هر کاری می‌کنم نمی‌تونم مرگ رو دوست داشته باشم ولی دیگه ازش نمی‌ترسم.
وقتی مریض شدم توقع داشتم همه حواسشون به من باشه. ولی بعد فهمیدم آدم‌ها باید زندگی خودشون رو بکنن و اگه شد و دوست داشتن گاهی کنارم باشن. کنارم باشن و بی‌حوصله باشن و دعوا بکنن. کنارم باشن و زندگی معمولیشون رو بکنن. کنارم باشن؛ همین که گاهی باشن بسه.
بعد از من، آسا، بهمن، نیلوفر، حمید، فرخ، رضا، احسان و بقیه زندگی‌می‌کنن. بعد از اون‌ها آدم‌های دیگه زندگی‌ می‌کنن و بعد آدم‌های دیگه. بعد آدم‌های دیگه. بعد آدم‌های دیگه.
اولین باری که می‌خواستم خونه اجاره کنم یکم پول قرض کردم. موقعی که خواستم پس بدم، دوستم نگرفت. گفت این قرض تو به نفر بعدیه. الان دارم فکر می‌کنم من توی زندگی‌ چیزی به بعدی‌ها دادم؟ کاش داده باشم بعد برم. اون‌وقت یک‌ گوشه می‌نشینم و از اون بالا به آدم‌ها نگاه می‌کنم. نگاه می‌کنم و گاهی گریه می‌کنم، گاهی می‌خندم.

- جهان با من برقص/ سروش صحت