تولید لنفوسیتهای T تنظیم‌کننده در شرایط آزمایشگاهی در محیط التهابی به کمک ریزمولکولها
لنفوسیتهای T خانواده‌‌‌‌‌ای از سلول‌‌‌‌‌های ایمنی بدن هستند که در ایمنی سلولی نقش دارند. لنفوسیتهای T در مواجهه با پادتن‌‌‌‌‌ها تکثیر میشوند، سلول‌‌‌‌‌های T متنوعی از جمله سلول‌‌‌‌‌های T خاطره‌‌‌‌‌ای و کشنده را ایجاد می‌‌‌‌‌کنند. یکی از انواع لنفوسیتهای T سلول‌‌‌‌‌های T تنظیم‌کننده هستند. این سلول‌‌‌‌‌ها با توجه به ویژگی خود در کنترل و هدایت سیستم ایمنی و مهار آن در برابر آنتی بادی‌‌‌‌‌های خود فرد، گزینه مناسبی برای سلول‌درمانی بیماری‌‌‌‌‌های خودایمنی و مهار سیستم ایمنی پس از پیوند عضو محسوب میشوند؛ اما بازده پایین روش‌‌‌‌‌های استخراج این سلول‌‌‌‌‌ها، خالص نبودن جمعیت سلولی استخراج شده و ناپایداری این سلول‌‌‌‌‌ها پس از انتقال به محیط التهابی بدن فرد دریافت کننده، محدودیت‌‌‌‌‌هایی را در استفاده از این سلول‌‌‌‌‌ها ایجاد کرده است. برای استفاده گسترده از این سلول‌‌‌‌‌ها، یافتن راهی برای تولید گسترده آنها در شرایط آزمایشگاهی ضروری است. به منظور تولید جمعیت کافی از این سلول‌‌‌‌‌ها در شرایط آزماشگاهی، دکتر بهاروند، دکتر نگهداری، محمد حسین حدادی و همکارانشان در پژوهشگاه رویان، دانشگاه علوم پزشکی تهران و دانشگاه کلمبیای آمریکا، پژوهشی طراحی کردند که طی آن سلول‌‌‌‌‌های بیان‌کننده CD4 به سه روش: دستکاری ژنتیکی و بیان اجباری E-FoxP3، اضافه کردن عامل رشد تغییر دهنده β به محیط کشت و استفاده از ریزمولکول‌‌‌‌‌های ان-استیل پرومایسین و SR1555 ، در شرایط التهابی شبیه سازی شده در محیط آزمایشگاه تمایز داده شدند.
نتایج این پژوهش که در مجله بین‌المللی Clinical & Experimental Immunology به چاپ رسیده است، نشان داد، بهترین روش تولید سلول‌‌‌‌‌های T تنظیم کننده از میان سه روش فوق، استفاده از ریز‌مولکول‌‌‌‌‌هاست. در این روش تولید سلول‌‌‌‌‌های بیان‌کننده اینترلوکین 17 به خوبی مهار شده و تولید سلول‌‌‌‌‌های T تنظیم کننده در شرایط التهابی تسهیل می‌‌‌‌‌شود؛ همچنین در این روش تقسیم سلول‌‌‌‌‌های T به خوبی سرکوب می‌‌‌‌‌گردد.
در این پژوهش برای نخستین بار روشی کارا برای تولید جمعیت خالصی از سلول‌‌‌‌‌های T تنظیم کننده به وسیله ریزمولکولها در آزمایشگاه در شرایط التهابی ارائه شده است. بر طبق نتایج این روش در مقایسه با سایر روش‌‌‌‌‌ها کارایی بیشتری داشته است. استفاده از این روش در پژوهش‌‌‌‌‌های بعدی می‌‌‌‌‌تواند درمان بیماری‌‌‌‌‌های خود ایمنی با کمک سلول‌‌‌‌‌های T تنظیم کننده را تسهیل کند.
لنفوسیتهای T خانواده‌‌‌‌‌ای از سلول‌‌‌‌‌های ایمنی بدن هستند که در ایمنی سلولی نقش دارند. لنفوسیتهای T در مواجهه با پادتن‌‌‌‌‌ها تکثیر میشوند، سلول‌‌‌‌‌های T متنوعی از جمله سلول‌‌‌‌‌های T خاطره‌‌‌‌‌ای و کشنده را ایجاد می‌‌‌‌‌کنند. یکی از انواع لنفوسیتهای T سلول‌‌‌‌‌های T تنظیم‌کننده هستند. این سلول‌‌‌‌‌ها با توجه به ویژگی خود در کنترل و هدایت سیستم ایمنی و مهار آن در برابر آنتی بادی‌‌‌‌‌های خود فرد، گزینه مناسبی برای سلول‌درمانی بیماری‌‌‌‌‌های خودایمنی و مهار سیستم ایمنی پس از پیوند عضو محسوب میشوند؛ اما بازده پایین روش‌‌‌‌‌های استخراج این سلول‌‌‌‌‌ها، خالص نبودن جمعیت سلولی استخراج شده و ناپایداری این سلول‌‌‌‌‌ها پس از انتقال به محیط التهابی بدن فرد دریافت کننده، محدودیت‌‌‌‌‌هایی را در استفاده از این سلول‌‌‌‌‌ها ایجاد کرده است. برای استفاده گسترده از این سلول‌‌‌‌‌ها، یافتن راهی برای تولید گسترده آنها در شرایط آزمایشگاهی ضروری است. به منظور تولید جمعیت کافی از این سلول‌‌‌‌‌ها در شرایط آزماشگاهی، دکتر بهاروند، دکتر نگهداری، محمد حسین حدادی و همکارانشان در پژوهشگاه رویان، دانشگاه علوم پزشکی تهران و دانشگاه کلمبیای آمریکا، پژوهشی طراحی کردند که طی آن سلول‌‌‌‌‌های بیان‌کننده CD4 به سه روش: دستکاری ژنتیکی و بیان اجباری E-FoxP3، اضافه کردن عامل رشد تغییر دهنده β به محیط کشت و استفاده از ریزمولکول‌‌‌‌‌های ان-استیل پرومایسین و SR1555 ، در شرایط التهابی شبیه سازی شده در محیط آزمایشگاه تمایز داده شدند.
نتایج این پژوهش که در مجله بین‌المللی Clinical & Experimental Immunology به چاپ رسیده است، نشان داد، بهترین روش تولید سلول‌‌‌‌‌های T تنظیم کننده از میان سه روش فوق، استفاده از ریز‌مولکول‌‌‌‌‌هاست. در این روش تولید سلول‌‌‌‌‌های بیان‌کننده اینترلوکین 17 به خوبی مهار شده و تولید سلول‌‌‌‌‌های T تنظیم کننده در شرایط التهابی تسهیل می‌‌‌‌‌شود؛ همچنین در این روش تقسیم سلول‌‌‌‌‌های T به خوبی سرکوب می‌‌‌‌‌گردد.
در این پژوهش برای نخستین بار روشی کارا برای تولید جمعیت خالصی از سلول‌‌‌‌‌های T تنظیم کننده به وسیله ریزمولکولها در آزمایشگاه در شرایط التهابی ارائه شده است. بر طبق نتایج این روش در مقایسه با سایر روش‌‌‌‌‌ها کارایی بیشتری داشته است. استفاده از این روش در پژوهش‌‌‌‌‌های بعدی می‌‌‌‌‌تواند درمان بیماری‌‌‌‌‌های خود ایمنی با کمک سلول‌‌‌‌‌های T تنظیم کننده را تسهیل کند.