🦋کارِ زنان
منصوره موسوی
نهم دیماه نود و شش
روزنامه #صبح_امروز
ویرجینیا وولف می گوید اگر زنی اتاقی از آن خود و مقداری پول در جیب نداشته باشد نمی تواند بنویسد... و من می گویم اگر زنی اندکی پول در جیب نداشته باشد( و از اتاقی از آن خود چشم می پوشم) نمی تواند در جامعه اززندگی شرافتمندانه ای برخوردار باشد.
در بعضی نوشته ها و گفته ها می خوانم و می شنوم که داشتن شغل برای زنان را مساله ای فانتزی، غیرضروری یا حاشیه ای، ناشی از تفرد و حتا خودخواهی زنان می دانند. نویسندگان و گویندگان این گفتارها، احتمالا نمی خواهند نگاهشان را از طبقات اندکِ مرفه جامعه به سوی طبقات متوسط و پایین جامعه سُر بدهند و زنانی را ببینند که برای معاش خانواده و نه صرفا خودشان، برای سرپا نگهداشتن اجاق خانواده و فرستادن کودکانشان به مدرسه و نه استقلال و تفرد و ... دارند برای لقمه ای نان و کسب دستمزد می جنگند. فشارهای اقتصادی خانواده بقدری برای این زنان خرد کننده است که تفرد و خودخواهی برایشان رنگ می بازد. و به خاطر اولویت قائل نبودن کارفرماها برای استخدام زنان و عدم پرداخت دستمزد برابر و قانونی به زنان، آنها مجبورند به کارهایی مشغول شوند که طاقت فرساتر، سخت تر، کم درآمدتر، ناایمن تر، بدون بیمه و بازنشستگی و حتی بدون پرستیژ لازم اجتماعی باشد.
اسفناک ترین بخش ماجرا، به حساب نیامدن این شغلها در آمارهای اشتغال است از جمله این مشاغل می توان به کار زنانی اشاره کرد که در خانه های طبقات مرفه به خدمتکاری مشغولند و یا در خانه های خودشان به ارائه خدماتی از این دست مانند فراهم کردن مواد لازم برای آشپزی آسانتر از جمله سبزی پاک کردن و خورد کردن و تهیه رب خانگی و ترشیجات و خشکبار و غذاهای خانگی و بافندگی و قالیبافی و ...برای ارائه به طبقات مرفه مشغولند یا در کارگاههای زیرزمینی و گاه غیرمجاز(از نظر بیمه و ایمنی لوازم کار و محل کار) و بدون هیچ پشتوانه و حمایتی بدون درآمد مطمئن و کار ایمن به کارگری ساده مشغولند و این در حالی است که برخی صاحبنظران با فانتزی دانستن و غیرضروری دانستن #کار_زنان، بر طبلی می کوبند که خودشان هم صدایش را نمی شنوند. پافشاری بر اشتغال زنان به عنوان یکی از مطالبات برحق آنان، پافشاری بر توسعه انسانی، اقتصادی و اجتماعی جامعه طبق تاکید قانون اساسی بر حق اشتغال همه آحاد جامعه است که می تواند از پایمال شدن حقوق شغلی و انسانی زنان جلوگیری کند.
از گذشته دور از دوران دامداری و کشاورزی و بعضا شکار؛ زنان همواره در مشاغل سخت و جانفرسا دوش به دوش مردان مشغول به کار بوده اند. ضمن آن که کارهای خانگی هم به طرز استثمارگونه ای بر دوش آنان بوده است و معنای کار خانگی نه در معنای امروزین آن که مفهومی بس وسیعتر بوده است. فقط در عصر بورژوازی و در طبقات بورژوا که خانه نشینی زنان را در پی دارد؛ ما با این تقسیم بندی مواجه می شویم که #کار_خانگی برای زنان و کار بیرون از خانه برای مردان تعریف می شود. ولی در دوران مدرنیسم و پسامدرنیسم که زنان به بازارکار و کارخانه ها بازمیگردند؛ راه توسعه جامعه از مسیر اشتغال زنان و سهم آنان در تولید درآمد برای جامعه تعریف می شود. زیرا انجام کارهای خانگی نیز به بخشی از فعالیتهای شغلی بیرون از خانه تبدیل می شود و خودش نوعی اشتغال زایی محسوب می شود.
گسترش رستورانها، کافی شاپ ها ، قهوه خانه ها، لباسشویی ها، اتوشویی ها، آشپزخانه ها، فرش شویی ها، خدمات نظافتی و ... روندی از این تغییرات است که هم از بار مصرفی شدن خانواده ها می کاهد و هم کمک زیادی به رشد اقتصادی جامعه می کند و آن را از حالت اتمیزه خارج می کند. هم چنین از کارهای غیرایمن و غیربهداشتی و بدون نظارت و استثمارگونه ای که برعهده #زنان_خدمتکار طبقات پایین جامعه گذاشته شده است، می کاهد و آنها را قانونمند و نهادینه می سازد.
در این صورت نه تنها #اشتغال_زنان آسیبی به بدنه خانواده وارد نمی کند، بلکه #سلامت_خانواده را به طور اصولی و اساسی تضمین می کند. زیرا که سلامت خانواده در گرو سلامت اجتماع و توسعه انسانی جوامع تعریف می شود. شاید بی دلیل نیست که مشاهده می کنیم با وجود آن که آمارها روند رو به کاهش اشتغال زنان را نشان می دهند، آمار طلاق ها و کودک آزاری ها، اختلافات خانوادگی ، خیانتها در حال افزایش است. کوبیدن بر طبل سلامت خانواده اتفاق نکویی است به شرط آن که از سر نگرانی بخاطر زوال پدرسالاری در خانواده و به تبع آن خانه نشین کردن نیمی از جمعیت فعال و آموزش دیده و مفید به حال خانواده و جامعه نباشد.
@zananegivabadan
منصوره موسوی
نهم دیماه نود و شش
روزنامه #صبح_امروز
ویرجینیا وولف می گوید اگر زنی اتاقی از آن خود و مقداری پول در جیب نداشته باشد نمی تواند بنویسد... و من می گویم اگر زنی اندکی پول در جیب نداشته باشد( و از اتاقی از آن خود چشم می پوشم) نمی تواند در جامعه اززندگی شرافتمندانه ای برخوردار باشد.
در بعضی نوشته ها و گفته ها می خوانم و می شنوم که داشتن شغل برای زنان را مساله ای فانتزی، غیرضروری یا حاشیه ای، ناشی از تفرد و حتا خودخواهی زنان می دانند. نویسندگان و گویندگان این گفتارها، احتمالا نمی خواهند نگاهشان را از طبقات اندکِ مرفه جامعه به سوی طبقات متوسط و پایین جامعه سُر بدهند و زنانی را ببینند که برای معاش خانواده و نه صرفا خودشان، برای سرپا نگهداشتن اجاق خانواده و فرستادن کودکانشان به مدرسه و نه استقلال و تفرد و ... دارند برای لقمه ای نان و کسب دستمزد می جنگند. فشارهای اقتصادی خانواده بقدری برای این زنان خرد کننده است که تفرد و خودخواهی برایشان رنگ می بازد. و به خاطر اولویت قائل نبودن کارفرماها برای استخدام زنان و عدم پرداخت دستمزد برابر و قانونی به زنان، آنها مجبورند به کارهایی مشغول شوند که طاقت فرساتر، سخت تر، کم درآمدتر، ناایمن تر، بدون بیمه و بازنشستگی و حتی بدون پرستیژ لازم اجتماعی باشد.
اسفناک ترین بخش ماجرا، به حساب نیامدن این شغلها در آمارهای اشتغال است از جمله این مشاغل می توان به کار زنانی اشاره کرد که در خانه های طبقات مرفه به خدمتکاری مشغولند و یا در خانه های خودشان به ارائه خدماتی از این دست مانند فراهم کردن مواد لازم برای آشپزی آسانتر از جمله سبزی پاک کردن و خورد کردن و تهیه رب خانگی و ترشیجات و خشکبار و غذاهای خانگی و بافندگی و قالیبافی و ...برای ارائه به طبقات مرفه مشغولند یا در کارگاههای زیرزمینی و گاه غیرمجاز(از نظر بیمه و ایمنی لوازم کار و محل کار) و بدون هیچ پشتوانه و حمایتی بدون درآمد مطمئن و کار ایمن به کارگری ساده مشغولند و این در حالی است که برخی صاحبنظران با فانتزی دانستن و غیرضروری دانستن #کار_زنان، بر طبلی می کوبند که خودشان هم صدایش را نمی شنوند. پافشاری بر اشتغال زنان به عنوان یکی از مطالبات برحق آنان، پافشاری بر توسعه انسانی، اقتصادی و اجتماعی جامعه طبق تاکید قانون اساسی بر حق اشتغال همه آحاد جامعه است که می تواند از پایمال شدن حقوق شغلی و انسانی زنان جلوگیری کند.
از گذشته دور از دوران دامداری و کشاورزی و بعضا شکار؛ زنان همواره در مشاغل سخت و جانفرسا دوش به دوش مردان مشغول به کار بوده اند. ضمن آن که کارهای خانگی هم به طرز استثمارگونه ای بر دوش آنان بوده است و معنای کار خانگی نه در معنای امروزین آن که مفهومی بس وسیعتر بوده است. فقط در عصر بورژوازی و در طبقات بورژوا که خانه نشینی زنان را در پی دارد؛ ما با این تقسیم بندی مواجه می شویم که #کار_خانگی برای زنان و کار بیرون از خانه برای مردان تعریف می شود. ولی در دوران مدرنیسم و پسامدرنیسم که زنان به بازارکار و کارخانه ها بازمیگردند؛ راه توسعه جامعه از مسیر اشتغال زنان و سهم آنان در تولید درآمد برای جامعه تعریف می شود. زیرا انجام کارهای خانگی نیز به بخشی از فعالیتهای شغلی بیرون از خانه تبدیل می شود و خودش نوعی اشتغال زایی محسوب می شود.
گسترش رستورانها، کافی شاپ ها ، قهوه خانه ها، لباسشویی ها، اتوشویی ها، آشپزخانه ها، فرش شویی ها، خدمات نظافتی و ... روندی از این تغییرات است که هم از بار مصرفی شدن خانواده ها می کاهد و هم کمک زیادی به رشد اقتصادی جامعه می کند و آن را از حالت اتمیزه خارج می کند. هم چنین از کارهای غیرایمن و غیربهداشتی و بدون نظارت و استثمارگونه ای که برعهده #زنان_خدمتکار طبقات پایین جامعه گذاشته شده است، می کاهد و آنها را قانونمند و نهادینه می سازد.
در این صورت نه تنها #اشتغال_زنان آسیبی به بدنه خانواده وارد نمی کند، بلکه #سلامت_خانواده را به طور اصولی و اساسی تضمین می کند. زیرا که سلامت خانواده در گرو سلامت اجتماع و توسعه انسانی جوامع تعریف می شود. شاید بی دلیل نیست که مشاهده می کنیم با وجود آن که آمارها روند رو به کاهش اشتغال زنان را نشان می دهند، آمار طلاق ها و کودک آزاری ها، اختلافات خانوادگی ، خیانتها در حال افزایش است. کوبیدن بر طبل سلامت خانواده اتفاق نکویی است به شرط آن که از سر نگرانی بخاطر زوال پدرسالاری در خانواده و به تبع آن خانه نشین کردن نیمی از جمعیت فعال و آموزش دیده و مفید به حال خانواده و جامعه نباشد.
@zananegivabadan