✅می‌خواهم اعتراف کنم دوست داشتم ایران در بازی با اسپانیا مفتضحانه ببازد ۵ یا ۶ گل بخورد. ۲۰ سال پیش بود وقتی ایران اولین برد تاریخ فوتبال خود را در جام جهانی رقم زد بسیار خوش‌حال شدم، تهران بودم و هم‌راه با مردم به خیابان آمدیم، یا وقتی اصغر فرهادی اسکارش را برد پای تلویزیون نیم‌متر هوا پریدم...
✅اما الان دیگر چندان به‌وجد نمی‌آیم چه فایده دارد هر ده سال یا بیست یا اصلا هر سال ملت برای روزی شاد شوند، احساس غرور ملی کنند و به هوا بپرند اما روز به روز بیش‌تر در باتلاقی که در آن دست‌وپا می‌زنند فرو روند.
🌑نمی‌دانم شاید از اعدام محمد ثلاث چندان عمیق غم‌گین هستم که درک مفید بودن این شادی‌های استثنا در این ویرانی قاعده را از دست داده‌ام... شاید! اما هر چه هست می‌ترسم تا این هیاهوی فوتبالی تمام نشده است رامین حسین پناهی را هم اعدام کنند...
✅هیچ چیز هراس‌انگیزتر از توده‌های مردم وقتی هم‌صدا می‌شوند نیست چه این صدا هم جهت با صدای ما باشد چه خلاف جهت آن در هر صورت هراس‌انگیز است و در نهایت‌اش تباهی می‌آورد. پُرصدایی و هرج‌ومرجی که هرکس حرف خودش را می‌زند نیز آن‌سوی فاجعه است و ما هم‌زمان گرفتار هر دو هستیم. رشد و رویش مستمر و مانده‌گار در چندصدایی ست. وقتی همه فریاد می‌زنند و صدا به صدا نمی‌رسد فاجعه نطفه می‌بندد.
✅بسیاری از کشورها تیم فوتبال مطرح ندارند بسیاری هرگز به جام جهانی نمی‌روند اما عدالت و آزادی دارند. مردمی می‌توانند به خود افتخار کنند که کسی در کشورشان اعدام نشود که دزدی و فساد و رشوه‌خواری نباشد که اینقدر تضاد عمیق طبقاتی نباشد که حقوق زنان و اقلیت‌ها تضییع نشود...
📌اتحاد واقعی ملی از بستر عدالت و برابری می‌گذرد کشوری که فاصله‌ی طبقاتی در آن بیداد می‌کند وحدت ملی‌اش سراب است. کشوری که ملیت‌های مختلف در آن سرکوب می‌شوند و در قدرت مرکزی سهیم نیستند. کشوری که آموزش دیدن به زبان مادری جرم است. کشوری که نیمی از جمعیت جنس دوم و سوم محسوب می‌شوند. کشوری که راند و رشوه و اختلاس... تا معز استخوان‌اش را فاسد کرده است... اتحاد ملی بر سر توپ و دروازه مانند احساس نشاط و قدرت براثر مصرف مواد مخدر است حال آدم را خوش می‌کند اما آینده را تباه می‌کنند.
✍🏽 @azizimostafa