🔆 "خودکفایی+∨-" 🔆
🔸 "خودکفایی" واژه‌ای نه‌چندان دیر‌پا، اما پرکاربرد در فرهنگ لغت ما ایرانیان، است. در طی چند دهه‌ی اخیر، رسانه‌ها و مقامات کشوری با سروصدای فراوان، از خودکفایی دم زده‌اند و از خودکفایی در تولید فلان محصول، به خود بالیده‌اند.
در طول این سالیان به گونه‌ای واژه‌ی "خودکفایی" در شیپورها دمیده شده که جز بار مثبت، برداشت دیگری از آن استخراج نمی‌شود. اما آیا واقع امر اینگونه است؟ آیا در عصر کنونی "خودکفایی" امکان‌پذیر است؟ آیا تلاش برای خودکفایی عقلانیست؟ اینها پرسش‌هایی است که کمتر به آن اندیشیده می‌شود.
جامعه‌ی بشری از دوره‌ی خودکفایی(غارنشینی) در طی هزاران سال و با تلاش فراوان از زندگی قبیله‌ای به روستایی(تقسیم کار اجتماعی) و سپس شهری و عصر تمدن پا نهاده است.
انسانها طی این دوره‌ها به این نتیجه رسیده‌اند که هرچه تخصصی‌تر کار کنند؛ چه در زندگی شخصی و چه در عرصه‌ی اجتماعی و بین‌المللی، زندگی راحت‌تری خواهند داشت و این به نفع همه است.
🔸اگر امروز لوله‌کشی آب منازل، گاز، آب کشاورزی، نفت، گاز بین‌شهری و... نیاز به تخصص‌های جداگانه دارد؛ در عرصه‌ی بین‌المللی نیز کارها بر همین منوال است.
به‌طور مثال فقط چند کشور هواپیما یا قطعات رایانه‌ای یا خودرو یا نفت یا محصولات کشاورزی تولید می‌کنند و سپس محصولات تولیدی را با هم مبادله می‌کنند.
مگر ژاپن یا آلمان نمی‌توانند هواپیمای بزرگ مسافربری بسازند؟ البته که با صرف میلیاردها دلار می‌توانند چنین کاری را انجام دهند. اما برای آنها تولید هواپیما مزیت اقتصادی کشورشان نیست و بنابراین کار غیر‌عقلانی نمی‌کنند.
هر کشوری باید مزیت‌های اقتصادی کشور خود را پیدا کند و با سرمایه‌گذاری روی آنها ضمن تامین نیاز جهانی به محصولات خود، نیازهای خود را که در آنها مزیتی برای تولید نداشته، خریداری کند.
امروزه کشورها اغلب چند محصول مشخص را تولید و در بازار جهانی مبادله می‌کنند. آلمان به ساخت خودرو، سوییس ساعت، آمریکا و فرانسه هواپیما، روسیه تجهیزات نظامی، پاکستان و هند محصولات کشاورزی، کشورهای حاشیه‌خلیج فارس تولید نفت و ...شهره‌اند.
ایران نیز از مزیت‌هایی مثل نفت، محصولات کشاورزی مانند زعفران/انجیر/پسته/انار، خاویار، خودروسازی، خدمات فنی و مهندسی، خدمات پزشکی، توریست و چند مورد دیگر بهره می‌برد.
اگر تمرکز حکومت و مردم بر روی این موارد بوده و برای سرمایه‌گذاری در این زمینه‌ها، تلاش کنند؛ می‌توانند موفق باشند.
🔸اینکه هر روز در تلویزیون تبلیغ شود که ما موفق به تولید فلان محصول و خودکفایی در فلان مورد شده‌ایم، جز هدر دادن سرمایه‌های کشور، چیز دیگری نیست. سرمایه‌گذاری روی محصولاتی که نیاز ما به آنها گاهی کمتر از تعداد انگشتان یک دست است و یا اصولا صرفه‌ی اقتصادی ندارند، کاری بس احمقانه و غیر‌عقلانیست که متاسفانه با تبلیغات فراوان در کشور ما بسیار اتفاق می‌افتد.
عقلانی است اگر حکومت و مردم به جای گرفتار شدن در شعارزدگی و توهم خودکفایی در همه زمینه ها، بر روی استعدادها و منابع در زمینه های مناسب موجود در کشور تمرکز کنند و با تقویت برند ایرانی در آن زمینه ها موجب توسعه اقتصادی و اشتغالزایی شوند.
🔸در کشور ما متاسفانه دو واژه‌ی "پیشرفت" و "توسعه" به اشتباه یکسان انگاشته می‌شوند. پیشرفت در ساخت و تولید چند محصول، هرگز به مفهوم توسعه‌ی کشور نیست.
در زمانه‌ی کنونی، خودکفایی در همه‌ی زمینه‌ها امکان‌پذیر، به صرفه و عقلانی نبوده و معنایی جز بازگشت به عقب و دوره‌ی غارنشینی ندارد.
بهتر است سرمایه‌های کشور را به درستی در مزیت‌های اقتصادی کشور، هزینه نموده و مسائل سیاسی را با روشهای سیاسی حل کنیم.
٭ تا زمانیکه سایه‌ی سیاست بر سر فرهنگ، اقتصاد و اجتماع کشور ما سنگینی می‌کند، امید رهایی از این وضعیت، امری عبث است. رفتار عاقلانه آن است که در عرصه‌ی سیاست بین‌المللی، زبان مشترک سیاسی را بیاموزیم تا اینکه شعار دروغین و ناممکن خودکفایی اقتصادی را در داخل سر دهیم.٭
🔸ضرب المثلی محلی داریم که جان کلام است : همه‌چی بکار هیچی برندار
علیرضا احمدپور خرّمی
@naghdefarhangi
🔸 "خودکفایی" واژه‌ای نه‌چندان دیر‌پا، اما پرکاربرد در فرهنگ لغت ما ایرانیان، است. در طی چند دهه‌ی اخیر، رسانه‌ها و مقامات کشوری با سروصدای فراوان، از خودکفایی دم زده‌اند و از خودکفایی در تولید فلان محصول، به خود بالیده‌اند.
در طول این سالیان به گونه‌ای واژه‌ی "خودکفایی" در شیپورها دمیده شده که جز بار مثبت، برداشت دیگری از آن استخراج نمی‌شود. اما آیا واقع امر اینگونه است؟ آیا در عصر کنونی "خودکفایی" امکان‌پذیر است؟ آیا تلاش برای خودکفایی عقلانیست؟ اینها پرسش‌هایی است که کمتر به آن اندیشیده می‌شود.
جامعه‌ی بشری از دوره‌ی خودکفایی(غارنشینی) در طی هزاران سال و با تلاش فراوان از زندگی قبیله‌ای به روستایی(تقسیم کار اجتماعی) و سپس شهری و عصر تمدن پا نهاده است.
انسانها طی این دوره‌ها به این نتیجه رسیده‌اند که هرچه تخصصی‌تر کار کنند؛ چه در زندگی شخصی و چه در عرصه‌ی اجتماعی و بین‌المللی، زندگی راحت‌تری خواهند داشت و این به نفع همه است.
🔸اگر امروز لوله‌کشی آب منازل، گاز، آب کشاورزی، نفت، گاز بین‌شهری و... نیاز به تخصص‌های جداگانه دارد؛ در عرصه‌ی بین‌المللی نیز کارها بر همین منوال است.
به‌طور مثال فقط چند کشور هواپیما یا قطعات رایانه‌ای یا خودرو یا نفت یا محصولات کشاورزی تولید می‌کنند و سپس محصولات تولیدی را با هم مبادله می‌کنند.
مگر ژاپن یا آلمان نمی‌توانند هواپیمای بزرگ مسافربری بسازند؟ البته که با صرف میلیاردها دلار می‌توانند چنین کاری را انجام دهند. اما برای آنها تولید هواپیما مزیت اقتصادی کشورشان نیست و بنابراین کار غیر‌عقلانی نمی‌کنند.
هر کشوری باید مزیت‌های اقتصادی کشور خود را پیدا کند و با سرمایه‌گذاری روی آنها ضمن تامین نیاز جهانی به محصولات خود، نیازهای خود را که در آنها مزیتی برای تولید نداشته، خریداری کند.
امروزه کشورها اغلب چند محصول مشخص را تولید و در بازار جهانی مبادله می‌کنند. آلمان به ساخت خودرو، سوییس ساعت، آمریکا و فرانسه هواپیما، روسیه تجهیزات نظامی، پاکستان و هند محصولات کشاورزی، کشورهای حاشیه‌خلیج فارس تولید نفت و ...شهره‌اند.
ایران نیز از مزیت‌هایی مثل نفت، محصولات کشاورزی مانند زعفران/انجیر/پسته/انار، خاویار، خودروسازی، خدمات فنی و مهندسی، خدمات پزشکی، توریست و چند مورد دیگر بهره می‌برد.
اگر تمرکز حکومت و مردم بر روی این موارد بوده و برای سرمایه‌گذاری در این زمینه‌ها، تلاش کنند؛ می‌توانند موفق باشند.
🔸اینکه هر روز در تلویزیون تبلیغ شود که ما موفق به تولید فلان محصول و خودکفایی در فلان مورد شده‌ایم، جز هدر دادن سرمایه‌های کشور، چیز دیگری نیست. سرمایه‌گذاری روی محصولاتی که نیاز ما به آنها گاهی کمتر از تعداد انگشتان یک دست است و یا اصولا صرفه‌ی اقتصادی ندارند، کاری بس احمقانه و غیر‌عقلانیست که متاسفانه با تبلیغات فراوان در کشور ما بسیار اتفاق می‌افتد.
عقلانی است اگر حکومت و مردم به جای گرفتار شدن در شعارزدگی و توهم خودکفایی در همه زمینه ها، بر روی استعدادها و منابع در زمینه های مناسب موجود در کشور تمرکز کنند و با تقویت برند ایرانی در آن زمینه ها موجب توسعه اقتصادی و اشتغالزایی شوند.
🔸در کشور ما متاسفانه دو واژه‌ی "پیشرفت" و "توسعه" به اشتباه یکسان انگاشته می‌شوند. پیشرفت در ساخت و تولید چند محصول، هرگز به مفهوم توسعه‌ی کشور نیست.
در زمانه‌ی کنونی، خودکفایی در همه‌ی زمینه‌ها امکان‌پذیر، به صرفه و عقلانی نبوده و معنایی جز بازگشت به عقب و دوره‌ی غارنشینی ندارد.
بهتر است سرمایه‌های کشور را به درستی در مزیت‌های اقتصادی کشور، هزینه نموده و مسائل سیاسی را با روشهای سیاسی حل کنیم.
٭ تا زمانیکه سایه‌ی سیاست بر سر فرهنگ، اقتصاد و اجتماع کشور ما سنگینی می‌کند، امید رهایی از این وضعیت، امری عبث است. رفتار عاقلانه آن است که در عرصه‌ی سیاست بین‌المللی، زبان مشترک سیاسی را بیاموزیم تا اینکه شعار دروغین و ناممکن خودکفایی اقتصادی را در داخل سر دهیم.٭
🔸ضرب المثلی محلی داریم که جان کلام است : همه‌چی بکار هیچی برندار
علیرضا احمدپور خرّمی
@naghdefarhangi