حالا که به‌حال خود رها شده‌ایم، حالا که جز خودمان کسی را نداریم؛ کاش بیشتر مراقب هم باشیم، کاش بیشتر حواسمان به خستگی‌‌های هم باشد ، به کم آوردن‌های هم، ضعف‌ها و طاقت نداشتن‌های هم‌. کاش تحمل کنیم این‌روزها و این محدودیت‌های ناگزیر را. تحمل کنیم؛ به‌خاطر هم. به‌خاطر دلخوشی‌ها و آرزوهای بر دل مانده‌ی هم، بغض‌های نگریسته و ذوق‌های نکرده‌ی هم
کاش تحمل کنیم و مهربانانه فاصله بگیریم از هم و تمام تلاشمان این باشد که حاملین و ناقلین این درد همه‌گیر و بی‌رحم نباشیم.
تحمل کنیم به‌خاطر اینکه بمانیم، به‌خاطر اینکه کم نشویم، کم نیاوریم و کم مبتلا شویم به این طاعون ناشناخته و مرموز که درد دارد تماشای جان‌هایی که دانه دانه پر می‌کشند و دستانی که بیش از همیشه ناتوان مانده...

#نرگس_صرافیان_طوفان