و کرور کرور اختلال کوچیک و بزرگ و شناخته شده و شناخته نشده. هزاران هزار راه فرار دیگه...
ما همه توی درجات مختلف درگیر روان‌نژندی های مختلف هستیم. ما همه بمب‌هایی هستیم که نیازمند کوچیک ترین جرقه ایم.
روان و تمام مسائل مربوط بهش بیشترین چیزیه که باهاش درگیریم و ما داریم زندگی میکنیم تا یاد بگیریم. تا بشناسیم. ترس و فرار از ناشناخته‌ها میاد.
چرا من اینجام؟
هرموقع که ناامیدی منو میکشه پایین این سوال رو از خودم میپرسم. هرموقع که میخوام فرار کنم و درست همون لحظه که میخوام پشت کنم به همه چیز... به همه چیز زل میزنم و یادم میاد که برای چی شروعش کردم.
ساده اس. چون بحث سر موندن و رفتن نیست. نمیخوام حسرت زده برم یا دودل بمونم. نمیخوام بدون اینکه چیزی یاد گرفته باشم از زندگی برم.
مگه اینهمه سگدو نمیزنیم که یادش بگیریم؟
به من نگو بی دلیل اینجاییم. و این فرق داره با به یه مقصد مشخص نرسیدن.
بیاین واسه خودمون هم که شده یاد بگیریمش. و خودمون رو بهتر بشناسیم. نه برای اینکه قراره به اسرار مرموزی شبیه به مخفی گاه ذخایر لامتناهی شکلات‌های جهان دست پیدا کنیم. نه. لزوما قرار نیست خوب باشه. ولی کسی جایی از بدیش جوری نگفته که صداش نلرزیده باشه.
ما هنوز نمیدونیم.
و حقیقت فارغ از خوب یا بد بودنش به تو آرامش میده. باورم کن.