🇦🇲Арман Абовян/Արման Աբովյան/Arman Abovyan🇦🇲

🔴Что окажется на столах и в организмах наших граждан?

На днях в Национальном Собрании прошло заседание постоянной Комиссии по территориальному управлению, местному самоуправлению, сельскому хозяйству и охране окружающей среды. Депутаты обсуждали пакет законопроектов о внесении изменений и дополнений в закон «О фитосанитарии» и поправок в смежные законы.
Можно было бы посчитать это заседание обычным и рутинным, если бы не выступление заместителя министра экономики Татевик Саркисян. Она призвала разрешить импорт из некоторых стран без проведения лабораторных проверок. Причем речь идет далеко не о безобидных товарах, от проверок предлагается освободить пестициды и агрохимикаты.

Аргументируя свою позицию, замминистра уверяла, что в развитых странах и так установлены довольно высокие требования к качеству, поэтому, мол, зачем еще и нам утруждаться и тратиться на проверки.

Кого Татевик Саркисян относит к тем самым развитым странам, она, естественно, не сказала. Но их перечень будет устанавливаться решением правительства. Понятно, что решения эти будут исключительно политически мотивированными, как и все последние шаги нашего руководства. Надо будет Николу в очередной раз подтвердить свою приверженность демократии и стремление присоединиться к цивилизованному миру, в перечень развитых стран войдет хоть Сомали, если об этом настоятельно попросят американские или европейские партнеры.

Законодательная инициатива ожидаемо получила положительное заключение постоянной Комиссии и уже в ближайшее время будет принята парламентом.

Поражает в этой ситуации то, что правительство Пашиняна все меньше и меньше пытается скрыть от населения свои планы по деградации страны.

Вопросы безопасности граждан отдаются на откуп другим государствам, теперь их инспекционные органы будут решать, что вредно для здоровья армян, на что можно закрыть глаза, а где вообще можно поэкспериментировать с армянами.

Отказ от проверок именно пестицидов и агрохимикатов свидетельствует о масштабности этой антиармянской операции. Ведь они разойдутся по всей республике, их будут использовать при выращивании большинства сельскохозяйственных культур. И в итоге на столе каждого, ничего не подозревающего армянина окажется продукция, выращенная под воздействием неизвестных пестицидов и агрохимикатов.

Пожалуй, этот шаг даже посерьезнее американских биолабораторий, которые и так уже активно изучают наш геном, собирают биоматериал и разрабатывают новые вирусы, которые будут избирательно воздействовать на человека.

Арман Гукасян, политолог

Не будите меня…

Прошу вас, не будите меня, когда все будет уже у нас хорошо
А разбудите меня, когда все уже у нас стало безнадежно
Я был в этом моем кошмарном и. страшном сне, когда- то давно
Где не было этой войны и живы были мои друзья и наши дети

Разбудите меня, когда опять мой народ в горе и будет опять в беде
Когда страна моя и Родина разорена и разорвана будет в клочья
И прошу вас, не будите меня, когда все вокруг так бессовестно лгут
А шакалы мое прошлое, мою мечту и будущее мое, нагло воруют

Не будите меня, пока все еще души наших молодых героев солдат
Непокоренные, но преданные над нашей грешной землею кружат
А разбудите меня, когда уже праведный и Всевышний суд
Примет их души там, где уже давно ангелы их ждут

Не будите меня когда нечисть правит в моей стране бал
Когда он смеясь и ликуя мой народ подло, нагло обманул и продал
Прошу, разбудите меня только тогда, когда месть и справедливый суд
Всех этих предателей, подонков и нечисть к ответу призовут

Нет, разбудите меня, когда города и села наши опять горят
Когда наши матери горько плачут и рыдают у могил своих солдат
Когда суки родину мою, отдали на растерзание вечному врагу
Разбудите меня, я вас молю, так больше спать не хочу и не могу

Но я очень прошу вас наконец, не будите вы меня тогда
Когда враг вековой уже будет разгромлен раз и на всегда
И не нужно, не будите вы меня, я вас очень и очень прошу
Когда с небес уже придут по грешную и уставшую Душу мою

Дядя Каро


Ներքին վերաօծման ժամանակը
 
Առաջիկա երկու օրերին հայ ժողովրդի, Հայաստանի, մեր հայրենիքի և հայկական աշխարհի համար տեղի են ունենալու կարևորագույն իրադարձություններ՝ Մայր տաճարի վերաօծումը և Մյուռոնօրհնեքը։
 
«Այս սրբազան մյուռոնով միացե´ք, եղբայրացե´ք, եղե´ք մեկ կամք, եղե´ք մեկ ուրախություն, եղե´ք մեկ ցավ», 1991թ. Մյուռոնօրհնեքի արարողությանն ասում էր Ամենայն հայոց կաթողիկոս Վազգեն Առաջինը։ «Եղեք մեկ ցավ», ասում էր Վազգեն Առաջինը՝ ասես կանխազգալով, որ նույն, սեփական միասնական ցավը զգալու կարողությունն ամենևին հարատև չէ, ու կարող է ցնդել մի պատասխանատու ու կարևոր պահի։
Այսօր Մյուռոնօրհնեքի և Մայր տաճարի վերաօծման իրադարձություններն իրենց մեջ շատ ավելի մեծ խորհուրդ են կրում, քան՝ սրան-նրան հրավիրել-չհրավիրելու երկընտրանքը։ Սա հերթական եկեղեցական միջոցառումը չէ։
 
Մայր Տաճարի վերաօծման հետ շատերը կապում են մի միստիկ խորհուրդ, մի թաքուն իղձ, որ այն մեզ կարող է մոտեցնել մեր նոր, սպասված ու վերջին տարիներին մեզ լքած ուրախությունը։ Սակայն արդյոք որևէ մեծ արարողություն, որքան էլ սպասված և խորհրդանշական լինի, կարո՞ղ է մեր երկրին և մեր ժողովրդին հաջողություն և լույս բերել, եթե մեզնից յուրաքանչյուրն իր ներսում չպատրաստվի և չձգտի դրան։
 
Այս կարևորագույն իրադարձությունների նախօրեին պետք է խիզախություն ունենանք հասկանալու մեր բոլորիս անմիջական մասնակցությունը վերջին տարիներին մեզ հետ կատարվածին։ Մեր աղետների համահեղինակը մենք ենք՝ հայը։ Մենք ենք աղետը բերել մեր տուն, մենք ենք համակերպվել, մենք ենք հանձնվել, մենք ենք ընտրել նվաստացման ճանապարհը, մենք ենք հանուն շահի խոնարհվում աղետաբերների առաջ, մեծարում՝ հանուն պաշտոնի ու փողի, կամ անգամ պարզապես իներցիայով, քանի որ սովոր ենք խոնարհվել իշխանությանը՝ անկախ այդ իշխանության որակից։           
 
Ապրել այսքան անարժանապատիվ ու նյութապաշտ կերպով, կառչած մնալ բոլոր ժամանակներում կուտակած գույքերից կամ պաշտոններից, դրանց համընթաց կուտակված վախերից ու զուգահեռ սպասել Մյուռոնօրհնության կամ Տաճարի վերաօծման հրաշքին. սա, մի բառով, հայկական սյուրռեալիզմ է։
 
Այսօր եկել է քաղաքացու վիրավորվելու ժամանակը։ Եկել է ներքին հաշտության և իրար լսելու ժամանակը։ Եկել է ամոթի ժամանակը՝ սեփական պահվածքից, վիճակից ամաչելու ժամանակը։  
 
Մայր Տաճարի վերաօծմանն ու Մյուռոնօրհնեքին սպասելուն զուգահեռ՝ պիտի մեր ներսում հասկանանք, որ մենք ենք ուրացել Ամարասն ու Գանձասարը, մենակ թողել շրջափակման մեջ գտնվող Արցախը, իսկ նրա անկումից հետո շարունակել անհոգ ապրել։ Մեր միջից է ձևավորվել աղետաստեղծ իշխանություններին «մեծարգո» ասող խավը, որը վաղը նույն հնազանդությամբ «մեծարգո» կասի Էրդողանին կամ Ալիևին, կամ՝ հաջորդ իշխանությանը, ով էլ որ այն ձևավորի։
 
Մենք ենք մոռացել Բաքվի բանտերում պահվող մեր եղբայրներին ու հանդուրժում ենք, որ Երևանի կենտրոնում զազրախոսեն նրանց մասին։ Մենք ենք, որ չենք ուզում «տեսնել» Հայաստանով մեկ տարածված եռագույնով շիրիմները, ու չենք խիզախում ընդունել, որ այդ ամենից կարելի էր խուսափել, եթե ժամանակին չթաքնվեինք անկյուններում ու չխոնարհվեինք մեզ աղետի տանող իշխանությանը։
 
Մենք ենք, որ չենք ըմբոստացել, երբ իմացել ենք, որ 4 տարի առաջ ճիշտ այս օրը սկսված պատերազմը կարելի էր շատ ավելի վաղ դադարեցնել՝ խուսափելով ահռելի մարդկային ու տարածքային կորուստներից, ու դա չենք արել։
 
Ապրել ստի մեջ, չխիզախել անել սեփական որևէ քայլ՝ իրավիճակը փոխելու համար, միաժամանակ ոգևորությամբ սպասել Մայր Տաճարի վերաբացմանը՝ մի արտառոց հրաշքի ակնկալիքով. սա անազնիվ է հենց Մայր Տաճարի և հենց սուրբ մյուռոնի հանդեպ, որի հրաշագործության հիմքում ներքին մաքրագործումն է ու ներքին ստից ազատումը։
 
Վահե Հովհաննիսյան
Այլընտրանքային նախագծեր խումբ