دوش گرفتم
موهام با وجود بلند بودن و بی‌حوصلگی،اما صاف کردم.پیرهن نارنجی نخی که تا بالای زانوست و با شوینده‌ی رایحه‌ بهاری از قبل شسته بودمش تنم کردم!به دست و صورتم کرم آبرسان زدم
برای مراقبت از پوست؟!
حقیقتاً نه! برای روحم بود که طفلی داره خفه میشه!بزرگ‌ترین دلخوشی کوچیکم رو روی لبم زدم؛بوی توت فرنگی.انگار روحم داره نفس می‌کشه!لاک برداشتم!
اما خودمم می‌دونستم که لاک هم زیادی کوچیکه و باید یک دلخوشی کوچک دیگه پیدا کنم؛بلکه روی هم یه دلخوشی بزرگ بشن!
که صدای رعد و برق لبخندم کرد! دلخوشی بزرگی بود.من به کوچک‌ترش هم راضی بودم.
لاک برداشتم؛نشستم توی بالکن.
پیچش تاک‌ها رو پلی کردم؛
ویس گرفتم که شما هم با زیر صدایِ بارون
بشنویدش.همسایه دعوا می‌کرد و صداش میومد
می‌خواستم ویس قطع کنم؛اما گفتم چرا سانسور!
همینه زندگی.
اصلاً کاش توی ویس بیفته صداش!
یکی یک گوشه آروم نشسته در حالی که از سمفونی بارون و سجاد افشاریان لذت میبره و منتظر خشک شدن لاکشه!یکی دعواش شده و احتمالاً توجهی به بوی نم بارون نداره و لبخندش نمی‌کنه و خشمگینه!
یکی هم گوگوش پلی کرده و گویا مست و سرخوشه خودمم واضح نمی‌تونم هم‌خونیشُ بشنوم.همینه زندگی!
یکی سرخوش
یکی خشمگین
یکی ...

- خردادِ بارانی...