بچه که بودم هروقت میخوردم زمین همون لحظه پامیشدم و با گریه میدوییدم، میدوییدم تا از اون درد کم کنم و حالم زود خوب شه. هیچوقت لوس بازی درنمیاوردم که بشینمو تا ساعت ها گریه کنم، هروقت خوردم زمین همون لحظه پاشدم. الانم همینجوریم، هرکی زمینم زد، هرجا که ضربه خوردم و آسیب دیدم پاشدم و قوی تر از قبل ادامه دادم، زخممو بستم و پاشدم، گفتم که من حالم خوبه اصلا نگران من نباشید. همه از من تو ذهنشون یه آدم قوی ساختن که هیچی شکستش نمیده، هیچکس جلو پیشرفتشو نمیگیره، هیچی براش مهم نیست. اما کسی نمیدونه که من چقد واسه این قوی بودن الانم درد کشیدم.