«У нас столькі прыгоства, столькі багацця форм і фарбаў, і край наш вялікі і разнастайны, а мы не бачым, не хочам гэтага бачыць. Аб нашым краі злажыўся погляд як аб краі бедным, заняпалым. І нідзе ты ў падручніках геаграфіі не знойдзеш больш-менш сталага апісання Беларусі. Што такое наша Беларусь? А гэта, бачыш, заходняя акраіна Расеі. Чым яна слаўная? Нічым. Вось балоты ёсць, ды яшчэ на ўвесь свет вядомая хвароба - каўтун. І мы з гэтым легкадумна згаджаемся, мы ўсё гэта прымаем на веру, бо, як ты сказаў праўду, над намі пануе шаблон, шаблон пустых слоў, пустыя выразы, чужыя формы думак і чужы змест іх. Выходзячы з гэтага, мы адварочваемся ад свайго роднага, не шануем яго, мы стыдаемся яго!»
Гэта словы Лабановіча, галоўнага героя знакамітай трылогіі Якуба Коласа - «На Ростанях». Наогул, чытаючы гэта твор, можна заўважыць бязмежную колькасць думак і ідэй, якія спалучаюцца з мастацкім майстэрствам Якуба Коласа. Хоць і не вельмі правільна, але менавіта з-за вялікай глыбіні разважанняў, думак і красамоўства, Колас трохі падобны з Платонам.
Лабановіч, быццам беларускі Сакрат, які ходзіць, падарожнічае, наведвае Палешукоў і задае пытанне з мэтаў выклікаць сумнеў і знайсці адказ на невядомыя пытанні. Лабановіч вымушае чалавека выйсці з штодзённасці, з нуднага і надакучлівага аднавобразнага жыцця. Ён заклікае разважаць, заклікае падаваць усё пад сумнеў. Ён сапраўдны настаўнік, настаўнік, які кажа каб мы мелі сваю крытычнасць, свой розум. Каб мы вучыліся вынаходжваць і ствараць сэнсы. Лабановіч расчараваны рэчаіснасцю, рэчаіснасцю ў якой мы жывем. Ён бачыць той эгацэнтрызм і ўтылітарызм, якім жыве чалавек. Тыя пануючыя геданістычныя ідэі, якія пануюць у грамадстве. Абыякавасць да жыцця і адсутнасць жадання нешта ствараць. І на працягу ўсяго твора ён задаецца пытаннем: «Для чаго чалавек на свеце жыве?»
Гэта словы Лабановіча, галоўнага героя знакамітай трылогіі Якуба Коласа - «На Ростанях». Наогул, чытаючы гэта твор, можна заўважыць бязмежную колькасць думак і ідэй, якія спалучаюцца з мастацкім майстэрствам Якуба Коласа. Хоць і не вельмі правільна, але менавіта з-за вялікай глыбіні разважанняў, думак і красамоўства, Колас трохі падобны з Платонам.
Лабановіч, быццам беларускі Сакрат, які ходзіць, падарожнічае, наведвае Палешукоў і задае пытанне з мэтаў выклікаць сумнеў і знайсці адказ на невядомыя пытанні. Лабановіч вымушае чалавека выйсці з штодзённасці, з нуднага і надакучлівага аднавобразнага жыцця. Ён заклікае разважаць, заклікае падаваць усё пад сумнеў. Ён сапраўдны настаўнік, настаўнік, які кажа каб мы мелі сваю крытычнасць, свой розум. Каб мы вучыліся вынаходжваць і ствараць сэнсы. Лабановіч расчараваны рэчаіснасцю, рэчаіснасцю ў якой мы жывем. Ён бачыць той эгацэнтрызм і ўтылітарызм, якім жыве чалавек. Тыя пануючыя геданістычныя ідэі, якія пануюць у грамадстве. Абыякавасць да жыцця і адсутнасць жадання нешта ствараць. І на працягу ўсяго твора ён задаецца пытаннем: «Для чаго чалавек на свеце жыве?»