Ё дзіўнае пачуваньне, што наськая мова й культура нішчалася йіз шторазовым нікбеньнем нашай геаграпіі й зямлі. Асабліва тое йіз балотамі, пелькамі, лумінамі, мярэчамі (і яшчэ многія тракені й накшыя назовы балота).
Гм, магчыма тое кажа а нябыцьця "роднай"/"аутэнтычнай" апукі сутыка (а мо й сулукі) між собска метахвізыкай мейсца й чалавекам. Можа й паразважаці а духах, але я лічу, што духі бяз балотаў зьнікаюць: у нашых мітах вада была зьвязам між сьветам там і тут, але сядні калі ўсе "брамы" забруджаны, а накшыя нішчаны й як мы пачуем іхныя заклікі ці гуляньні?