💠 هرچه آن خسرو کند، شیرین کند؟

✍وحید حلاج

بخش ۱ از ۲

🔻چند روز پیش در گروهی تلگرامی، یکی از اعضا با اشاره به آیه ۶۷ سوره فرقان که یکی از نشانه‌های «عباد الرحمن» را اسراف‌نکردن در انفاق می‌داند، پرسید که در روایات آمده برخی از ائمه، مثلا امام حسن مجتبی، تمام اموال خود را به فقرا بخشیده‌اند؛ در این صورت آیا این اسراف در انفاق نیست؟ اگر هست چطور با مقام امام سازگار است و اگر نیست چرا نیست؟

🔻پاسخ‌های مختلفی به این سوال داده شد، اما یکی از پاسخ‌ها که قابل انتظار هم بود به مقام عقل و عصمت ائمه اشاره می‌کرد که چون ائمه در مقامی هستند که کار غلط انجام نمی‌دهند پس هرچه انجام دهند درست است.

🔻این پاسخ که البته پاسخ شایعی هم هست ما را متوجه دو راهی معروف اتوفرون می‌کند.

در رساله اتوفرون افلاطون، سقراط با یکی از دوستانش به نام اتوفرون در حال گفتگو است. سقراط توسط ملیطوس به دادگاه فراخوانده شده است. از طرف دیگر اتوفرون علیه پدر خود اقامه دعوی کرده است به این خاطر که پدر او در نزاعی یکی از خویشان را به قتل رسانده، و اتوفرون این کار را مخالف دستور خدایان یافته و بنا بر این کاری ضد دینی تلقی کرده و بر همین اساس در دادگاه علیه پدرش اقامه دعوی نموده است. سقراط از اتوفرون می‌پرسد به نظر تو کدام کار دینی است و کدام کار دینی نیست؟. اتوفرون پاسخ می‌دهد هرکاری که خدایان پسندیده و یا دستور داده باشند دینی است و هر کاری که نپسندند و یا از آن منع کرده باشند غیر دینی است. سقراط سپس سوال مهمی می‌پرسد که در تاریخ فلسفه ماندگار شده است. از اتوفرون می‌پرسد: چون کاری دینی است خدایان آن را می‌پسندند یا چون خدایان کاری را می‌پسندند آن کار دینی می‌شود؟

🔻این سوال، سوالی بنیادین برای مومنان است. چرا باید از فرمان خداوند پیروی کرد؟ چون خداوند همواره به درست فرمان می‌دهد یا چون آن فرمان از طرف خداوند صادر شده، پس درست است؟ آیا این دوراهی فقط درباره خداوند معتبر است یا شبیه این سوال را می‌توان نسبت به پیامبران و امامان و قدیسان هم پرسید؟ آیا آن خسروان همواره شیرین می‌کنند یا هرچه آن خسروان کنند همواره شیرین است؟

👇 ادامه در بخش ۲ 👇

@soofar_channel