کافه‌محتوا | عسل حسین‌زاده

زمستان که تمام می‌شود آفتاب کم‌کم از دیوار در حیاط پهن می‌شود.
پیاز لیلیوم را که حالا برای خودش خانمی شده جایی می‌گذارم که بیشترین آفتاب را دارد.
ساقه‌هایش را به سمت نور کج می‌کند.

خودم را می‌بینم که کج شده‌ام.
به سمت آگاهی
دانایی
رشد

#یادداشت_روزانه
یک‌شنبه ۱۳اسفند ۰۲
مرضیه خواجه محمود
@ensanenoghrei

سوال:
چطور بفهمیم افراد را چقدر دوست داریم؟
جواب:
وقتی حس می‌کنید ناراحتند چه احساسی به شما دست می‌دهد؟
مثال:
تصور ناراحتی‌ات مرا مجبور می‌کند همین الان چکمه و پالتویی بپوشم و برای به آغوش کشیدنت پیاده بدوم.

پرنده‌ای نوک زبان من

مثل کپی‌ از یک نقاشی معروف است که تا چشمم بهش می‌خورد زود حدس میزنم نقاشش کیست.
در نگاه اول مو نمی‌زنند: ابروهای پرپشت و بلند، چشم‌های قهوه‌ای، لب‌های گوشتی و صورت گرد. نمی‌توانم از این همه شباهت چشم بردارم؛ ولی خوب که نگاه می‌‌کنم تفاوت ناچیز بینشان را می‌بینم: قد کمی کوتاهتر، موها تیره‌تر و کمندتر و دندان‌ها درشت‌تر و ردیف‌تر. خنده‌‌ها انفجاری‌ و حرف زدنش پر سروصدا‌تر.

هر بار که می‌خندد به زبانم می‌آید بگویم: وای عین مادرشه، مخصوصاً خنده‌هاش!
ولی نمی‌گویم. چند بار دیگر همین حرف نوک زبانم است مثل پرنده‌ایی که جلوی در قفس منتظر یک لحظه باز شدن و پریدن است.

کمی فکر می‌کنم و می‌بینم حق اوست که مثل خودش بخندد و نه مثل هیچ کس دیگری. حق اوست که از خنده منفجر شود و مثل خودش پر سر و صدا حرف بزند نه مثل کس دیگری. حق اوست که موهایش تیره‌تر و کمندتر باشد نه مثل موهای هر کس دیگری.

تعجّبم را برای خودم نگه می‌دارم و می‌گذارم او خودش باشد؛ به ذهن مقایسه‌گرم اجازه می‌دهم به هویت مستقل او و تمام آدم‌ها احترام بگذارد حتّی اگر کپی برابر اصل هم باشند.

#مصی‌نوشت
#یادداشت_امروز
@masinevesht963

او می‌کشد قلاب را

دست گذاشته بیخ گلویم. نفسم تنگ است. از شرکت فرار می‌کنم. نسیم نازکِ خنکی می‌بوسدم. آه می‌کشم.

خیابان و آدم‌هایش را نگاه می‌کنم. آه می‌کشم.

فکرهای مبهمی توی ذهنم چرخ می‌زنند. آه می‌کشم.

همان‌که گلویم را می‌فِشرد، راه نشانم می‌دهد. «شهر کتاب».

پرسه می‌زنم. خوشگل‌جات زیاد دارد. به کنج کتاب‌ها پناه می‌برم.

شعرها را دست می‌گردانم. صدایم می‌زند. برش می‌دارم. «تو بودی؟»

بر می‌گردم. دو نامه می‌نویسم و ارسال می‌کنم. قراردادهایی که توی آب-نمک گذاشته‌ام، تمام می‌کنم. له‌ام. خالی‌ام.

زردی‌اش یادم می‌آید. می‌خوانمش.

«... اگر بر آن تلخی دندان بیفشارند، شیرینی ظاهر شود. پس هر که در تلخی خندان باشد، سبب آن باشد که نظرِ او بر شیرینیِ عاقبت است. پس معنیِ صبر افتادنِ نظر است بر آخرِ کار و معنی بی‌صبری نارسیدنِ نظر است به آخر کار.»*

آرامم. لبخند بر لب.

من از عقلانیت و استدلال، چیزها می‌دانم و هیچ نمی‌دانم.

همان‌قدر عاقلم که عاشق.

او مرا به دیوانگی می‌خواند و من کف نفس نمی‌دانم.

کسی در دلم سماع می‌کند. کسی در ذهنم کتاب به آب می‌دهد.

من از خود نمی‌روم،
من از خود نمی‌خوانم،
من از خود نمی‌نویسم،
«او می‌کشد قلاب را».


✍🏼 مریم کشفی

*از مقالات شمس | ویرایشِ جعفر مدرس صادقی

➡️ @maryamkashfi290

#ضد_استبداد

۴۶ـ

بچه‌ها خیلی بامزه‌اند ها
ولی گاهی مرا می‌ترسانند.
به خصوص وقتی با آن چشم‌های درشت‌ پایین کشوی پاستیل‌هایم کمین می‌کنند.
یا آن وقت که از پفک خودم یک دانه هم بهم تعارف نمی‌زنند. بعدش هم که دیگر اصلا رغبت نمی‌کنم ازشان پفک بگیرم. گاهی فکر می‌کنم از قصد دست‌های‌شان را تف‌مالی می‌کنند. باور کنید می‌دانند چندش‌مان می‌شود. چی بهش می‌گویند؟ آه بله تعیین قلمرو. مثل شیرها که روی سنگ منگ جیش می‌کنند.
وقتی این تئوری را پیش رفیقم مطرح کردم گفت:
خب بله متاسفانه هیچ انسانی در سن چهار-پنج سالگی تمدن ندارد.
مردم می‌گویند رفیقم واقعی نیست. ولی یک جورهایی هم هست وگرنه چطور داخل سرم صدایش را می‌شنوم؟ حالا هر چه. وقتی دارد حرف حق می‌زند مهم نیست واقعی باشد یا نه. الان هم دارد می‌گوید بچهٔ انسان کلا بی‌تمدن است.
بله بی‌تمدن. به نظرم به جای قربان‌صدقه رفتن از این کوتوله‌های بی‌تمدن باید به‌شان دستبند بزنیم. نه از این النگو صورتی‌های پلاستیکی. دستبند واقعی.
رفیقم می‌گوید باید از دستبندهای سایز کوچک استفاده کنیم وگرنه فرار می‌کنند. پس گمانم سایز Xs خوب باشد. راستی اصلا این سایزی می‌سازند؟ اگر نه، باید بسازند. مخصوص کوتوله‌های آب زیر کاه.
بله. باید یه جا بندشان کنیم تا پدر و مادری، کسی چیزی بیاید تکلیف‌شان را مشخص کند. هرچند این کار کمی خطر دارد. چه بسا به جای مشخص کردن تکلیف بیایند یقهٔ ما را مچاله کنند که «به چه جرمی بچهٔ ما را زندانی کرده‌اید؟ کثیف خوردن پفک؟ هیچ هم کثیف نیست. خیلی هم بامزه‌ست.»
بامزه؟ :/
ببینم اگر مردی ۸٠کیلویی با یک متر و ۸۸ سانت قد هم این جوری پفک بخورد بامزه‌ست؟
باور کنید نیست. این را می‌گویم چون پفک خوردن رفیقم را دیده‌ام. رفیق تومخی‌ام _همانی که می‌گفت کودکان بی‌تمدن‌اند_ قبل از انگشت کردن در دماغ، دست‌های خیس پفکی‌اش را به لباسش می‌کشد.

زهرا مرادپور
#صد_خز
@@Moradpour_frogism

| یادداشت روزانه | سه جمله |

شهامت را می‌پوشم.
غرور را بر گردن می‌اندازم.
افتخار ‌را بر سرم می‌گذارم.


آیدا سید‌حسینی
یازدهم اسفند ماه هزار و چهارصد و دو
#سه_جمله
@aidaseyedhosseini

روز هشتادم

خم به ابرو نمی‌آورد
قلمی که هردم، به اجبار یا اختیار، خوب و بدم را به نمایش می‌گذارد
او همدم تمام لحظاتم شده
و من هر روز، ذره‌ای بیشتر از وجودش را آب می‌کنم
باید کمی مراعات کرد
نکند قلب قلمم بشکند

مهدیس اقبال🍂
دهم اسفند ماه ۱۴۰۲
#چالش_صد_روز

@mahdiseghbal

غایب

وقتی خود را دوست نداریم. گویی در خانه‌ی بیگانه‌ای مسکن گزیده‌ایم.
بیگانه هرگز این احساس را ندارد که این چهاردیواری از آن اوست.
مدام از قالبی به قالب دیگر پرواز می‌کند بلکه خود را بیابد.
در قالب‌های دیگر فرو می‌رود. غرق می‌شود. در کنج دل‌هایی که آنها نیز به درد بیزاری از خود دچار هستند، خانه می‌کند و شکسته و ترک برداشته به جایگاهی که دوست‌ش ندارد باز می‌گردد.

تیل سوان در خبرنامه‌ی خود روزِ ولنتاین این‌گونه می‌نویسد: ‹‹ جلوی آیینه بایستید و بگویید تو پناهِ منی، تو خانه‌ی منی، تنها خانه‌ای که در هر شرایطی مرا می‌خواهی»
ابتدا شاید از گفته‌ی خود خنده‌تان بگیرد یا خشمگین شوید. چاره‌ای نیست. وجود شما خانه‌ی شماست.
تا از این خانه خوب مراقبت نکنید، ناگزیر از پناهنده شدن در مکانی اشتباه هستید.
شما خود را از این خانه نمی‌دانید و مدام در حالِ فرار هستید. آن‌قدر فرار می‌کنید تا دیوارهای خانه فرو ریزد آن‌وقت است که شما بیمار، کنج این بنای در حالِ ریزش در بستر می‌افتید و برای خود و طالع‌تان اشک می‌ریزید.

مارک منسون می‌نویسد: «آیا حاضر هستید با کسی شبیه به خودتان واردِ رابطه شوید؟
اگر نه، بدانید اوضاع از آنچه فکر می‌کنید خراب‌تر است»

اگر نمی‌توانید با خودتان واردِ رابطه شوید، بدانید در خانه‌ی خود غایب هستید.
تکه‌ای گوشت که کنجی افتاده، زندگی نمی‌کند بلکه تنها وزن خود را به دوش می‌کشد.

با خودتان جلوی آیینه حرف بزنید. خود را نوازش کنید.خودتان را به خاطرِ تمامِ بی‌مهری‌هایی که به خود روا داشته‌اید ببخشید.

آن‌که رحم و‌ شفقت نثار خود می‌کند، پروردگار خود است.

بهاره ابراهیمی
۱۳اسفندماه ۰۲

@Disguisedtruths