سلام. عظم الله اجوركم
🔺اگر دستمان به دهنمان می رسد امسال محرم این کار قشنگ را انجام بدیم:
🔹یک نذری قشنگ
🔹به بقالی ويا نانوايي ویا سوپرمارکت‌های محله‌های فقیر نشین برویم و از مغازه‌دار بخواهیم دفتر بدهی مشتریان را به ما نشان بدهند.
🔹بدون شک زنان بیوه وايتام و نيازمندان و فقیرانی را خواهیم یافت که اجناس و مایحتاجشان را به صورت نسیه می‌خرند و صبر میکنند تا یارانه را دریافت کنند و یا از جایی به آنها کمک برسد.
🔹خواهیم دید که حجم بدهی‌هایشان در دیدگاه ما خیلی زیاد نیست ولی برای آنان بار سنگینی در زندگیشان هست، بدهی‌هایی که ما قادر به پرداخت آنها هستیم را پرداخت کنیم، حتی اگر توانستیم جزئی از آن را پرداخت کنیم. هر ماه یا هر وقت توانستیم این کار را در مغازه‌های مختلف انجام بدهیم تا این خیر شامل تعداد زیادی از خانواده‌ها شود.
اگر قادر به این کار نیستیم، لا اقل این ایده و فکر را نشر دهیم، شاید دیگران بتوانند به آن عمل کنند.
🔺اطمینان داشته باشیم ارزش این کار در كنار پخش غذای نذری در مساجد و هيئات و حسينيه ها، بسيار بالاست.
لطفااين متن را نشر دهيد اگر به اين نوع مغازه ها رسيديد كه كمك به انها در توان شمانيست آدرس و محل انرابه نزديكان و سايرين و ما نيز اعلام كنيد هركه توفيق داشته باشد كمك كند يا وسيله و واسطه خير گردد. ثواب آن به شما خواهد رسید و موجب شادی روح امام حسین (ع) هم خواهد شد.
خداوند به شايستگي از شما و اهل خیر قبول بفرمايد.
**************چنان نماند و چنین نیز هم نخواهد ماند 🌺
این روزها همه از هم می‌پرسند چه باید کرد. این سؤال، پاسخ‌های روشنی دارد. کارهای بسیاری هست که از عهدۀ ما برمی‌آید و در بهبود اوضاع مؤثر است. معجزه‌ای رخ نخواهد داد؛ اما ما می‌توانیم به کمک یکدیگر این روزهای سخت را که شاید سخت‌تر هم بشود، از سر بگذرانیم، تا نوبت به روزهای خوب هم برسد. به هر حال «مرغ زیرک چون به دام افتد، تحمل بایدش».
مهم‌ترین کاری که اکنون باید بکنیم، کنترل منفعت‌طلبی‌های شخصی و فردی است. بحران‌های اقتصادی و اضطراب‌های سیاسی، درک ملی را به حاشیه می‌رانند و جای آن را به سودهای پست و ناپایدار می‌دهند که نتیجۀ آن فاجعۀ ملی است. در تاریخ هر ملتی، سال‌هایی هست که به مثابۀ آزمون تاریخی برای آن ملت است. در این سالها آنچه نجات‌بخش است، درک ملی و پرهیز از سودجویی‌های فردی است. در غیبت درک ملی، هر ایرانی تبدیل به بمبی ویرانگر برای اقتصاد و رفاه و آیندۀ کشور می‌شود. مهربانی و نوع‌دوستی، اگر وقت معینی داشته باشد، همین روزها و سالها است. تا اطلاع ثانوی، مردم ایران هیچ دادرسی جز خودشان ندارند. از نصیحت مسئولان ناامید نمی‌شویم، اما آنان اگر هم بخواهند و اراده کنند، نمی‌توانند مسائل کشور را در کوتاه‌مدت حل کنند؛ چون نخست باید به تغییرات شناختی و ساختاری و سراسری تن دهند که فعلا ممکن نیست. توقع انصاف و انعطاف از عوامل برون‌مرزی بحران‌ها نیز بیهوده است. آنها اگر نوع‌دوست هم باشند، نوع‌دوستی‌شان را به پای مردم کشورشان می‌ریزند، نه کشوری بیگانه
بیایید تا می‌توانیم بر هم آسان بگیریم؛ به یکدیگر اعتماد کنیم؛ دست‌های همدیگر را بگیریم و رها نکنیم؛ پشتیبان هم باشیم؛ شادی و برخورداری دیگری را شادی و برخورداری خود بدانیم و میهن‌‌پرستی را تجربه کنیم. همۀ ملت‌هایی که اکنون از رفاه و آسودگی بیشتری برخوردارند، چنین روزهایی را از سر گذرانده‌اند و اکنون به گذشتۀ خود افتخار میکنند. بیایید چنان رفتار کنیم که آیندگان نیز به ما افتخار کنند. فراموش نکنیم که ما روزگارانی بسیار ناگوارتر از این نیز داشته‌ایم؛ اما در زمانی اندک، روزگاری دیگر آفریده‌ایم. از سقوط اصفهان، پایتخت سلسلۀ صفوی، در سال ۱۱۳۵ق، که جنگ و قحطی را به جایی رساند که یادآوری آن نیز دل‌ها را غرق بهت و اندوه می‌کند، تا پیروزی سپاه نادری بر لشکر ۸۰۰ هزار نفری گورکانیان هند، حدود ۱۶ سال فاصله است؛ یعنی کشوری که در برابر لشکر ۲۰ هزار نفری محمود افغان به زانو درآمد و یکی از سخت‌ترین و فاجعه‌آمیزترین دوران خود را آغاز کرد، ۱۶ سال بعد توانست یکی از بزرگترین امپراتوری‌های جهان را تسلیم کند و مرزهای کشور را به جایی برساند که تنها مرزهای ایران باستان، با آن قابل قیاس است.
رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند
چنان نماند و چنین نیز هم نخواهد ماند
سرود مجلس جمشید گفته‌اند این بود
که جام باده بیاور که جم نخواهد ماند
توانگرا دل درویش خود به دست آور
که مخزن زر و گنج درم نخواهد ماند
بدین رواق زبرجد نوشته‌اند به زر
که جز نکویی اهل کرم نخواهد ماند
ز مهربانی جانان طمع مبر حافظ
که نقش جور و نشان ستم نخواهد ماند
رضا بابایی
🆔
@movafagh_life 💯
