ای که چون گل تراوش از تو کنم
صبح تا شب گلِ شُش از تو کنم

غم دنیا خوش آید ام در بر
که دل‌ام را جلا-خوش از تو کنم

دُشِ تو هر که شد دُشِ من او ست
که شناساییِ دُش از تو کنم

به سر هر که گفت غیر از تو
بی‌گمان باش چکُّش از تو کنم

زندگی چون به‌خنده می‌آید
چاره‌جوی‌ام که چاوُش از تو کنم

می‌روم با خیال در آتش
تا خروجِ سیاوش از تو کنم

از خود ام کوچ می‌کنم کلّآ
مگر اخذ نوِ هُش از تو کنم

https://t.me/mhhjahanabadi