Recherché

هیچکس:
دقیقاً هیچ کس:
مارک تواین: “زبان آلمانی باید با لطف و احترام به وادی مُردگان سپرده شود، که مردگان را فرصت فراگیری این زبان بسیار است.”





(و از کادر خارج می‌شود.🚶🏻‍♀️)

انسان تنها حیوانی است که از این که همانی باشد که هست سرباز می‌زند.
-یادداشت‌ها_آلبر کامو

آزاد از همه چیز برده‌ی خود باش.
-یادداشت‌ها_آلبر کامو

من مدت طولانی نمی‌توانم با دیگران زندگی‌کنم. برای من کمی تنهایی لازم است، سهم ابدیت.
_یادداشت‌ها_آلبر کامو

به عنوان آفریننده به خودِ مرگ زندگی بخشیده‌ام. این همه‌ی آن چیزی بود که قبل از مردن باید انجام می‌دادم.
_یادداشت‌ها_آلبر کامو

آن‌هایی که از داستایفسکی و تالستوی، هردو، بار گرفته‌اند و یکی را به خوبی دیگری و به همان سهولت درک می‌کنند، این آدم‌ها هم برای خود و هم برای دیگران همیشه هراس آورند.
-یادداشت‌ها_آلبر کامو

“I’m not arguing. I’m explaining why I’m right.”
_Rick and Morty

How I start my Day after the Cardiovascular System Exam.✨ ☕️🫀

بخش دوم:

مثلاً هدف من مهاجرت کردن و خوندن دندونپزشکی خارج از کشوره(طبق گفته‌هات‌ دارم مثال می‌زنم.)
خب... دلار و یورو فلان قدره و منم که پولدار نیستم. مشکلی نیست.
می‌گردم ببینم کدوم کشورا می‌تونم درس بخونم بدون این‌که پول زیادی خرج بشه و مدرک معتبر داره.
مثلاً؟ ایتالیا و آلمان مثلاً.
می‌رم می‌گردم ببینم کدوم دانشگاهها رشته‌ی من رو ارائه می‌دن، شرایط ورود بهش چیه. بورسیه چطور بهم تعلق می
گیره. کی‌باید اپلای کنم؟ کی باید امتحان بدم؟ امتحان از چه مباحثیه؟
متوجهی؟ این صرفاً یه مثال بود البته.
همین تقریباً بیست صفحه نقشه و پی‌ریزی می‌شه واسه آینده ات.
حالا هر آینده‌ای که واسه خودت نقشه کشیدی.
اولاً این‌که ندیده ازت خوشم میاد چون تو هم مثل من رویای آکسفورد رو در سر داری:)

و این رو در آخر بهت میگم که مهم نیست از کجا شروع می‌کنی، مهم اینه به کجا ختم بشه.

آینده ی ما می‌تونه پیشرفت داشته باشه اگر احساساتی و رویایی فکر نکنیم، عقلانی جلو بریم، حسادت سازنده داشته باشیم و به سرنوشت ‌ تقدیر هم اعتقاد نداشته باشیم.
اگه واسه چیزی که می‌خوای راهی وجود نداره، یا خوب نگشتی، یا باید تو شروع کننده‌ی مسیر باشی. غیر از اینه؟ غیر از این باید بشینی خونه از توی اینستاگرم ملت رو دید بزنی که هر روز بیشتر به آرزوهاشون نزدیک میشن و تو هیچ قدمی برنداشتی.
این حرفایی که من اینجا می‌زنم هیچ کدوم از سر شکم سیری و خزعبلات انگیزشی نیست.
همش تجربه ی خودم هست.
من از‌ون دسته بودم (و هستم) که هر ماه تقریباً یک باری فروپاشی روحی رو‌ تجربه می‌کنم و با کمک رفیق صمیمیم و دو سه روز مرخصی از زندگی سر پا میشم. چرا؟ چون دارم راه می‌سازم. هیچ‌کس قبل از من این راه رو نرفته بود. من اولین نفرم و هیچکس هم نمیتونه کمکم کنه.(منظورم از هیچ کس دور و بری‌‌ها و خانواده است.)
مهم اینه ادامه میدم. با پرروگی تمام:)
پس حسادت کن، افسرده باش و خشمگین و ناراحت. خودت رو توی اتاقت حبس کن و گریه کن و فکر‌ کن که دنیا به آخر رسیده. ولی بعدش پاشو، دست و روتو بشور، یه دوش بگیر، یه چایی یا قهوه بریز واسه خودت و بگیر بشین پشت اون دفتر و لپ‌تاپت.
انقدر سرچ کن و راه‌حل پیدا کن و تحقیق کن که رگهای چشم‌هات بزنه بیرون.
چون اگر زندگیت رو جلو نبری، می‌تونم این رو قسم بخورم که هیچکس کمکت نخواهد کرد، هیچکس برای تو دل نخواهد سوزاند و هیچ کس افسار زندگیت رو بدست نمیگیره تا ببرتش به همون سمتی که تو میخوای.
دیگه تصمیم با خودته.

حسادت کن. حسادت کن. حسادت کن. ولی بذار این وسط بهت یادآوری کنم که حسادتی که فقط یه حس مفعولانه باشه تبدیل به کینه می‌شه. این آدما رو می‌بینی که از عالم و آدم و طلبکارن و موفقیت آدم‌هارو تاب نمیارن؟ اونها دارای مقادیر عظیمی از کینه و حسادت مفعولانه ان.
یکم میخوام قوه‌ی تخیلت رو قرض بگیرم.

تصور کن توی اوج جوونی تو هجده سالگی و باور قلبی به رویای آمریکایی و تصور خودت توی کالیفرنیا و نیویورک با ذوق و شوق امتحان تافل بدی و بخوای اپلای کنی، ولی ترامپ بیاد و اولین فرمان اجراییش این باشه که تو صرفاً فقط و فقط بخاطر ایرانی بودنت نتونی بری آمریکا و اگر بتونی بری هم نتونی اونجا حساب بانکی باز کنی یا نتونی دیگه برگردی بیای خانوادتو ببینی.

فلش فوروارد بزنیم به آینده. تصور کن توی رویای خوانش فوق لیسانس و به طبع اون دکترا و فوق دکترای مک‌گیل و تورنتو و اتاوا باشی و بگی اینجا فوقمو بگیرم شاید واسه دکترا یا فوق بتونم برم آکسفورد. ذوق کنی، درس بخونی، مقاله بنویسی و اپلای کنی. با دلار ۸ هزارتومنی اپلای کنی و یک ماه بعدش کرونا بیاد. کانادا تمام مرزهاشو ببنده و از تمام اپلای‌کننده‌هاش فقط ۱۳٪ رو قبول کنه و تمام ۸۷٪ دیگه رو رد کنه و تو هم جزو اون ۸۷٪ باشی.
تصور کن همه بهت گفته باشن دانشگاههای معمولی‌تر هم اپلای کن و تو بخاطر رزومه‌ات به‌خودت غرّه باشی و ۴ تا دانشگاه تاپ رو اپلای کنی و از هر ۴تا هم جواب رد بگیری. دیگه فرقی هم نکنه چون دلار رسیده به ۲۵ هزارتومن.
و حالا اگه بخوای دوباره اپلای کنی فقط هزینه‌ی اپلیکیشن فی چند‌ده میلیون تومن می‌شه.
تصور کن از شوک شنیدن این خبر سه روز از اتاقت بیرون نیومدن رو. تصور کن درد شکست خوردن رو. تصور کن نابود شدن تصویر ذهنیت رو.

چرا اینارو دارم پابلیک میگم؟ چون من از موفقیت‌هام میگم ولی باید شکست‌ها هم گفته بشن که فکر نکنین من به هرچیزی دست زدم بهش رسیدم. اتفاقاً من ازونایی بودم که رومو سمت هر دری می‌کردم به روم بسته می‌شد.
انقدر در زدم تا بالاخره دو تا در باز شد.
استکهلم و بوداپست.
بعد از چند سال؟ ۶ سال.
البته من فقط دو دوره اپلای کردم ولی دو تا دفتر رو پُر کرده بودم از شرایط مهاجرتی و تحصیلی و کاری کشورهای مختلف. تمام این شیش سال ساعتها تحقیق میکردم برای مهاجرت.
چون وقتی به مهاجرت فکر میکنی دیگه نمیتونی بمونی، جسمت اینجاست و مغزت و فکرت و روحت فرسنگ‌ها ازت دورتره.

برگردیم سر پیام تو.
منم حس کم بودن می‌کنم وقتی کسی رو می‌بینم‌که شاید دوست داشتم توی موقعیت اون باشم یا دانش اون رو داشته باشم و یا مثل اون با تجربه باشم، این خیلی نرماله. ولی خب من می‌رم می‌گردم ببینم چطور می‌تونم به اون درجه برسم. از این مدل آدم‌های گیر و ول‌نکنم که تا یک چیزی رو بدست نیارم ول نمیکنم مگه اینکه بیفتم بمیرم یا وسط راه متوجه بشم مسیر رو اشتباه اومدم یا اون چیز دیگه ارزش سرمایه‌گذاری نداره.

بشین توی اتاقت، الان وقت ایزوله شدنه. یکی دو روز قشنگ به خودت فرصت خالی شدن بده. فکر کن، ناراحت باش، حسادت کن، عصبانی باش، به شانست فحش بده، فکر کن، حتی دلت خواست گریه کن، فکر کن، بخواب، سریال یا فیلم مورد علاقت رو ببین و آهنگ مورد علاقت رو انقدر گوش بده که حالت ازش بهم بخوره، فکر کن. فکر کن.
بعد یه دفتر باز کن.
هدف بزرگت رو بنویس.

این دو تا پادکست خیلی خلاصه و مختصر مفید از جردن پترسن و تفکراتش و کتابهاش صحبت می‌کنن.
واسه اونایی که پرسیدن این «پترسن» کیه که هی میگم.