🔹میراث پدری🔹
در تمام کشورهای جهان کهنه سربازان از احترام ویژه‌ای برخوردار هستند. آنها و در بعضی کشورها نزدیکان آنها، از امکانات و امتیازات ویژه‌ای هم برخوردارند. از آن جمله، بیمه‌ی مناسب، حقوق مناسب، حق ویژه در استفاده از مراکز رفاهی/تفریحی و بسیاری از امتیازات دیگر.
در واقع این تبعیض‌های روا توجیه یا دلایل مناسبی نیز دارند؛ اینکه آنها در دوره‌ای بیش از دیگران از جان و مال و آسایش خود و اطرافیان صرف‌نظر کرده‌اند و یا اینکه باید برای آیندگان ایجاد انگیزه کرد که در شرایط سخت مشابه، به میدان بیایند و ...
اما آنچه در کشور ما اتفاق می‌افتد تفاوت‌های چندی با دیگر کشورها دارد و ایراداتی به آن وارد است.
۱. متاسفانه در کشور ما دادن این امتیازات ویژه علاوه بر بیمه،حقوق ماهیانه، استخدام در ادارات و خدمات رفاهی/ تفریحی، وارد بخش علمی و دانشگاهی نیز شده است. عرصه علم استثنائاً، نمی‌تواند مورد بذل و بخشش قرار گیرد. متاسفانه در سالیان اخیر پیکر کشور ما چوب افرادی را خورده است که توانایی علمی و حرفه‌ای لازم در مشاغل خود را ندارند.
۲. دومین وجه تمایز در کشور ما موروثی کردن این تبعیض‌هاست که دیگر آن را از روا بودن خارج می‌کند. به‌عنوان مثال اگر شخصی در سال‌های جنگ
، شش ماه جبهه رفته است، فرزند او بعد سی سال دارای سهمیه‌ی خاص می‌شود؛ آن هم نه در امور اقتصادی و شغلی، بلکه در رشته‌های دانشگاهی. موارد مشابه بسیار زیاد است.
۳. در همه‌ی کشورها این امتیازها به رزمندگان و نزدیکان آنها که از جنگ آسیب دیده‌اند واگذار می‌شود. اما در کشور ما متاسفانه کسانی از این سهمیه‌های ویژه استفاده می‌برند که کوچکترین آسیبی از جنگ ندیده‌اند. فرزند یک جانباز مثلا بیست‌و‌پنج درصد، یا برادر شهیدی که بیست سال بعد از جنگ به دنیا آمده با کدامین دلیل منطقی باید صاحب امتیاز ویژه شود.
زیاده روی در واگذاری این امتیازات موجب نارضایتی عمومی و ایجاد جامعه‌ای طبقاتی شده است. طبقه‌ی نوظهوری در کشور به‌وجود آمده که سهم بقیه را به سود خود مصادره می‌کند. امتیازات اجتماعی مانند ارث پدری هستند که ورثه‌ای حق آن را ندارد که خود را مستحق‌تر بداند.
آنهایی که مدعی حرکت در مسیر امام علی هستند نباید فراموش کنند که درگیری ایشان با برخی صحابه بر سر سهم‌خواهی ایشان به سبب مبارزه‌های سابق‌شان بود. چنان‌که آن حضرت آنان را از نور شمعی از بیت‌المال نیز محروم نمودند.
متاسفانه حاکمیت با بذل و بخشش بیت‌المال، سهم‌خواهی را رایج و آن را تبدیل به ارزش نموده است و علاوه بر حیطه‌ی اقتصاد و سیاست، عرصه‌ی علم را نیز مورد هجمه قرار داده است. آسیب‌ها در بخش علمی غیر قابل جبران بوده و علاوه بر بروز مشکلات در چرخه‌ی مدیریتی کشور و از بین رفتن ارزش علم و عالم، یکی از عوامل ناامیدی در افراد لایق، دانشمند و بااستعداد بوده و موجب فرار مغز‌هاست.
علیرضا احمدپور خرّمی
@naghdefarhangi
در تمام کشورهای جهان کهنه سربازان از احترام ویژه‌ای برخوردار هستند. آنها و در بعضی کشورها نزدیکان آنها، از امکانات و امتیازات ویژه‌ای هم برخوردارند. از آن جمله، بیمه‌ی مناسب، حقوق مناسب، حق ویژه در استفاده از مراکز رفاهی/تفریحی و بسیاری از امتیازات دیگر.
در واقع این تبعیض‌های روا توجیه یا دلایل مناسبی نیز دارند؛ اینکه آنها در دوره‌ای بیش از دیگران از جان و مال و آسایش خود و اطرافیان صرف‌نظر کرده‌اند و یا اینکه باید برای آیندگان ایجاد انگیزه کرد که در شرایط سخت مشابه، به میدان بیایند و ...
اما آنچه در کشور ما اتفاق می‌افتد تفاوت‌های چندی با دیگر کشورها دارد و ایراداتی به آن وارد است.
۱. متاسفانه در کشور ما دادن این امتیازات ویژه علاوه بر بیمه،حقوق ماهیانه، استخدام در ادارات و خدمات رفاهی/ تفریحی، وارد بخش علمی و دانشگاهی نیز شده است. عرصه علم استثنائاً، نمی‌تواند مورد بذل و بخشش قرار گیرد. متاسفانه در سالیان اخیر پیکر کشور ما چوب افرادی را خورده است که توانایی علمی و حرفه‌ای لازم در مشاغل خود را ندارند.
۲. دومین وجه تمایز در کشور ما موروثی کردن این تبعیض‌هاست که دیگر آن را از روا بودن خارج می‌کند. به‌عنوان مثال اگر شخصی در سال‌های جنگ
، شش ماه جبهه رفته است، فرزند او بعد سی سال دارای سهمیه‌ی خاص می‌شود؛ آن هم نه در امور اقتصادی و شغلی، بلکه در رشته‌های دانشگاهی. موارد مشابه بسیار زیاد است.
۳. در همه‌ی کشورها این امتیازها به رزمندگان و نزدیکان آنها که از جنگ آسیب دیده‌اند واگذار می‌شود. اما در کشور ما متاسفانه کسانی از این سهمیه‌های ویژه استفاده می‌برند که کوچکترین آسیبی از جنگ ندیده‌اند. فرزند یک جانباز مثلا بیست‌و‌پنج درصد، یا برادر شهیدی که بیست سال بعد از جنگ به دنیا آمده با کدامین دلیل منطقی باید صاحب امتیاز ویژه شود.
زیاده روی در واگذاری این امتیازات موجب نارضایتی عمومی و ایجاد جامعه‌ای طبقاتی شده است. طبقه‌ی نوظهوری در کشور به‌وجود آمده که سهم بقیه را به سود خود مصادره می‌کند. امتیازات اجتماعی مانند ارث پدری هستند که ورثه‌ای حق آن را ندارد که خود را مستحق‌تر بداند.
آنهایی که مدعی حرکت در مسیر امام علی هستند نباید فراموش کنند که درگیری ایشان با برخی صحابه بر سر سهم‌خواهی ایشان به سبب مبارزه‌های سابق‌شان بود. چنان‌که آن حضرت آنان را از نور شمعی از بیت‌المال نیز محروم نمودند.
متاسفانه حاکمیت با بذل و بخشش بیت‌المال، سهم‌خواهی را رایج و آن را تبدیل به ارزش نموده است و علاوه بر حیطه‌ی اقتصاد و سیاست، عرصه‌ی علم را نیز مورد هجمه قرار داده است. آسیب‌ها در بخش علمی غیر قابل جبران بوده و علاوه بر بروز مشکلات در چرخه‌ی مدیریتی کشور و از بین رفتن ارزش علم و عالم، یکی از عوامل ناامیدی در افراد لایق، دانشمند و بااستعداد بوده و موجب فرار مغز‌هاست.
علیرضا احمدپور خرّمی
@naghdefarhangi