می آید می نشیند در کافه درست در کنج ترین مکان و ساعـت ها به یک جا زل میزند کاملا صامـت و بی حرکـت
از پشت شیشه های کافـه گل های ارکـیده را به تماشا مینـشیند
روزهای اول اکیپ های جوان و نوجوان دستش می انداختند دلشان خـوش است دیگـر تا به حال نظاره گر نشده اند دختـری از جـنس سکـوت و چشم های مـرده را
من مـیدانم...
شاید آن جـوان های بی غل و غش نیز بداننـد
کـه دخترک در خودش احـساس ها را کـشته و با قلمـوی سیاه به جان رنگ هـا افتاده
من میدانم...
زن دستفـروش کنار خیابان نیز بی شک میداند کـه برای دلخوشی دخترک به گل های ارکیده اب میدهد و به آن ها میرسد او نیز حتما سوسوی برق کم چشم های دخترک را هنگـام زل زدن به ارکیده ها دیده
میدانی چیسـت؟!..
دخترک برایم معنا کننـده ی شعر عروسک کوکی "فروغ فرخـزاد" اسـت
همانـقدر آرام...
همانـقدر خامـوش...
"بیـش از اینها،آه،آری
بیش از ایـنها میتوان خـاموش مـاند"