در تبیین واقعیت‌های برنامه جامع اقدام مشترک، لازم است تا نقش کنگره مورد بررسی قرار گیرد. کنگره آمریکا در دوران ریاست جمهوری اوباما و ترامپ، رویکرد نسبتاً مشترکی داشته است. واقعیت آن است که کنگره نقش محوری در ساختار سیاسی آمریکا دارد. هیچ بازیگری نمی‌تواند نقش کنگره را نادیده بگیرد. واکنش مجلس سنا و نمایندگان آمریکا به توافق هسته‌ای نشان داد که جمهوریخواهان دارای رویکرد انتقادی نسبت به روند طرح در کنگره آمریکا بوده‌اند. در این فرآیند حتی جان بوینر، رئیس مجلس نمایندگان آمریکا مجبور به استعفا از مقام خود شد. در شرایط موجود، پل دیویس رایان، رئیس مجلس نمایندگان آمریکا، حمایت همه‌جانبه خود را از سیاست‌های امنیتی و راهبردی دونالد ترامپ بیان داشته است. واکنش بسیاری از کاندیدای ریاست جمهوری آمریکا برای سال 2016 نشان داد که برنامه جامع اقدام مشترک یکی از موضوعات و دغدغه‌های اصلی کارگزاران سیاست خارجی و امنیتی آمریکا خواهد بود.
مقامات وزارت خارجه آمریکا در 10 نوامبر 2016 به این موضوع اشاره داشتند که دولت جدید آمریکا به عنوان مقام مسئول و تعیین‌کننده در ارتباط با برنامه جامع اقدام مشترک خواهد بود. بیان چنین رویکردی به مفهوم آن است که بخش قابل‌توجهی از ساخت سیاسی آمریکا، توافق با ایران را به منزله «قرارداد رسمی» ایالات متحده تلقی نمی‌کنند. از آنجایی که برنامه جامع اقدام مشترک مطلوبیت‌های لازم برای سیاست خارجی آمریکا را به همراه داشته، بنابراین طبیعی به نظر می‌رسد که گروه‌های کارشناسی و مجموعه بوروکراتیک از چنین اهدافی در دوران ترامپ نیز حمایت به عمل آورند.
در چنین شرایطی، برنامه جامع اقدام مشترک به‌عنوان موضوع پذیرفته‌ای تلقی می‌شود که هر یک از مقامات اجرایی باید زمینه اجرا و پذیرش آن را فراهم آورد، مگر آن‌که رئیس‌جمهور و کنگره درصدد مخالفت و مقابله با چنین راهبردی برآیند. از آنجا که براساس انتخابات 8 نوامبر 2016، کنگره آمریکا و کاخ سفید در اختیار جمهوریخواهان قرار گرفته، بنابراین امکان تجدیدنظر در برخی از تصمیمات که برای آمریکا تعهد به وجود می‌آورد، امکان‌پذیر بوده است. استنکاف کنگره از دستورالعمل 13 اکتبر 2017 دونالد ترامپ برای تعیین تکلیف برجام، نشان می‌دهد که هرگونه اقدام کنگره و دولت، پیامدهای حقوقی خاص خود را خواهد داشت.
آمریکا تلاش دارد تا ایران را در حلقه توافق‌های راهبردی قرار دهد. چنین توافق‌هایی را می‌توان در زمره سازوکارهای محدودسازی قدرت ایران در محیط منطقه‌ای و نقش‌یابی در فضای بین‌المللی دانست. شاید بتوان به این موضوع اشاره داشت که دیپلماسی اجبار و تهدیدات دونالد ترامپ، بخشی از سازوکارهایی است که ایران را با محدودیت‌ها و فشار سیاسی جدیدی روبرو خواهد ساخت. چنین محدودیت‌هایی نشان می‌دهد که معادله تحریم اقتصادی و استنکاف در برابر موضوع مربوط به تعلیق‌ها، بخشی از چالش‌های اصلی ایران و ایالات متحده در سال 2018 و در ارتباط با برنامه جامع اقدام مشترک خواهد بود.(کانال سیاسیون ایران )
@mohamadalihozhabri
مقامات وزارت خارجه آمریکا در 10 نوامبر 2016 به این موضوع اشاره داشتند که دولت جدید آمریکا به عنوان مقام مسئول و تعیین‌کننده در ارتباط با برنامه جامع اقدام مشترک خواهد بود. بیان چنین رویکردی به مفهوم آن است که بخش قابل‌توجهی از ساخت سیاسی آمریکا، توافق با ایران را به منزله «قرارداد رسمی» ایالات متحده تلقی نمی‌کنند. از آنجایی که برنامه جامع اقدام مشترک مطلوبیت‌های لازم برای سیاست خارجی آمریکا را به همراه داشته، بنابراین طبیعی به نظر می‌رسد که گروه‌های کارشناسی و مجموعه بوروکراتیک از چنین اهدافی در دوران ترامپ نیز حمایت به عمل آورند.
در چنین شرایطی، برنامه جامع اقدام مشترک به‌عنوان موضوع پذیرفته‌ای تلقی می‌شود که هر یک از مقامات اجرایی باید زمینه اجرا و پذیرش آن را فراهم آورد، مگر آن‌که رئیس‌جمهور و کنگره درصدد مخالفت و مقابله با چنین راهبردی برآیند. از آنجا که براساس انتخابات 8 نوامبر 2016، کنگره آمریکا و کاخ سفید در اختیار جمهوریخواهان قرار گرفته، بنابراین امکان تجدیدنظر در برخی از تصمیمات که برای آمریکا تعهد به وجود می‌آورد، امکان‌پذیر بوده است. استنکاف کنگره از دستورالعمل 13 اکتبر 2017 دونالد ترامپ برای تعیین تکلیف برجام، نشان می‌دهد که هرگونه اقدام کنگره و دولت، پیامدهای حقوقی خاص خود را خواهد داشت.
آمریکا تلاش دارد تا ایران را در حلقه توافق‌های راهبردی قرار دهد. چنین توافق‌هایی را می‌توان در زمره سازوکارهای محدودسازی قدرت ایران در محیط منطقه‌ای و نقش‌یابی در فضای بین‌المللی دانست. شاید بتوان به این موضوع اشاره داشت که دیپلماسی اجبار و تهدیدات دونالد ترامپ، بخشی از سازوکارهایی است که ایران را با محدودیت‌ها و فشار سیاسی جدیدی روبرو خواهد ساخت. چنین محدودیت‌هایی نشان می‌دهد که معادله تحریم اقتصادی و استنکاف در برابر موضوع مربوط به تعلیق‌ها، بخشی از چالش‌های اصلی ایران و ایالات متحده در سال 2018 و در ارتباط با برنامه جامع اقدام مشترک خواهد بود.(کانال سیاسیون ایران )
@mohamadalihozhabri