🔵 گرانی ِ اجتناب‌ناپذیر و فداشدن بیکاران؛
مدل وارداتی تکنوکرات‌ها برای توسعه کشور
⏮ بعد از جنگ، دولت ِ به اصطلاح سازندگی، طی برنامه اول و دوم توسعه، نسخه بانک جهانی را وارد کشور کرد.
این نسخه البته برای کشورهایی مثل ما نوشته شده بود؛ نه برای کشورهای مروج و صادرکننده‌ی آن.
اسمش را گذاشته بودند برنامه تعدیل ساختاری و تثبیت اقتصادی.
روحش همان تئوری معروف کینزی و اقتصاد مختلط و سیاستهای پولی و مالی بود.
🔻 نتیجه‌ی آنی این برنامه، گرانی مستمر و افسارگسیخته، تضعیف درونی تولید ملی، مهاجرت مداوم به شهرها و سپس کلانشهرها، مصرف‌زدگی ِ توده‌وار و تظاهری، افزایش شکاف طبقاتی و نهایتاً حذف نهادهای اجتماعی و مردمی شد.
⏺ سال ۷۴ تورم به ۴۸ درصد رسید. درحالی که رکود هم حاکم بود و بیکاری، مردم را به ستوه می‌آورد.
رییس وقت سازمان برنامه و بودجه، به دانشگاه امام صادق(ع) دعوت شده بود تا درباره تورم و بیکاری توضیح دهد.
با تحلیل‌های تئوریک و ترسیم نمودارهای ریاضی روی تابلو، چنین استدلال نمود که سیاستهای توسعه همواره با عوارضی اجتناب‌ناپذیر همراه است از جمله گرانی.
وی تصریح میکند: باید یکی دو نسل فدا شوند تا کشور بتواند روی توسعه و رفاه را ببیند!
🔺 از آن تاریخ دو سه دهه می‌گذرد. جوهره‌ی این مدل تا همین الان همچنان بر اقتصاد کشور حاکم بوده است. چه در دولت به اصطلاح اصلاحات، چه دولت به اصطلاح عدالت، و چه دولت به اصطلاح اعتدال.
↩️ در اقتصادی که نصف بیشترش زیرزمینی و غیرشفاف بود، گفتند «مکانیزم قیمتها» کافی است و با آزادسازی قیمت همه چیز سرجایش قرار می‌گیرد.
در ساختار اقتصادی که همان چهارتا صنعتش هم یا مونتاژی بود و یا فناوری‌اش از رده خارج، گفتند رفاه یعنی «افزایش مصرف و تقاضا»، و در خطبه نماز جمعه فرمودند باید مردم روی رفاه را ببینند؛ باید مغازه‌ها تا سقف از کالا پر شود، ایرانی نبود، خارجی.
رفاه را مصرف هرچه بیشتر ترجمه کردند.
#⃣ برنامه‌های اقتصادی تکنوکراتی، تناقض‌های آشکاری در عمل به بار آورده.
چرا گوشت گران میشود، و همزمان مرغ‌داری‌ها و دامداری‌های کشور رو به تعطیلی می‌روند؟!
چرا میوه گران‌تر میشود، ولی باغات رها شده و تبدیل به ویلا و برج؟!
چرا چند هزار شرکت دانش‌بنیان، انگیزه‌ای برای تحول فناورانه در صنایع موجود ایجاد نمی‌کند؟
چرا از یک طرف صحبت از توسل به سرمایه خارجی میشود و از طرف دیگر می‌گویند موجودی صندوق توسعه ملی را چه کنیم؟
چرا سرمایه‌های سرگردان مردم، روزانه بیشتر میشود ولی مزیت‌های بارز مناطق، درحال خام‌فروشی است؟
↔️ تکنوکرات‌ها - از نوع چپی و راستی‌اش - گلاب‌هایی به اقتصاد مملکت زده‌اند که هنوز مشام را می‌آزارد و ترکش‌هایش همچنان می‌آید.
جنبش نرم‌افزاری اگر در اقتصاد جدی گرفته می‌شد امروز وضع کشور بهتر بود و کارگران و مردم بیگناه، در چند تجمع یا اعتراض، لحاف ملا نمی‌شدند.
۸ دی ۹۶
@pishraft_iran@qasdway
