مدرسه عالی علوم انسانی روزگارنو

🔺مدرسه پیوند شهر و دانش🔺
🔵بخشهایی از یادداشت دکتر مهدی مظفری نیا (مدیرعامل مؤسسه فرهنگی هنری و انتشارات پگاه روزگار نو) در روزنامه فرهیختگان:

🔶«با شروع جنبش روشنگری، ایده‌های بازنگری در دانشگاه‌های سنتی و طرح نظام نهادهای دانشی هم‌هنگام با رشد اندیشه‌ها، مکاتب و تحولات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و تکنولوژیکی از طرف متفکرانی همچون ویلهلم فون همبولت –با طرح دانشگاه برای تربیت انسان خودمختار و کنشگر و پژوهش‌هایی در جست‌وجوی حقیقت- گاسپار مونژ -با طرح دانشگاه ناپلئونی برای تربیت نیروی متخصص و پژوهش‌های کاربردی- و جان هنری نیومن –با طرح دانشگاه برای تربیت جنتلمن و انجام پژوهش‌های مقید به هنجارهای علمی- منشأ اثر شد و بعد از آن نیز اقتصاددانانی همچون شومپیتر، ساخارپولس و شولتز و جامعه‌شناسانی چون پارسونز، ریسمن، بوردیو و مرتون از کارکرد و نقش دانشگاه‌های مدرن بحث کردند. »

🔶 « دانش جدید در ایران معاصر ساخت نهادی پیدا نکرده است (تبدیل به نهاد نشده است)؛ نه می‌داند از گذشته کدام صورت‌های تربیت، طرح پرسش‌های پژوهشی، عناصر هویت‌ساز ملی و ویژگی‌های مشروعیت‌ساز حاکمیت و معنابخش به زندگی شروع کرده و به وضعیت کنونی خود رسیده است و نه می‌داند به کدام‌سو خواهد رفت یا باید برود. نهادهای دانشی در ایران گم شده‌اند و اساسا تاریخ و جغرافیا ندارند. آنها درون یک نظم تمدنی شکل نگرفته‌اند. آیا می‌توان امید داشت که یک نهاد دانشی (تو بخوان یکی مرد جنگی) اولا با شناخت وضعیت سیاسی، تمدنی و تاریخی ایران و جهان، ثانیا درک موقعیت دانش مدرن و پست‌مدرن جهانی و معارف سنتی و دینی ایرانی، ثالثا با توجه به نقش و کارکردهای مورد نیاز نظام نهادهای اجتماعی، طرحی بیفکند و نظام آموزشی و پژوهشی‌ای دراندازد که آغاز پایان تاریخ گمگشتگی نهادهای دانشی شود؟ »

متن کامل یادداشت: http://tiny.cc/jlx2ez

کانال مدرسه عالی علوم انسانی روزگار نو: https://t.me/roozegareno_ac
سایت: http://ac.roozegareno.com/

🔵بخشهایی از یادداشت دکتر مهدی معافی (عضو هیأت مدیره مؤسسه روزگار نو) در روزنامه صبح نو:

🔶«در جامعه ایرانی، دیدگاهی قدسی و نخبه‌گرایانه نسبت به علوم اجتماعی و انسانی و عرصه سیاسی و عملی، مقبول عموم و دانشگاهیان بوده است. در این دیدگاه رایج، جدابودن آکادمی و دانش آکادمیک رشتگانی از محیط و تأثیرات بیرونی یک فضیلت محسوب می‌شود. بر اساس چنین روایتی، اهالی آکادمی مخزنی از دانش را ایجاد می‌کنند که جامعه بعداً می‌تواند از آن بهره‌برداری کند؛ اما ورودی‌های این مخزن از برون‌دادهای اجتماعی آن جدا نگه داشته می‌شوند. وجه شگفت‌انگیز و شاهکار این تلقی از علم، این است که علم هم غیرسیاسی محسوب شده و هم مرتبط با واقعیت و مسائل واقعی دانسته می‌شود؛ و همچنین مفید فایده برای حل‌وفصل آن مسائل.»

🔶 «طی دهه‌ اخیر، در ایران نهادهای علمی نوظهور بسط و گسترش بیشتری یافته‌اند و برخلاف نهادهای دانشگاهی و رسمی و دولتی قبلی، شاهد تأسیس نهادهایی هستیم که خاستگاهی غیردولتی، بعضاً غیررسمی و مدنی دارند. این روند شاید ناشی از این تجربه بود که اولاً نهادهای رسمی و بوروکراتیک به‌ندرت مسوولیت‌پذیری سیاسی-اجتماعی و پاسخگویی به حوزه عمومی را می‌پذیرند و ثانیاً حتی اگر چنین چیزی را پذیرا باشند، فرایندهای صوری و بوروکراتیک این نهادها مانع از این دگرگونی در آن‌ها می‌شود. »

متن کامل یادداشت: http://sobhe-no.ir/newspaper/809/12/32584

کانال مدرسه عالی علوم انسانی روزگار نو: https://t.me/roozegareno_ac
سایت: http://ac.roozegareno.com/

بخشی از این یادداشت:
«ماييم و علوم‌انساني پاره‌پاره و ابتر و ناكارآمد، علوم انساني كه در ايران نه سياست و سازوكار نظام و سامان جامعه را مي‌شناسد و نه چندان به آن توجهي دارد، نه واقعيت و عينيت جامعه ايراني را مي‌شناسد و نه تلاشي براي شناخت آن مي‌كند. در پس پيچ‌و‌خم‌هاي تاريخي دانشگاه در ايران مانده‌ايم و راه پس‌و پيشي نداريم. در اين وضعيت چه بايد كرد؟ چگونه بايد به علوم انساني پرداخت و آن را به خدمت جامعه گرفت؟ به نظر مي‌رسد تغيير دانشگاه از درون و سر به راه كردن آن كاري دشوار، پيچيده و با ناامكان‌هاي زيادي مواجه است، لذا چندان اميدي به دانشگاه و آن راه كه طي كرده نيست. اما مي‌توان در محفل‌ها و موسسات آموزشي و پژوهشي خارج از ساختار دانشگاه به خود علوم انساني بازگشت و توجهي دوباره به آن كرد. به اينكه اين علوم چيست و چگونه دوام و قوام يافته است، چگونه به كار ما مي‌آيد و ما چگونه بايد آن را به‌كارگيري كنيم و از آن بهره ببريم.»
https://b2n.ir/94034