حقیقت "امر دینی" ممتاز از تعابیر مصطلح از دین!
دکتر بیژن عبدالکریمی در کتاب "پرسش از امکان امر دینی در جهان معاصر" تلاش می کند به تمایز امر دینی و تعابیر مختلفی که از آن وجود دارد بپردازد.
در اینجا می توان به اختصار به چهار رهیافت که تعبیر دین در آنها به معنای خاصی به کار می رود اشاره کرد:
1_دین به مثابه فرهنگ یا میراث تاریخی و مجموعه ای از آداب و رسوم و شعائر و مناسک
2_دین به مثابه ایدئولوژی سیاسی و اجتماعی برای تحقق آرمانهای سیاسی و اجتماعی حاصل تلقی بشر انگارانه از جهان، جامعه و تاریخ
3_دین به مثابه ابژه یا موضوع شناسایی مورد مطالعه دین شناسان، شرق شناسان و مورخان
4_دین به منزله "تئولوژی" به عنوان نظامی از گزاره ها، باورها و اعتقادات نهادینه شده ی تاریخی
عبدالکریمی اما مرادش از امر دینی، دین به منزله یک امکان در فراروی نحوه ی وجود آدمی و یک شیوه تحقق هستی انسانی است و انسان دینی یک نحوه تحقق انسان(در سطح جان واگزیستانس) در برابر سایر انحا تحقق وجود آدمی ست.
متعلق اصلی امر دینی(ساحت غیب/وجود/ساحت قدس) از سنخ مفاهیم نیست، ذات حقیقت، امری استعلایی و تعین ناپذیر است و امر دینی خانه کردن در همین حقیقت تعین ناپذیر است. پژواک معنایی امر دینی در "پرسش از امکان امر دینی در جهان معاصر" عبارتند از:
- گشودگی به ساحت قدس
- قیام و ماوا گزیدن در ساحت الوهیت
- امکان زیست دینی و زندگی بر اساس نسبت آدمی با ساحت قدس
- راز آلودگی جهان و عدم تلقی سوبژکتیو از سرشت انسان و جهان
- باور به نیل انسان به فراسوی آگاهی
- تجلی امر قدسی بر جان، احساس، تفکر، کنش و زبان انسان
- بازشناسی خویشتن و جایگاه خویش در جهان در آئینه ابدیت و امر الوهی
- استعلا و فراروی و شوق کشف خویشتن در سپهر ابدیت و جهان فرامحسوس
- ظهور و تجلی امر قدسی در جان و حیات آدمی
- نوعی خودآگاهی دینی و معنوی در جهان
- نحوه ی اصیل و ضروری ظهور حقیقت در طریق وجود تاریخی انسان
- ظهور حقیقتی تعیین کننده، جهت بخش و افق آفرین برای وجود تاریخی انسان
- امکان گذار به ساحتی فراسوی سوبژکتیویته و وحدت با آن
- ظرفیت آشکارسازی حقیقت قدسی، غیب و ذات نهان جهان و موجودات
-انکشاف امر قدسی و حضور بخشی بدان و پاسخ به ژرف ترین گرایش های بشر
- گام نهادن در ساحت الوهیت
دکتر بیژن عبدالکریمی در کتاب "پرسش از امکان امر دینی در جهان معاصر" تلاش می کند به تمایز امر دینی و تعابیر مختلفی که از آن وجود دارد بپردازد.
در اینجا می توان به اختصار به چهار رهیافت که تعبیر دین در آنها به معنای خاصی به کار می رود اشاره کرد:
1_دین به مثابه فرهنگ یا میراث تاریخی و مجموعه ای از آداب و رسوم و شعائر و مناسک
2_دین به مثابه ایدئولوژی سیاسی و اجتماعی برای تحقق آرمانهای سیاسی و اجتماعی حاصل تلقی بشر انگارانه از جهان، جامعه و تاریخ
3_دین به مثابه ابژه یا موضوع شناسایی مورد مطالعه دین شناسان، شرق شناسان و مورخان
4_دین به منزله "تئولوژی" به عنوان نظامی از گزاره ها، باورها و اعتقادات نهادینه شده ی تاریخی
عبدالکریمی اما مرادش از امر دینی، دین به منزله یک امکان در فراروی نحوه ی وجود آدمی و یک شیوه تحقق هستی انسانی است و انسان دینی یک نحوه تحقق انسان(در سطح جان واگزیستانس) در برابر سایر انحا تحقق وجود آدمی ست.
متعلق اصلی امر دینی(ساحت غیب/وجود/ساحت قدس) از سنخ مفاهیم نیست، ذات حقیقت، امری استعلایی و تعین ناپذیر است و امر دینی خانه کردن در همین حقیقت تعین ناپذیر است. پژواک معنایی امر دینی در "پرسش از امکان امر دینی در جهان معاصر" عبارتند از:
- گشودگی به ساحت قدس
- قیام و ماوا گزیدن در ساحت الوهیت
- امکان زیست دینی و زندگی بر اساس نسبت آدمی با ساحت قدس
- راز آلودگی جهان و عدم تلقی سوبژکتیو از سرشت انسان و جهان
- باور به نیل انسان به فراسوی آگاهی
- تجلی امر قدسی بر جان، احساس، تفکر، کنش و زبان انسان
- بازشناسی خویشتن و جایگاه خویش در جهان در آئینه ابدیت و امر الوهی
- استعلا و فراروی و شوق کشف خویشتن در سپهر ابدیت و جهان فرامحسوس
- ظهور و تجلی امر قدسی در جان و حیات آدمی
- نوعی خودآگاهی دینی و معنوی در جهان
- نحوه ی اصیل و ضروری ظهور حقیقت در طریق وجود تاریخی انسان
- ظهور حقیقتی تعیین کننده، جهت بخش و افق آفرین برای وجود تاریخی انسان
- امکان گذار به ساحتی فراسوی سوبژکتیویته و وحدت با آن
- ظرفیت آشکارسازی حقیقت قدسی، غیب و ذات نهان جهان و موجودات
-انکشاف امر قدسی و حضور بخشی بدان و پاسخ به ژرف ترین گرایش های بشر
- گام نهادن در ساحت الوهیت