`|| در حاشیه‌ی صفحه‌ی اول کتابی قدیمی چیزی نوشته شده...کاغذش پوسیدست و میترسم پاره بشه.
اون یک اسمه...یک اسم
این اسم برام از همه‌ی زندگیم آشنا تره...گویی زندگی کردمش.
ولی به یاد نمی‌آورم...انگار یک خواب..خوابی که سال‌ها پیش دیدی و به یک باره به ذهنت خطور میکنه.
ولی به یاد میارم...سکوتش را...
گویی که هرگز نبوده...
به یاد می‌آورم که رازی را به او گفتم
و چشم هایم را بستم تا فراموش کنم.
اون جایی میان گرد‌و‌غبار خاطراتم..
جایی که آرزو ها و خاطراتم دفن شده...اون اونجاست.
تو را به یاد نمی‌آورم اما دردت را چرا...
و هنوز سکوتت برایم آشناست.
من در این تاریکی در بازتاب سکوت زخم‌هایت به انتظار مرگ رویای تو نشسته ‌ام.
ولی داستان تو به اندازه‌ی سکوتت بلند است و قرار است که به پایان نرسد، و من تا آخر به خواندنش ادامه خواهم داد.
اما فراموشکارم...و تورا بادی همچون پرواز قاصدک ها از یادم خواهد برد.
در این سکوت؛ زین سبب خون ریزی حنجره‌ات، آرامی...
آرامی ک جانش از ناآرامی فریاد هایش تاب ندارد...
کتاب را می‌بندم و کنار بقیه کتاب ها رهایش میکنم.
برای تو، برای ما
برای مایی که هیچ‌وقت فریاد نزدیم..
-تویی که در دور دست ها گمت کردم.