-یک جمجمه ی قرمز .

اوکی همش به کنار ولی جدی
یه بار نزنن تو ذوق ادم اتفاق خاصی میوفته؟

نیشکاخ"
#قسمت_سوم

ارتفاع کمتر میشد و کمر نیشکاخ به زمین سرد سنگی برخورد پیدا کرده بود  ، زخم های کوچکی سر باز کرده بودند . ساموئل مچ دستانش را رها کرده بود و دوباره اوج گرفته بود .
نیشکاخ با تشویش درونی خود ، نسبت به شنیدن حرف های ساموئل به شکاف میان دو سنگ پناه برده بود و با خودش حرف میزد:
_ نمیتونم از حرفای اون سرپیچی کنم حتی نمیتونم سوالی بپرسم ، باید زودتر تبدیل بشم .
از میان شکاف سنگ ها ، به آسمان چشم دوخت . خود را بر دو زانو انداخت و درحالی که برای آخرین بار خالقش را از نظر میگذراند شروع کرد به تبدیل شدن . ناگهان نگاهش بر سقوط کسی که نباید در آسمان گره خورد ، ساموئل درحال سقوط بود و تلاشی برای بازگشت نمیکرد . نیشکاخ بهت زده از آن سقوط بی دلیل خیزی به سمت دریچه برداشته ، بال هایش بی اختیار برای اوج آماده شده بودند و نگاهش وحشت زده ساموئل را صدا میزد ؛ یکی از دستانش به سمت سقوط او تاب برداشته بود ، که تمام نور وجودش به سنگ بدل شد و این مجسمه ی خوش تراش بی نقص از بین شکاف سنگ بر دنیای دیگری سقوط کرد .
توانایی دیدن یا حس کردن چیزی را نداشت ، زنده بود اما این زنده بودن در حبس سنگی قدرتش به خواب رفته بود و این انتظار ، نا امیدانه در زمان پیچ و تاب میخورد . مجسمه ی ظریفی که به شکل معجزه آسایی سقوطی نرم را در زمان دنبال میکرد.
در ساحلی شنی ، بر زمین کنونی نازل شد . خورشید از مابین پرهای سنگی بال باز شده اش، میتابید و شب ها ماه سایه ای از رنج او را در ساحل به نقش میکشید.
سال ها ، قرن ها ، هزاره ها میگذشتند . در هیچی وجود خود انتظار بی معنایی را طی میکرد، انتظاری که معنای هیچ را از پوچی به نیستی تغییر داده بود .

#سین_کاف

میخواستم یه تغییری به داستان بدم ... یادم رفت چی بود ولی

نیشکاخ"
#قسمت_دوم

غرق در تماشای حضور ، کسی به شانه اش زد . برگشت ،فرشته ای که از گوشه های پلکش قطره ای زرین از جنس تاریکی رها شده بود را دید .نیشکاخ دست بلند کرد و قطره ای از آن اشک را پاک کرد ، در باورش چنین تاریکی نمیگنجید از ترس به خود آمد و اینچنین فهمید ؛ اگر خالقش چنان عاشق شود که تمام آن ها را ترک کند و نور هیچ شود ، چه بلایی نازل خواهد شد ؟
در همین فکر بود که دستش کشیده شد ، پیش از آن که به خودش بازگردد با کسی همراه شده بود که در پشت قفسه ی سینه اش سیاهی میتپید . دریچه ای از شکاف میان "آن چیزی که وجود دارد" و " آن چیزی که باید وجود داشته باشد" باز شد . زمزمه ای شنیده میشد:
_نیشکاخ ما نجات پیدا میکنیم. توجه خالق ، فقط برای ما باقی میماند.
از دریچه به پایین هول داده شده بود . وحشت، از فریادش سرچشمه گرفته بود و چندین و چند فرشته ی دیگر از سقف آسمان سقوط کردند . منظره ای تماشایی را در صفحه ی خلقت رقم زده بودند . خلاصه شده، در پناه بردنه موجوداتی از پاکی نور به پستی خاک . در راستای سقوط بال ها از کار افتاده بودند و نیشکاخ سایه ای از ساموئل را میدید ، کسی که هولش داده بود . فریادش در انتهای گلو بوی غریبی از خون گرفته بود و لحظه به لحظه به زمین نزدیک تر میشد . پیش از آن که برخورد خودش را با زمین حس کند ، ساموئل مچ دستانش را گرفت . نیشکاخ نگاهش را از بال های سیاه برافراشته شده بر پیکرش گرفت و به ساموئل گوش داد که با عجله کلمات را کنار هم مینشاند :
_ از اینجا برو در دل سنگ ها که پناه گرفتی تبدیل شو ، پروردگارمان میل شدیدی نسبت به خشم گرفتن به من کرده و من توانایی مخالفت با میل درونی اورا ندارم . همه ی اینها که تمام شود برمیگردم و تورا به جایگاهت پس میدهم .

#سین_کاف

نیشکاخ"
#قسمت_اول

مابین وجود داشتن و نداشتن زمان ، لحظه ای که خالق به اصطلاح سرگرم تفکر برای خلق موجودی به نام آدمیزاد بود . تمام موجودات زاده شده از نور آرامش مینواختند و غرور می آفریدند ، ستایش میکردند و دستور میگرفتند .
چند وقتی میشد که صدای زمزمه ی تاریکی از سوی خالق ، توسط این موجودات زاده شده از نور و آتش شنیده میشد . وحشت رقیق و کمی زیر پوست چند تن از این فرشتگان خزیده بود و آوای خالقشان را به غم ترجمه میکردند . رنگ عمیقی از خون ایجاد شده ، به سرعت درحال گسترش میان موجوداتی بود که جز ستایش آن خالق یکتا بندگی دیگری را نمیکردند .
زمزمه هایی شنیده میشد ،مبنی بر اختصاص خاص علاقه و محبت آن یکتای برتر نسبت به موجودی که در فکر خلقش بود .
این خبر تک به تک میان فرشتگان شنیده میشد ، هر یک تلاش میکردند بلکه تشبیهی به آن موجود پیدا کنند و این محبت خاص را به دست آورند .
نیشکاخ ، از کنار تالار خلقت غرق در لذت دوست داشته شدنی کوتاه میل به تماشای خالقش کرده بود . نیشکاخ ،فرشته ای خلق شده به منظور "زیبایی" و رسالت "سنگ شدن" بود .
این تمام قدرتی بود که خالقش بر او ارزانی کرده بود ، به پیکری سنگی بدل میشد و این سنگ بودن تا زمانی ادامه پیدا میکرد که موجودی دیگر دست به تغییر شکل آن بزند ، میخ اهنی و چکشش را بردارد و ضربه ای بر سنگ بزند تا زیبایی بتراشد و اینگونه سنگ به نور بدل میشد و نیشکاخ نفسی تازه میکرد .

#سین_کاف

و دوباره

انگار نفسم زیر استخونای دندم گیر میکنه و بالا نمیاد

_

ازار رساندنش مایه ی مباهات است ؛
اذیت کردنش از سر دلتنگی است .
دل تنگیی که به زبان آورده نشده ؛
سوختنش تماشایی است و این نمایش
با دو تماشاگر قاضی و شاکی دنبال میشود.
قاضی حکم سکوت میدهد و نمایش اجرا میشود.
نمیفهمد و این نفهمی لبه ی تیز چاقو را نمایان میکند.
درک نشدن ، مرگ خود خواسته ای نیست.
از آن بیزاریی میجویم مگر در برهه ی زمانی خاص،
خاص بودنی نژاد پرستانه.
از آستانه ی نیازش ، پلک لبریز بود و دست میلرزید.
این سایه ها به استخوان هایم رحم نمیکنند‌.

#سین_کاف

حس معتادیو دارم که دروغای روزانت بهش نرسیده

_

شایدم مغزمو

یه جور غریبی ارومم
که میتونم از این ارامش روحمو بالا بیارم