Minerva

میدونی، واقعا ناراحت‌کننده‌س وقتی می‌بینی آدمایی که هیچ نقشی توو مشکلاتی که احتمالا روانتو از حالت سالم به ناسالم کشونده، نداشتن، دارن تاثیرشو می‌بینن و تاوانشو میدن. چون نزدیکتن. و تو هرچی نزدیکتر شی، بیشتر خارها توو تنت فرو میرن.
رسالتِ نزدیک بودن همینه: باهم زخمی شدن. ولی این چیزی از غم‌انگیز بودنش کم نمی‌کنه.

بلحاظ روحی نیاز دارم دغدغه‌ی مالی نداشته باشم! ولی خُب فکر می‌کنم فقط باید مُرده باشی که این حالت پیش بیاد

‏هیچ وقت توی هیچ چیز بهترین نبودم، قیافم معمولیه، کار بزرگی نکردم، چیزای زیادی بلد نیستم، از لحاظ تحصیلی متوسطم، ساز خاصی بلد نیستم، هیکلم معمولیه، همه چیز راجع بهم متوسط و معمولیه، هیچ وقت فرزند محبوب نبودم، هیچ وقت دانشجوی محبوب استاد نبودم، هیچ وقت اولویت اول کسی نبودم، هیچ وقت دوست صمیمی کسی که فکر می کردم دوست صمیمیمه هم نبودم، هیچ وقت نوه ی محبوب، خواهر/ برادر زاده ی محبوب نبودم، هیچ وقت نقش بازی نکردم و همیشه خودم بودم و در آخر این که کسی منو با چیز خاصی به یاد نمیاره خیلی برام دردناکه.

تو دلت برام تنگ نشد؟ صبحا وقتی بیدار شدی، شبا موقع خواب، نگاه نکردی ببینی من چی گفتم؟ هیچی نگفتنم دلتنگت نکرد؟ دلت نخواست آهنگایی که گوش کردی رو برام بفرستی؟ دوست نداشتی چیزایی که می‌بینی رو نشونم بدی؟ یعنی هیچ اتفاقی نیفتاد که دلت بخواد درباره‌ش باهام صحبت کنی؟ غذای موردعلاقه‌م رو نخوردی که یادم بیفتی؟ تو اصلا نگران حالم نشدی؟ دوست نداشتی بدونی دارم چیکار می‌کنم؟ اطرافم چی می‌گذره و اصلا کجام؟ تو دلت تنگ نشد؟ تو نگران نشدی؟ تو مثل من هرشب فکر نکردی به شبایی که باهم صبح می‌کردیم؟ یعنی شبا راحت خوابت می‌برد؟ تو نخواستی بدونی چی شده؟ نخواستی بگی؟ نخواستی بشنوی؟ جدی جدی دل تو تنگ نشد؟ تو فقط من رو ناامید می‌کنی. "می‌ترسم آن‌قدر دیر بیایی که فراموش کنم چرا ایستاده‌ام" ولی تو دیگه نیا. همین الانش هم خیلی دیره. یادم نرفته چرا ایستادم ولی می‌خوام برم.