جهک

دیشب در جهک "یک گل سرخ برای امیلی" ویلیام فاکنر را خواندیم؛ داستانی کوتاه که در ۲۰ دقیقه به سرمی‌رسد.
پیشنهاد امیر بود.
میس امیلی عجیب بود، منزوی ومغرور و گرفتار نوعی جنون و رنگ رو پریده.
حسن گفت رنگ و بوی داستان به آثار ادگار آلن پو می‌برد.
درباره دلایل انزوا و کارهای عجیب امیلی حرف می‌زنیم و سوالها را با کلمه می‌بینم که پخش می‌شوند در فضا.
میس امیلی با لباس تیره و نگاه سرد میان جمع نشسته و از بالا نگاهم می‌کند!

امیر از ضرورت توجه به context و زمینه‌های تاریخی متن می‌گوید. درباره جدال سنت و مدرنیته و نشانه‌هایش در متن بحث می‌کنیم.
هلیاد می‌پرسد دلیل منطقی احترام گذاشتن به بزرگترها چیست؟
بهار می‌پرسد چطور بفهمیم که بهتر است با فرهنگ و اصول و ارزش‌های گذشته سرکنیم یا مداوم با تغییرات اجتماعی به روز شویم؟؟
بین جروبحث‌ها بسیار می‌خندیم. نیم ساعت از زمان پایان جلسه می‌گذرد. کسی از جایش تکان نمی‌خورد. نگاهشان می‌کنم. انگار دوست دارند کنار هم بمانند و از هم بشنوند.
حسن می‌گوید اصرار نکنید نمی‌رویم.

دیشب دلم می‌خواست بگویم غذا هست همگی بمانید.
کتابخوانی‌های دوهفته یکبار جهک اگر هر بار به شام بکشد به تریج قبای روزگار بَرنمی‌خورد؛ جوانان عزیزی که در هجوم این روزهای سردوعبوس خود را می رسانند برای گفتگو درباره یک کتاب.
اگر امکانش بود این جلسه ها را به شام می‌رساندم مثل جشنی مقرر و ساده و گرم دوهفته یکبار.
#همخوانی

برگرفته از کانال از...تا
@aztaaclub


@tarhe_jahak

حالا که بازگشته‌ای، انگار
با نوشخنده‌های زلالت
داری دوباره این دل تاریک و تشنه را
دریاچه می‌کنی!

امّا به من بگو
این یادهای تلخِ کویری:
دیروزهای سوخته‌ام را چه می‌کنی؟

"محمّدرضا روزبه"

#شعر
@tarhe_jahak

«مامان جیغ‌جیغو»

نویسنده: یوتا باوئر
مترجم: گیتا رسولی
گروه سنی: ب
ناشر: علمی و فرهنگی

وقتی می‌گویم امروز صبح مامانم جیغ کشید، دقیقاً می‌دانید دارم از چه جور صدایی حرف می‌زنم؟ لابد خبر هم دارید که چه بلایی بر سر آدم می‌آورد. منظورم دقیقاً لحظه‌ای است که چیزی شبیه گردباد به راه می‌افتد و شما را هر کجا که دلش بخواهد می‌برد. بله... یک جیغ چنین قدرتی دارد و باید اعتراف کنم که امروز صبح مامانم جیغی کشید که بدنم هزار تکه شد و حالا باید راه بیفتم و بروم سراغ تک‌تکِ تکه‌هایش... اگر شما جای من بودید، اول سراغ کدام تکه از بدنتان می‌رفتید؟

#معرفی_کتاب

@tarhe_jahak

«شنگال»
نویسنده: کیو مکلیر
گروه سنی: الف
ناشر: فاطمی

اگر نه خیلی تنبل باشید و نه از آن درس‌خوان‌هایی که به کمتر از نمرۀ بیست رضایت نمی‌دهند، یا مثلاً نه بچۀ اول باشید و نه آخری، حال و روزتان یک‌جورهایی شبیه شنگال است. شنگال نه قاشق است و نه چنگال. یک چیزی آن وسط است، یعنی دقیقاً شبیه هیچ‌کدام نیست، اما کمی از هر دو را در خودش دارد. یک‌روز، شنگال بعد از اینکه هزار بار از خودش پرسید: «آخه، تو کی هستی؟»، تصمیم گرفت که هر طور شده، فقط و فقط یک چیز باشد، اما خب آن یک چیز دقیقاً چیست؟ شبیه کدام یکی باشد؟ یا شاید هم باید شبیه هیچ‌کس نباشد، به جز خودش. فقط و فقط خودش.

#معرفی_کتاب
@tarhe_jahak

🔻چهارشنبه ۲۲ آذرماه، ساعت ۵:۳۰ تا ۷:۳۰
🔶"هنر رمان" و "بار هستی" در جلسه کتابخوانی جهک

🔹نشانی: خیابان شریعتی، خیابان دولت. نرسیده به سه راه نشاط. کوچه صراف. بن بست درخت، پلاک۲. واحد۵. طبقه۲
از ایستگاه مترو قلهک میشه با یه تاکسی رسید.📚☀️

@tarhe_jahak

«آه، تو می‌دانی
می‌دانی که مرا
سر بازگفتن بسیاری حرف‌هاست.
هنگامی که کودکان
در پس دیوار باغ
با سکه‌های فرسوده
بازی کهنه‌ی زنده‌گی را
آماده می‌شوند.
می‌دانی
تو می‌دانی
که مرا
سر بازگفتن کدامین سخن است
از کدامین درد.»

به واژه‌هایت فکر می‌کنم. به آوای هرکدام، به درد مشترک هرکدام و به کنار هم بودنشان برای ساختن معنایی تازه. برای تصویر فردایی شاید روشن‌تر و نشان دادن تاریکی‌های امروز که چشم مردمان گاه به رویشان کور است. به قول خودت «دریغا انسان.. که با درد قرونش خو کرده باشد.»
احمد آقای شاملو، سال‌ها بعد هم تو را می‌خوانند. عاشقانه‌هایت را، حماسه‌هایت را، کوچه و بازار و نامه‌هایت را. واژه به واژه درد اجتماعت را. سال‌ها بعد هم زمزمه می‌کنند که چه نیک دنیایی که تو در آن زاده شدی. با چراغ واژه‌هایت و هفتاد و اندی سالِ پرتلاشت.

احمد آقای شاملو، من به فدای صدای رسایت، تولدت مبارک!

@tarhe_jahak

دیشب بیش از ۴۵ نفر در جلسۀ کتابخوانی جهک حضورداشتند.
میانۀ بحث ویژگی‌های رمانِ مدرن و مفهومِ کیچ و شخصیتِ سابینا، به چهره‌های حاضرین نگاه می‌کردم که دورتادور روی صندلی‌ها و زمین حتا کنارگلدان‌ها کنار هم نشسته‌بودند، آدم‌ها و نیازها و احساسات متفاوت.
گوناگونی نظرها،فاصله‌ها،پس‌زمینه‌ها و زندگی‌های رنگارنگ این آدم‌ها به فکرم وامی‌دارد:
تجربۀ گرم و لذت‌بخش همخوانی و گفتگو، از غنی‌ترین تجربه‌های آموزشی ست که در ساختاری آزاد،در فضایی برابر شکل می‌گیرد و من تکثیرِ این تجربه را در شهر، عین کاشتن درخت در محیطی سرد و خشک و کم‌اکسیژن، مفید و راهگشا می‌دانم.
من هستم. تو هستی. ما کنار هم گفتگو می‌کنیم و به بهانۀ تحلیلِ زندگیِ جاری در کتاب، زندگی‌هامان را به تدریج بی تعصب، روشن و شفاف می‌بینیم و چگونه بودن‌مان را می‌فهمیم.


برگرفته از کانال از...تا
@aztaaclub
@tarhe_jahak