نوازنده می‌نواخت.
اصوات بیچاره‌ای به گوش می‌رسید.
بیچاره، بیچاره...
پیانوی قدیمی نای نفس نداشت و ملودی پیر ترین حالتش را به رخ می‌کشید.
نوا از اعماق سال‌ها بیرون می‌آمدند؛
از اعماق سال‌های دور...
پیرمرد می‌نواخت، ناامیدانه کلاویه‌ها را به رقص وا می‌داشت و تصاویر قدیمی را بیدار می‌کرد.
قدیمی چون خودِ او و سازش و ملودی...
ستاره‌ی بخت گوشه‌ای خزیده بود و از بهتِ جاودانگیِ صدا فلج شده بود.
کلاغ‌های مُرده به پرواز در می‌آمدند و کلاویه‌های خسته همگام تصاویر قدیمی می‌رقصیدند و می‌خندیدند.
نوازنده ساز پیرش را می‌نواخت.
همه چیز بیچاره بود، مفلوک...
اینجا عمق یغماست، نهایت پوچ شدن.
اینجا پرده‌ی آخر رقص است و رقاصه‌ها از خواب هزار ساله بیدار شده‌اند برای رقص نهایی.
اینجا پیشوازی برای آغازِ پایان است.
اینجا، آغازِ به انتها رسیدن است.
آغازِ به انتها رسیدن...