مدرسه تکامل

و رونمای شخصیت مان به پشت صحنه آن می رود. جایی که احساسات و انگیزه های اولیه و ابتدایی ما قرار دارند که لزوما با آن تصویری که ما از خود داریم و تلاش می کنیم که دیگران نیز همین چهره را از ما بپذیرند یکی نیست. مواجهه ای که سبب می شود ما گاهی پشت به ظاهر بهترین رفتار و شخصیت خود، انگیزه ها و امیال ناسالمی را تشخیص بدهیم. بدون شک در عین دردناک بودن آن کمترین رویدادی می تواند اینچنین به تصفیه و اصیل تر شدن انسان بینجامد. از این روست که شروع این فصل را "اعتدال پاییزی" می نامند. زیرا اگر این رویداد شگفت انگیز نبود طبیعت و درختان در هیاهو و شلوغی خود گم می شدند و شاخه هایشان از سنگینی برگ و باری که تن به پاییز نمی دهند شکسته و خرد می شد. پس اگر خشم و اندوهی در این فصل احساس می شود خشم و اندوه مواجهه با خویشتن است. وقتی با وزش بادهای پاییز بر درخت روحمان از سرشاخه های وجودمان فرو می ریزیم تا آنچه که از خود نمی دیده ایم برایمان آشکار شود. افسون پاییزی که آدم را دچار اندوه عجیبی می کند ما را فرا می گیرد تا ما دوباره دلتنگ شویم و بیشتر از هر چیز، دلتنگ وجود اصیل و بی تکلف خود. همین نکته است که اندوه را برای خواص از هر حالت دیگری، جذاب تر می کند. زیرا بیشتر از هر احساس دیگری در آن مواد خامی که می توانند به خودآگاهی تبدیل شوند وجود دارد و تو در خود فرو می روی تا با تصویر حقیقی تر و زلال تری از خود بازگردی.
در بیشتر زبانهای دنیا مثل زبان عربی واژه روح از ریشه باد گرفته شده است تا شاید این معنا را برساند که روح زمانی می تواند بر اصل خود استوار باشد که سبکی، پویایی و توان تغییر را در جوهر خود حفظ کند. پس بیراه نیست اگر که پاییز را بهار روح انسان بدانیم. آنوقت تمام حالات، فکرها و دگرگونیهای به ظاهر ناخوشایندی را که با شروع این فصل احساس می کنیم می توانیم به فال نیک بگیریم و این جریان تحول را برای خودمان آگاهانه کنیم. این را بدانیم که احساساتی چون نارضایتی و نا امیدی از شرایط فعلی زندگی، افکاری مثل دلزدگی از محل سکونت و میل به مهاجرت، دلزدگی از یک ارتباط چند ساله یا کلافگی از وضعیت جسمی زمانی در شما ایجاد شده است که با تسلط انرژی های پاییزی در طبیعت، چسبندگی ذهن ما نیز به حداقل می رسد تا راحت تر از هر وقت دیگری بتوانیم از پس یک قطع وابستگی ارتباطی که مدتها بود به نظرمان محال می رسید یا رها کردن کار قبلی و شروع یک رویای تازه که جسارتش را در خودمان نمی دیدم بربیاییم. اگر هم با چنین شرایطی به طور طبیعی روبرو شدید و چیزی از زندگی شما کم شد هراس نکنید و بدانید که پای پاییز در میان است. فصل سبک شدن، رها شدن و بخشیدن. باید به آن تن بدهیم و مثل یک درخت بدانیم که راز بار و برگ دادن آن و غرق شدنش در شکوفه و رنگ، تن دادن به تیغ پاییزی است که او را از لباس کهنه اش عریان می کند تا دو فصل را تنها با استوار کردن ریشه هایش در خاک، و پاک و سبک شدن شاخه هایش با باد بگذراند. ما هم این را بدانیم که اندوه و ملال و تشویش پاییزی، می تواند ماده خام خلق زندگی تازه مان شود و به استقبال این انرژی بیکران و جادویی آزاد شده در بدن و روحمان برویم.
از همه اتفاقات عجیبی که در ابتدای پاییز برایتان می افتد استقبال کنید. شغلی که به مشکل می خورد. رابطه ای که به ناگهان به چالش می خورد. وقایعی که به دلخواه شما پیش نمی روند. آدمی که در شرایطی که اصلا انتظارش را نداشته اید جلویتان می ایستد و حرفهایی درباره شما به خودتان میزند که حسابی دردتان می آید، یا نزدیکانی که آنطور که باید به شما توجه نمی کنند. بعد از اینکه خوب ناراحتی کردید و عصبانیت تان را نشان دادید، بروید یک گوشه آرام بگیرید و فکر کنید و با هر روشی که در یوگا یاد گرفته اید خودتان را وارسی و بعد تصفیه کنید. زیرا اگر ساعت تان را به وقت زمین کوک کرده باشید، اینها همان بادهای پاییزند که به درخت وجودتان وزیده اند که تا آستانه رویشی دیگر سبک تر و اصیل تر شوید.
و حرف آخرمان این شعر هایکوی زیبا باشد:
من هیچکس نیستم
آفتاب طلایی یک ظهر پاییز
نام مرا با خود برده است...🍁☀️


#امین_مطیعی
🌱🕉مربی و پژوهشگر یوگا

(1) کارل گوستاو یونگ – روانشناس اتریشی