوکوکها به سه شکل دیده شدهاست: آنزیمهای تغییر دهنده آمینوگلوکوزیدها (موجب تغییر ساختار آنتیبیوتیک و غیرفعال سازی آن میشود)، جهشها یا موتاسیونهای ریبوزومی (موجب تغییر در جایگاه هدف اتصال آنتیبیوتیک خواهند شد؛ بنابراین، آنتیبیوتیک دیگر نمیتواند به هدف خود متصل شود)، پمپهای افلاکس در غشای باکتری که بهطور فعالانه آنتیبیوتیک را از داخل باکتری به خارج از آن، پمپ میکنند. مقاومت به وانکومایسین (و سایر آنتیبیوتیکهای گلیکوپپتیدی) بر اثر ژن
vanA ایجاد میشود. این ژن از انتروکوک به استافیلوکوک انتقال یافتهاست. این ژن طوری پپتیدوگلیکان را تغییر میدهد که وانکومایسین دیگر نتواند به آن متصل شود. به این سویهها، استافیلوکوکهای مقاوم به وانکومایسین (VRSA) میگویند. سویههای دیگری نیز گزارش شدهاند که بهطور میانه به وانکومایسین مقاوم (VISA)هستند. سویههای اخیر اولین بار در سال ۱۹۹۶ از ژاپن گزارش شدند و در درمان آنتیبیوتیکهای مقاوم به ونکومایسین از سفالوسپیرینهای نسل پنجم مثل سفتازولین استفاده میشود.
#استافیلوکوک_اورئوس
@microbiology_qom