اوینه ی دل ِ من، تـُنگ ِ طـِـلا بود، تو شُکوندیش
بر چار دیواریش نقش ِ وفا بود، تو کـَروندیش


دل افتاد و گفتی: آخ بیگیر، نشکه بلوره!
نازک شده بود دل، بُ صدوی آخ! تو شُکوندیش . . .


پــِتـِه ی گـُل ِ دل، تـِنجه زد و گل به لـَبـُم داد
هیکی هیکی کـِردم کــِر  ِ زلفت، تو تکوندیش

 

تا شاپرک نگاه ِ من پــَر رو چیشات زد،
آیه وایه شد، کاشکی از اوّل می پروندیش


باز خواسّ ِ خدا بود که دلـُم پر زد و در رفت
ا َی دسّ ِ تو بود تا صبح محشر می دو ُندیش


ما جیر بودیم، تی ای وَر  ِش من، او وَر  ِش تو 
از بس کشیدیش، دور شدیم، یهو پوکوندیش!