دستت را به روی قلبم بگذار،میشنوی تپش های خسته را؟سرت را بالا بگیر و بگو من علتی برای ضربانی هستم کم توان،برای لبخند هایی کمرنگ و درخشان،میشنوی تمام من؟
سرت را بالا بگیر که جانِ دخترک به گرمای دستانت گره خورده.به چشم هایم نگاه کن،تو خالق روشنایی چشمان سرد من هستی و مالک معبدی که از تو برای پرستش ساختم
از من کافری باایمان ساختی که آغوش تو را ستایش کند و هر ثانیه روح جاودانت را در گوشه به گوشه ی معبد سفید رنگ به پرستش درآورد.کیستی؟الهه ای پرستیدنی؟معبودی از تمام هایی ناتمام؟چه کسی میداند؟