دوست داران هنر و فلسفه

زندگی‌ هنوز زیبایی هاشو داره . . .

@philosophyandartlover

حقیقت چیست؟
سپاهی مهاجم از استعاره ها، ذکر علت به جای معلول ها و تصادف بشر به ماوراءالطبیعه.
سخن کوتاه؛ مجموعه ای از روابط انسانی که با اغراقی شاعرانه و سخن پردازانه گسترش یافته، از نسلی به نسلی منطق شده، آرایش شده و چون مدت زمانی دراز به کار گرفته شده، جاودانی، قانونی و لاینفک یک قوم به نظر می‌رسد.

حقایق توهماتی هستند که دیگر به آن ها به چشم حقیقت نگاه نمی‌شود.
استعاره هایی هستند که نماد های خود را گم کرده اند.
آری، حقیقت دیگر سکه نیست، که تنها فلزی است.


(#فریدریش_نیچه / دربارۀ حقیقت و دروغ ابر اخلاقی/ 1873م)


@philosophyandartlover

اگر جدا دلتان می خواهد پدر و مادرتان را اذیت کنید کمترین کاری که از شما برمی آید، رفتن به وادی هنر است. شوخی نمی کنم. با هنر نمی شود چرخ زندگی را چرخاند. هنر روشی بسیار انسانی برای تحمل پذیرتر کردن زندگی است. به خدا، سروکله زدن با هر هنری، مهم نیست که کارتان را خوب بلد باشید یانه، راهی است برای تعالی روحتان. توی حمام آواز بخوانید، قصه تعریف کنید، شعری برای یکی از رفقایتان بسرایید، حتا اگر شده یک شعر آبکی مزخرف. تا جایی که برایتان مقدور است این کارها را بکنید. پاداش عظیمی نصیبتان می شود. با این کار شما چیزی را خلق کرده اید.

مرد بی وطن
#کورت_ونه_گات

@philosophyandartlover

کلمات به خودی خود آزاردهنده نیستند بلکه تزویری که پشت آنهاست آزار دهنده است.


#سوزانا_تامارو ( نویسنده و فیلم‌ساز ایتالیایی) / #جان_جهان


@philosophyandartlover

فرقی نمی کند که رنج پس از لذت بیاید یا بر آن تقدم داشته باشد.به راستی بزرگ ترین خطا این است که به جای آنکه بکوشیم در حد امکان فارغ از رنج باشیم،بخواهیم این مصیبت خانه را به عشرتکده تبدیل کنیم و لذت و شادی را هدف قرار دهیم،چنان که بسیاری از مردمان چنین می کنند... اما دویدن به دنبال شکاری که وجود خارجی ندارد معمولا موجب مصیبتی می گردد که کاملا واقعی است.این مصیبت به صورت درد، رنج، بیماری، کمبود، نگرانی، فقر، ننگ و هزاران گرفتاری دیگر ظاهر می گردد.سرخوردگی وقتی به سراغشان می آید، که دیگر دیر است.


(#آرتور_شوپنهاور / در باب حکمت زندگی)

بهمن جلالي در پیشگفتار کتاب «گنج پیدا» (که در واقع کتاب چاپ شده از همان نگاتیوهاي مکشوفه و نگاتیوهاي آلبوم خانه است) دوره عکاسي که از حدود سال هاي ۱۲۶۰ هجري قمري در ایام سلطنت ناصرالدین شاه شروع و تا دوران کوتاه سلطنت احمدشاه ادامه داشت را «دوران طلایي» عکاسي ایران مي‌نامد.
دوره‌اي که مرداني با علاقه‌مندي، کوشش و زحمت بسیار، با دوربین‌هاي بزرگ و سنگین، به وسیله شیشه‌هاي حساس، شکننده و بسیار کند از هر چه توانستند عکس گرفتند و مراحل ظهور و چاپ عکس را که استادکاري ظرافت، مهارت و دقت بسیار طلب مي‌کرد طي کردند. آنها دوربین و وسایل خود را در مراسم رسمي، شکار ییلاق و روبه روي ابنیه تاریخي و مردم عادي قرار دارند و هزاران سند مهم و معتبر را از دوره خود ثبت کردند که بي‌شک مي‌توان آن را مهم‌ترین اسناد تصویري دوره‌اي معین از تاریخ ایران دانست.
عکس‌هاي آن دوران اطلاعات بسیار مهمي را در خود حفظ کرده‌اند: لباس ها، معماري، مراسم، چهره‌ها، نوع خانه‌ها، شوخي‌ها و بسیاري اطلاعات دیگر. جدا از ارزش‌هاي مستند، عکس‌هاي دوره قاجار دیدي ناب، خلاق و هنرمندانه را نشان مي‌دهند که بدون هیچ “پشتوانه تصویري” از قبل به وجود آمده‌اند. برش‌هاي کناره عکس‌ها، ترکیب‌بندي تصویرها، حالت‌ها و استفاده از وسایل زندگي مثل صندلي، میز و گلدان‌هاي شمعداني و همچنین پس زمینه‌هایي را که زاییده خلاقیت عکاسان آن دوره بوده است مي‌توان در این زمره به شمار آورد.

@philosophyandartlover