Forward from: @AxNegarBot
🌸معرفی قهار عاصی🌸
قهار عاصی در سال 1335 خورشیدی در روستای ملیمه پنجشیر دیده به جهان گشود. عاصی دوره اول ابتدائیه را در پنجشیر خواند و همراه با خانواده اش به کابل آمد و در شهر کهنه کابل اقامت گزیده و شامل مکتب ابوریحان البیرونی شد. قهار عاصی از مکتب به درجه عالی فارغ گردید و از رشته زراعت از دانشگاه کابل لیسانس گرفت.
قهار عاصی در چهارم میزان/مهر سال 1373 در شهر کابل در جریان جنگ داخلی کشته شد. او شاعری پرکار بود و ظرف سال های محدودی که با جدیت به شعر پرداخت تقریبا هر سال یک مجموعه را روانه بازار کرد. از عاصی به دلیل نوآوری ها و عاطفی بودن شعر هایش به عنوان شاعر درد های مردم یاد می کنند و شعرش را ارج می نهند.
عاصی شاعری بود نوگرا که حتی در قالب های کهن نیز حرف و حدیث تازه های داشت. پُرکار بود و با خود وعده های داشت که هر سال، یک کتاب شعر به بازار روانه کند، و تا دم مرگ به این وعده عمل کرد. عاصی ذاتاً شاعری بود دردمند، اهل موضعگیری و صراحت بیان. به همین لحاظ، غالباً با مسایل خراسان ( افغانستان )درگیر بود و کمتر اتفاقی در کشورش افتاد که عاصی از کنارش با سکوت گذشته باشد.
ولی او با این همه موضعگیری، روحیه تغزلی نیز داشت. از او شعرهای عاشقانه لطیفی بر جای مانده است. گاهی در شعرش آمیختگی زیبایی از لحن حماسی و تغزلی هم دیده میشود که خاص خود اوست.
”مقامه گل سوری”، “لالایی برای ملیمه”، “دیوان عاشقانه باغ”، “غزل من و غم من”، “تنها ولی همیشه”، “از جزیره خون” و “از آتش از بریشم”، شش مجموعه شعر عاصی است و “آغاز یک پایان” خاطرات اوست که در جریان جنگ های داخلی نوشته است.
👉@KhorasanJan
قهار عاصی در سال 1335 خورشیدی در روستای ملیمه پنجشیر دیده به جهان گشود. عاصی دوره اول ابتدائیه را در پنجشیر خواند و همراه با خانواده اش به کابل آمد و در شهر کهنه کابل اقامت گزیده و شامل مکتب ابوریحان البیرونی شد. قهار عاصی از مکتب به درجه عالی فارغ گردید و از رشته زراعت از دانشگاه کابل لیسانس گرفت.
قهار عاصی در چهارم میزان/مهر سال 1373 در شهر کابل در جریان جنگ داخلی کشته شد. او شاعری پرکار بود و ظرف سال های محدودی که با جدیت به شعر پرداخت تقریبا هر سال یک مجموعه را روانه بازار کرد. از عاصی به دلیل نوآوری ها و عاطفی بودن شعر هایش به عنوان شاعر درد های مردم یاد می کنند و شعرش را ارج می نهند.
عاصی شاعری بود نوگرا که حتی در قالب های کهن نیز حرف و حدیث تازه های داشت. پُرکار بود و با خود وعده های داشت که هر سال، یک کتاب شعر به بازار روانه کند، و تا دم مرگ به این وعده عمل کرد. عاصی ذاتاً شاعری بود دردمند، اهل موضعگیری و صراحت بیان. به همین لحاظ، غالباً با مسایل خراسان ( افغانستان )درگیر بود و کمتر اتفاقی در کشورش افتاد که عاصی از کنارش با سکوت گذشته باشد.
ولی او با این همه موضعگیری، روحیه تغزلی نیز داشت. از او شعرهای عاشقانه لطیفی بر جای مانده است. گاهی در شعرش آمیختگی زیبایی از لحن حماسی و تغزلی هم دیده میشود که خاص خود اوست.
”مقامه گل سوری”، “لالایی برای ملیمه”، “دیوان عاشقانه باغ”، “غزل من و غم من”، “تنها ولی همیشه”، “از جزیره خون” و “از آتش از بریشم”، شش مجموعه شعر عاصی است و “آغاز یک پایان” خاطرات اوست که در جریان جنگ های داخلی نوشته است.
👉@KhorasanJan