𝕽𝖊𝖉 𝖒𝖎𝖗𝖆𝖈𝖑𝖊🍒

من اگه گربه بگیرم
گربم:

اگه تگ lindgreen یا the need رو جایی شنیدین.. اون آهنگو سریع واسه من بفرستین. آهنگای این پرودوسرا 🤌🏻🤌🏻🤌🏻🤌🏻🤌🏻🤌🏻

با مامانم بالرین دیدیم-
اون همه پلاگ و ویبراتور و شلاق و گگ و... توی کیف بودن و من اونجا باید با تمام قوا وانمود می‌کردم من نمیدونم چه خبره-

نتیجه: این فیلم رو با خانواده نمیشه دید، مثل من احمق نباشید و تحقیق کنید-

24/7 😂💀

Darling, don't cry
It's only good bye
It happens sometimes
Don't be fooled...

مشهد خیلی بزرگه امکان نداره به هم بربخوریم

شانس من تو مشهد درحالیکه توی یه هتلیم:

الان یه delulu میگه: it's a sign 💀

منظورت چیه که همون تایمی که میخوایم بریم مشهد قراره اونم با همکلاسیاش بیاد اونجا اردو؟

از دلایلی که دلم نمیخواد درباره پلن و برنامه هام توی این خونه حرف بزنم همین رفتارای دراماتیکشونه که "نه! دختر نمیتونه بره تو کافه کار کنه خیلی خطرناکه و جوش بده اصلا نوچ نوچ." یا که "من که میدونم شما هیچکدومتون هیچی نمیشین" (با الفاظ خیلی بدتر و این ادعا که منفی نگر نیست و صرفا "چشم داره و اطرافشو میبینه"!!! هیچوقت تا حالا نشده بیان بگن خب تا ما بذاریم فلان چیز بشه که ببینیم خودش چیکار می‌کنه بفهمیم که- نه همیشه ما رو توی خونه نگه داشتن و حالا می‌گن که اجتماعی نیستیم و نمی‌تونیم از پس خودمون بر بیاییم... تقصیر کیه؟
هربار بحث این میشه که من یه کاری رو می‌خوام انجام بدم باید حتما وسطش بحث بشه. من از چیزای جدی متنفرم و همیشه سعی می‌کنم هرچقدر هم عجیب و یهویی ولی از اون تنش توی اتاق کم کنم ولی برعکس من وقتی قضیه جدیه جنبه شوخی ندارن و ازت انتظار دارن عین یه آدم میانسال اونجا نشسته باشی ببینی واست چه پند و اندرزی دارن‌... ببخشینا-
وقتی به شوخی گفتم نمیدونم چیکار می‌خوام بکنم (خیلیم خوب میدونم ولی اگه بگم معلوم نیست چی میشه پس ترجیح میدم با هیچکس حرفی نزنم و شانسمو خراب نکنم) گفت بیست ساله نمیدونی-‌ سه سال قبل از این که تصمیم اومدن من گرفته بشه اصلا- تو اون موقع حتی کسی که منو زاییده هم نمیدونست داره چه گهی میخوره تو زندگیش و بچه پس انداخت که خواهرشوهرش و عمش بزرگشون کنن خودش بره تازه کلاس و درس. هر بار میخواست بره دانشگاه حامله بود و همشم غر میزد که من از دست بچه ها نمیتونم برم دانشگاه (من تا دوازده سالگی بچه عمه و مادربزرگم بودم) الانم تازه فهمیده که نمیخواد زن خونه‌دار باشه و میخواد با دوستاش بگرده و تنهایی بره مسافرت و سر کار باشه، بچه ها خودشون به خودشون برسن و سفر خودش و شوهری. ولی تو نمیتونی این‌کار رو بکنی. این تغییرات خوبن ولی نه با این شرایطی که اون داره. از این می‌ناله که شبیه بچه های مردم نیستیم ولی خودش یه بارم شبیه مادر اون بچه های مردم نبوده. نه خودش نه شوهرش هیچوقت شبیه پدر و مادرای دیگه نبودن. یکیش صرفا غر به جونه اون یکیم بود و نبودش یکیه و حتی نبودنش تا یه جاهایی بهتر از بودنشه. خسته کنندس که هر چقدر تلاش و سعی می‌کنم هیچوقت به اندازه کافی خوب نیستم. اصلا خوب نیستم. عرضه ندارم. غیرت ندارم. به خودم سختی نمی‌دم و هیچ‌کاری رو نمیتونم درست انجام بدم. امروز داشتم یه برنامه نگاه می‌کردم که طرف بعد از یک ماه رفته خونشون و چقدر پدر و مادرش با محبت و علاقه منتظر بچشون بودن. اون علاقه و محبتی که بینشون بود رو هیچ جا ندیده بودم. فکر می‌کردم فقط دلم برای اون خارجیا می‌سوزه که نمیتونن به همین راحتی خانواده هاشونو ببینن ولی بهم ثابت شد دلم برای خودم می‌سوخته که هیچوقت همجین عشق unconditionalی از هیچکس نگرفتم. خنده داره که چطور به همه چیز و همه کس عشق دادم ولی آخرش هم هیچی گیرم نیومد. مزخرف تر از اون اینه که الان حین نوشتن اینا دارم گریه می‌کنم

داداش من خودم نرفت-

ازینا میخ-