فریاد

همه میگن حق دارید
اما
حق رو میذارن کف دستمون

به گفته‌ی محمدرضا عبدالملکیان
طبق آمار رسمی وزارت فرهنگ سی هزار- ۳۰۰۰۰- شاعر داریم.

پدر بزرگ من رو هم اضافه کنید مرحوم کتاب نداشت اما در مستزاد نویسی یدی طولی داشت.

مبارز می‌شود #سید_محمد_حسینی دلقک

وزارت آموزش و پرورش
می‌شود
#وزارت_تربیت_رسمی_و_عمومی
همه چیزمان باید به همه چیزمان بیاید

دوستان گرامی

به‌ندرت پیش می‌آید که چیزی را بدون اطمینان و بررسی منتشر کنم اما انسان است و خطا و فراموشکاری.
استادی گفته است که هر وقت می‌خواستم «بسم الله الرحمن الرحیم» هم بنویسم از روی کتاب حکیم می‌نوشتم.

من مطلبی پیرامون تلگراف و سانسور منتشر کردم و همه اشتباه بود. اشتباه هم بر عهده‌ی من که فریب ظاهر ماخذ و مرجع و شمایل مطلب را خوردم. از تمام دوستانی که تذکر دادند سپاسگزارم.
@faryad_naseri

بیژن کلکی 1377-1317

کلکی در مرداد 1317 در مشکین شهر متولد شد. روسری سبز، داستان بلند 1343، نیامدی اسم آب یادم رفت، 1384، نشر ایلیا، ترانه هایی برای آلکاپون، 1384 نشر ایلیا. وی در خودنوشت زندگی اش می نویسد: از پدر و مادری اهل تبریز در سال 1317 در مشکین شهر متولد شده ام،‌و آن خاک عشیره ای یکی دو ماهی بیشتر مرا در خود نپذیرفت است. روزگار کودکی ام در کرمانشاه و ایلام گذشت. در سال 1340 در اداره کل موزه ها و فرهنگ عامه ی هنرهای زیبای کشور پذیرفته شدم، بعد مدتی از طرف رئیس از دانشگاه محروم شدم. از سال 42 با مجله ی هنر و مردم همکاری کردم. در سال 62 به علت پاره ای مشکلات با 20 سال کاربازنشسته ام کردند. و من تهران را بعد از 37 سال اقامت به امان ملیجک ها رها کردم. و حال در شهر آستارا، غربتی آب های خزر هستم تا روزگارم بگذرد. کلکی بعد از فوت،‌در آستارا دفن شد. به نقل از علیرضا پنجه ای، دو کتاب شعر در زمان حیاتش تدوین و به معروفی سپرده شد که به دلایلی چاپ نشد و منصور بنی مجیدی که برادر همسرش بود کتابها را به نشر ایلیا سپرد و بعد از مرگ مجیدی دست نوشته ها کلکی به من سپرده شد.
شعری از بیژن کلکی
(امپراطور بوکاسا)
برویم
طرابوزان
اوکلاهماسیتی
پطرزبورگ.
برویم
رم
یونان
کلیوند
ترانه بخوانیم
با یاد تهران و
قصر قجرها
چرا که
از یاد برده ایم
شیراز و
ساعت گل را
تبریز و
ارک قدیمی را.
برویم
از این ولایت باران
با یاد و
خاطره ی شب
که نسیم
داروغه بود
در کوچه های گل آلود
پادشاه سحر را.
برویم
از این ولایت محمود
که دیری ست
از یاد برده ایم
صدارت عظمای موسم گل
برویم
گم شویم
در کف بشقاب های فرانسه
در مه غریبه ی لندن
و آهسته پاک کنیم
شیشه های سنت آتین را
و در آندرگراند
برای دو سنت و
دو پنی
ترانه بخوانیم
و کفش های نواده ی امپراطور بوکاسا را
واکس بزنیم
برویم
پاک کنیم
از روی اطلس دنیا
نام قدیمی ایران را.
24/2/74

این پست را یکی از دوستان فرستاده است.
@faryad_naseri

بیژن کلکی ترانه‌هایی برای آلکاپون:
شعری از #بیژن‌کلکی

#ترانه‌عید

ستاره
تریشه تریشه
مه گرفته
جنگل و بیشه
چشم چراغ پنجره روشن
عطر خیال یاد تو با من
گفتی نمیر و
منتظرم باش
من هم نمردم و
منتظر استم
شب
ایستاده
در گذر باد
آن بوف کور
یاد من افتاد
اکنون ستاره ها
شکسته و خسته
خون
راه بر گلوی تو بسته
سلطان سعید
تو گفتی
من هم به گریه نوشتم:
-ایران من
هزاره‌ی‌دیگر
عید سعید
بر تو خجسته

بیژن کلکی شاعر تلخ نادیده مانده و این شعر درخشان

تهران عید سال 1361
https://t.me/bijankelki/74

به کوری چشم شاه
زمستونم بهاره

#شعار
#انقلاب_پنجاه_هفت
@faryad_naseri

«وامپیر»
وامپیر ایستاده بر زبر بارگاه خود
بسته به سوی دسته دسته‌ی مردم نگاه خود
فکری دراز می‌کند
او از نمای زندگی بندگان شاد است.
شاد است از گذشتن خرد و بزرگ
این نیمه‌جان شده به ستم بی زبان چند
که می‌دهند سان
در پیش چشم او
که می‌کنند جان
تا او جدا ز هر غم و زحمت
خسبد چو مار بر سر گنجینه‌های خود
شاد است تا ببیند مردم ز هول او
لرزان بایستاده فرو برده سر به جیب
تا او چو گرگ گرسنه زایشان جود گلو
شاد است از گذشتن صدها اسیرها
بسیار نوجوان توانای ما ولیک
خامان که قادرند
تا بارهای زحمت او را ز روی میل
بر دوش خود کشند
آن استخوان‌شمار جهنم
بر جان زندگان بفتاده
در خانمان ما
دست ستم گشاده.
شاد است با زبونی صدها زنان
که همچنان
خیل اسیر
بر پای ایستاده
مردان که همطراز غلامان
سوده جبین به خاک
نوزادگان که بر لبشان
یکسر ثنای اوست
اطرافیان که بر تنشان
رنگ از قبای توست
جنگ‌آوران که جان به کف خود نهاده‌اند
تا جان فدا کنند به پای ایستاده‌اند
سوداگران
کز بهر سیم و زر
سرشان خمیده است
هر چیز در برابر وامپیر سودمند
می‌گذرد
مرغ گلو‌شکافته‌ی زرد
در این جهان درد
پیش خیال او
پر می‌زند
او بوی خون ز همه سو
میآیدش به بینی
هرجای را ببیند
خرم به دلنشینی
لکن بناگهان
وامپیر پیر
رنجد ز اندُه خود و بیمار می‌شود
در جمع مردمان یک شادی نهفته‌ی مرموز
بیدار می‌شود
می‌ریزد از دو بال یکی جغد پیر پر
وامپیر زرد مانده گرفته به دست سر
افسوس می‌خورد
زیرا خیال می‌رود این روز آخر است
کآن جانور به بندگی خلق ناظر است.

نیما یوشیج، تهران، ٣ اسفند ١٣١٩
@faryad_naseri

📣قرن بیستم گوید:

ای مظهر جمهوری-هی‌هی جبلی قم‌قم
جمهوری مجبوری- هی‌هی جبلی قم‌قم
مسلک نشود زوری- هی‌هی جبلی قم‌قم
تا کی پی مزدوری- هی‌هی جبلی قم‌قم
یک چند نما دوری- هی‌هی جبلی قم‌قم

✅ #میرزاده_عشقی

@faryad_naseri