دنبال یه شعری میگردم که بگه اوضاع وخیمه
البته بنظرم بهتره با بددهنی باشه
مثلا بگه اوضاع تخمیه
توی شعره اینم به مخاطب برسونه که هیچ قرار مطلقی واسه وجود اینده روشن و خوب نیست.
ولی از طرفی شعره اینجوری باشه که طرف با خوندنش، حس کنه که این زندگی رو تا عمقش و تا اخرش میخواد زندگی کنه
البته بنظرم بهتره با بددهنی باشه
مثلا بگه اوضاع تخمیه
توی شعره اینم به مخاطب برسونه که هیچ قرار مطلقی واسه وجود اینده روشن و خوب نیست.
ولی از طرفی شعره اینجوری باشه که طرف با خوندنش، حس کنه که این زندگی رو تا عمقش و تا اخرش میخواد زندگی کنه