▪️شعرهایی از مجید فروتن▪️

بهار

غلامان ایستاده‌اند آتش‌ها بر دوش
راه می‌بندند بازوان
بر احشای خواب و دهانِ آبریز
ابری از راه می‌رسد
آویخته به منقارِ لاژورد
و به‌دستِ رازداران
اندوهِ چشمهای سبز می‌خواند
بهار
نای می‌گذراند
نای آبی      نای سبز
نای باژگونه که رؤیاهای عتیق می‌برد به خواب
آن‌جا که صخره‌ها ایستاده‌اند و دعاخوانان
جامه در خوابِ یخینِ شامگاه فروبرده‌اند
و به‌دستی پلکهای نیم‌مرده را برهم می‌گذارند.

بهار 
 
 جامه از دو سوی دارد
و یک چشم بر بخارها گشوده‌ست
با مشعل دراز
بر خواب کوه‌ها می‌بارد
به‌مرغزار
از گشت شبانه بازمی‌ماند
دلی که به‌تماشای گیاه رفته است
و ستونی را که بر دوش‌ها می‌گذرد
در گفتگوی خویش پنهان می‌کند

چیست در باران‌ها
نوشته بر طومار بلند
که راه را به‌درازا می‌برد؟

#مجید_فروتن

از مجله تماشا
شماره ۲۰۶- فروردین ۱۳۵۴


@ChantsDeDelivrence ~آوازهای رهایی