Epsilon

نمایشگاه درخشنده‌ها

این روزا حس میکنم همه‌ی آدما شبیه همن. هیچ کس نیست که منو به شگفتی بیاره و همه شون مزه‌ی پوره‌ی سیب زمینی‌ای میدن که همیشه کنار بشقابت دست نخورده میمونه. هی باهاشون حرف می‌زنم و دنبال یکی می‌گردم که برق بزنه. این‌جور وقتا یه کلاغ میشم که دلش میخواد هر چیز درخشانی که می‌بینه به نوکش بگیره و شبا از چیزایی که دیده نمایشگاه درخشنده‌ها راه بندازه. کلاغی که هرجا بتونه سرک میکنه و بیشتروقتا دست‌خالی به لونه‌ی خالیش برمی‌گرده.
حس می‌کنم حتی هنرهامونم نخ‌نماس. نمی‌دونم چرا ما آدما وقتی می‌خوایم بدرخشیم، شروع می‌کنیم به نوشتن و شعر گفتن و آهنگ ساختن یا حتی عکس گرفتن. مگه هنر فقط ایناس؟ انگار می‌تونیم یه بسته مداد رنگی 56 تایی باشیم اما می‌ترسیم جعبه فقط اندازه 6 رنگ جا داشته باشه!
من دلم می‌خواد یه روز پاییزی، بشینم رو یه نیمکت، آفتاب بخوره تو صورتم و یه مردو ببینم که داره بچشو تاب میده. بعد سر صحبتو باهاش باز کنم و اونم بهم بگه متخصص پختن غذاهای ایتالیاییه. یا مثلا تو مترو یه دخترو ببینم که کارگاه چوب داره و بهترین میز و صندلی هارو میسازه. یا با پسری همکار بشم که یه کانال یوتیوب داره، درباره‌ی زندگی به نوع سنجاقک تحقیق می‌کنه و امیدواره نتایجشو یه شرکت طراحی هواپیما بخره.
یادمه یه مستند دیدم که ماجرای یه صخره‌نورد بود که با پول بیمه‌ی پدرش یه کاراوان خریده بود و با دست خالی از هر صخره‌ی صافی بالا میرفت. چشاش
به افسردگی یه گرگ بود که توی زمستون دو تا از پاهاش شکسته. هم دلش می‌‌خواست از صخره‌ای که نشون کرده بالا بره و هم آرزو می‌کرد یه روز دستش بلغزه و بمیره. در تمام مدت مستند، دلم می‌خواست برم بغلش کنم و بهش بگم من تو رو تو نمایشگاه درخشنده‌هام گذاشتم.
قسمت دردناک اینجاست که می ترسم خودمم جزو همون پوره‌ی سیب زمینی بشم. پوره‌ی سیب زمینی‌ای که رسالت وجودیش بی مزه بودنه تا قدر بقیه مزه‌هارو بدونی. دوس ندارم به رنگ خاکستری، کرم یا سفید دربیام. دلم می‌خواد تو یه روز برفی، نارنجي انگشتای یه دختر دبیرستانی باشم که داره با دوستاش کرانچی میخوره. نمی‌خوام فقط نمایشگاه درخشنده هارو برپا کنم، میخوام خودمم جزوی از نمایشگاه باشم. حتی اگه جعبه فقط جای ۶ رنگ داشته باشه.

@sparrow_is_typing

در تقلای یک ساعته برای نوشتنم. کلمه‌ها روی صفحه مانیتور عمری یه دقیقه‌ای دارن و قبل ازینکه بخوان معنی‌ای رو برسونن، پاک میشن. رگ‌های دستم مث ریسمونی‌ان که یکی فراموش کرده از توی چسب چوب درشون بیاره. مرد شنی، داره توی چشم‌هام شن میپاشه تا خوابم ببره‌ و بهم لعنت میفرسته که چرا نمیخوابم.
ذهنم اما بیداره. دانشجوییه که فردا امتحان داره و کتابش چهارصد صفحه‌س. ازینکه این تقلا هیچ نتیجه‌ای نداشته، دلخوره. باید بهش یه نتیجه نشون بدم تا بخوابه.
روم نمیشه بهش بگم نتیجه‌ای در کار نیس. گاهی وقتا وضع همینه. تقلا می‌کنی و آخرش هیچ چی نداری تا بگی حاصل تقلات بوده.
یه عمر هشت صبح کارت میزنی و پشت میزت می‌شینی و آخرش نمیدونی با بیمه‌ی عمرت چیکار کنی.
یه عمر تو آزمایشگاه، زاد و ولد یه ویروسو تماشا میکنی تا واکسنشو درست کنی و وقتی موفق شدی می‌بینی یه ویروس قوی‌تر اومده.
یه عمر سعی میکنی کسیو پیدا کنی تا باهاش زندگی کنی و آخرش می‌بینی با خودت هم نمیتونی کنار بیای.
سعی میکنی به خودت بقبولونی که زندگی همین تقلاهای بی سروتهه. روی یه تخته مینویسی «زندگی مسیره نه مقصد» تا روانشناس دوز قرصاتو کم کنه.
اما واقعا نیس. تو مقصده که لذت داره کفشاتو دربیاری و پاهای تاول‌زده‌ت رو توی آب خنک بذاری. نمیشه همیشه سرگردون جاده‌ها باشی و بگی زندگی همینه.
شاید یه لبخند یه وری بزنی و بگی: « مهم نیس که رویام محقق نشد. من فقط یه رویا میخواستم تا شبا باهاش به خواب برم» اما میدونم تنها چیزی که اون لحظه می‌خوای بالا بردن جام قهرمانیه. یه چیزی که باهاش عکس بگیری و بگی همه‌ی این نفس‌نفس زدنا برای این بوده. قبول کنین آدم نمیتونه از نبرد دست خالی برگرده و فقط بگه «من همه تلاشمو کردم» چون شاید با دست شونه‌تو فشار بدن تا دلداری حساب شه اما از همون بالا دارن به دستای خالیت نگاه میکنن.
مهم نیس هزار بار بگی تو کشور سیاهچاله‌ی رویاها زندگی کردی یا بابات شیشه می‌کشیده یا هرچی. آخرش فقط یه سوال ازت میپرسن: «رویاتو به دست آوردی یا نه؟»

@sparrow_is_typing

همه دارن از قطعی اینترنت حرف میزنن. معلوم نیس کی قطعش کنن. همه‌مون میدونیم اول چندوقتی آدمو تو دلهره‌ از دست دادنش میندازن و بعدم یه روز ازت می‌گیرینش. بیشتر از قطع شدن، ازین دلهره و بلاتکلیفیش بدم میاد. ازینکه آدم نمیدونه فعالیتای کاری اینترنتی و غیره‌شو گسترش بده یا نه. ازینکه نمیدونم فردا که بلند میشم اینترنت دارم تا با دوستام حرف بزنم و توی کانالم چیزی بذارم یا نه. نمیدونم برا استادم پادکست‌مو بفرستم که بذاره کانالش یا نه.
شبیه برده‌ای شدیم که معده‌ش از گرسنگی یه سیاهچاله‌ بزرگه و صاحبش داره برا یه تیکه نون گرم به خفت میکشش. میدونم که یه روزی ازین خفت خسته میشیم. با خودمون میگیم من نباید تمام فکر و ذکرم یه تیکه نون گرم باشه. و اونروزه که به جای نون گرم، ارباب‌مونو قورت میدیم. اما نمیدونم کی. نمیدونم چطور. تنها سوالی که دارم اینه که تا اون موقع چیکار باید بکنم؟
امشب دوباره به تک‌تک عکسای شماها نگاه کردم. این کار همیشمه. عکساتونو ورق میزنم و از خودم می‌پرسم :« یعنی این خانومه، وقتی تو آشپزخونه منتظر جوش اومدن کتریه، نوشته‌های منو میخونه؟ یا این آقاهه وقتی تو ترافیک ساعت دوی کارمندهای گرسنه گیر کرده، نوشته‌های منو بالا پایین کرده و خونده؟ این تو دختره یا پسره تو نوشته‌های من چی دیده و چرا به جای کانالای جوک، اینجاس؟
دلم برای اینجا تنگ میشه. برای شماها که خوندن نوشته‌هام، ندیده و نشناخته بین‌مون یه رابطه ساخت. برای نظرهاتون که بعد خوندن نوشته‌هام برام می‌نوشتین. برای خودم که توی هرحالتی اینجا نوشتم. وسط عزا و عروسی. وسط بهشت و جهنم.
اینجا شبیه دیواری بود که وایمیستادم و خط میکشیدم تا ببینم قدم چقدر بلند شده. حالا اینجا پر از خطه و تمام غصه‌م اینه که دیوارو رنگ نمیکنن، خراب میکنن.

تنها چیزی که باقیمونده اینه که بگم بابت اینجا بودنتون ممنونم. تا وقتی نت باشه می‌نویسم و منتظر روزی میمونم که سیاهچاله‌ی معده‌هامون قبرستون گمنام ارباب‌هامون باشه.

با احترام. آسیه رحمانی

کنار یه رودخونه‌ نشستم و کف‌های سفیدش تشنج‌هایی هستند روی لب آدمی که صرع بهش حمله کرده. دستام تیر میکشن و هی از خودم میپرسم چرا قلابو پرت نمیکنم اونور. دستامو ماساژ میدم و میگم "یکم بیشتر صب کن"
یه قزل‌آلای قهوه‌ای از آب می‌پره بیرون و بهم میگه:
-هی! من سه سال پیش فقط 5 دقیقه دیدمت. اون موقع یه قزل‌آلای نحیف بودم و هیچ جای معده‌تو نمیگرفتم. اما الان درست اندازه‌ی سطل قرمزیم که کنارت گذاشتی. اگه منو صید کنی، قول میدم پشیمونت نکنم.
یه قزل‌آلای پولادسر با دمش به آب ضربه میزنه و میگه:
-تو یه بار قزل‌آلای پولادسرو امتحان کردی. میدونی که گوشت من به دردت نمیخوره. فقط صید کردی تا بگی یه بار تو عمرت یه قزل‌آلای پولادسر گرفتی.
اون یکی قزل‌آلا باله‌شو برام تکون میده و با خال‌های رنگارنگش توی آب میرقصه. ماهی قشنگیه اما گوشتش با معده‌م سازگار نیست. میتونم صیدش کنم و به جای سرخ کردن، توی یه تنگ بندازمش. میتونه آخر شبا با حبابایی که از دهنش بیرون میاد، برام قصه بگه. یا حتی شعر. اما یکم بعد با خودم میگم جای قزل‌آلا توی رودخونه‌س نه تنگ. قزل آلا مال سرخ کردنه نه قصه گفتن.
به سر قلابم طعمه‌ی جدیدی میزنم تا ماهی طلایی‌ای که دور و برم میچرخه بگیرم. خیلی خوشگله. دلم میخواد تو یه بشقاب قرمز بذارمش و از بوی لیمویی که روش چکوندم کیفور شم. طعمه توی دهنشه. نمیدونم کی قلابو بکشم. میترسم هر لحظه بره و من خودمو لعنت بفرستم که چرا به صید یه قزل‌آلای طلایی امید بستم. نمیدونم قلابو باید آروم بکشم یا یهویی. بلند میشم و ماهی طلایی قلابو ول میکنه و توی کف‌های سفید رودخونه گم میشه. من میمونم و تلخی پوست لیمو توی دهنم.
قلابو میندازم کنار و مچ دستمو که درد گرفته ماساژ میدم. به رودخونه و قزل‌آلاها زل میزنم. دلم میخواد دراز بکشم و به سایه روشن بین ابرا نگاه کنم. همینکارو میکنم. دراز میکشم و به خودم قول میدم یه روزی دست کم یا یه قزل‌آلای طلایی صید کنم یا یه قزل‌آلای رنگین‌کمونی.

پ ن: 25 سالگی سن سختیه چون میدونی قراره خود سی‌ساله‌ت بابت از دست دادن قزل‌آلاهای درست ازت شاکی بشه. همین بیشتر از همه دستپاچه‌ت میکنه. همه ازت می‌پرسن وقتی اون همه قزل‌آلا داشتن از جلوت رد میشدن، تو دقیقا چه گهی میخوردی؟
پ ن دوم: کاملا مشخصه تحت تاثیر کتاب «صید قزل‌آلا در آمریکا»ی ریچارد براتیگانم یا نه؟ یکی بیاد به من بگه این نویسنده سرخورده چی میخواد بگه؟؟؟
پ ن سوم: میدونستین [گاهی] توی پ ن ها اسراری بزرگتر از اسرار توی متن وجود داره و به همین دلیل من عاشق پ ن هستم؟