🔹چند در صد از ما (چه طرفداران رأی دادن و چه مدافعان رأی ندادن) در پاسخ به این پرسش که «شخص شما در راستای اصلاح جامعه (بر اساس فهم و مطالعات خودتان) چه کار کرده و می‌کنید؟» پاسخ قابل قبولی داریم؟ بیشتر ما به جز دعواهای فضای مجازی (به ویژه هنگام انتخابات، راهپیمایی یا امثال آن)، نق زدن و بازنشر دادن پیام‌هایی مبتنی بر «نمایاندن سیاهی‌ها»، در راستای اصلاح جامعه (قدرت گرفتن اکثریت کف جامعه در مقابل اقلیت حاکم) هیچ قدمی برنمی‌داریم.
🔹نه «دعوت کردن سایرین به رأی دادن» و نه «دعوت کردن سایرین به رأی ندادن»، هیچ‌کدام لزوماً با حرف نوشتار حاضر منافاتی ندارد، به شرط آن که اوّلاً، فرد دعوت کننده به رأی دادن یا رأی ندادن، مطالعۀ آثار صاحب‌نظران را مورد توجه داشته‌باشد، ثانیاً، دیدگاهش مبتنی بر لزوم رأی دادن یا لزوم رأی ندادن از مطالعۀ آثار اندیشمندان حاصل شده‌باشد (مطالعات مستمر و آهسته‌وپیوسته‌ای که ممکن است در آینده دیدگاهش را تغییر دهند)، ثالثاً، شرایط یک گفتگوی سالم و سازنده را رعایت کند (پرهیز از انگ‌زدن، نیّت‌خوانی، عصبانی شدن و غیره) و رابعاً، فعّالیت‌هایش در راستای اصلاح جامعه در «بازنشر دادن پیام‌های فضای مجازی، لایک کردن و گفتگوهای تلگرامی و اینستاگرامی» خلاصه نشود.
🔹همان‌طور که بیان شد، تا زمانی که «اکثریت بطن جامعه» در مقابل «اقلیت حاکم»، ضعیف‌تر باشند، آش همین است و کاسه همین. به نظرم، عواملی که موجب تضعیف «اکثریت بطن جامعه» و دوری آنها از «شکل‌گیری جامعۀ مدنی» می‌شوند را می‌توان در سه دستۀ کلّی دسته‌بندی کرد:
1- پایین بودن سطح آگاهی (در رابطه با موضوعات موثّر بر مسئلۀ مورد نظر)
2- پایین بودن مهارت‌های مدنی (مهارت‌های گفتگو، تفکّر نقّادانه، مدارا، صبر، همکاری و غیره)
3- اتمیزه بودن و هر چیزی که آن را تشدید کند (گسترش بغض، کینه، عداوت، دشمنی و هر آن چه باعث دوری بیش از پیش مردم از یکدیگر شود).
🔹اگر چه «دوستی و مهربانی» به هیچ وجه برای شکل‌گیری جامعۀ مدنی و قدرت‌گرفتن «اکثریت بطن جامعه» در مقابل اقلیت حاکم کافی نیست، امّا پرخاش، انگ‌زدن، اهانت کردن و امثال آن، با تشدید اتمیزگی، تفرقه و دور کردن مردم از یکدیگر، جناح آنها را ضعیف‌تر کرده و نهایتاً به نفع اقلیت حاکم تمام می‌شود.
🔹نگارنده، بر اساس مطالعاتم، دیدگاهم دربارۀ «چه باید کرد؟ و مسئولیت تک‌تک ما در این راستا» را در یادداشت‌های مختلفی منتشر کرده‌ام، به عنوان نمونه، در یادداشتی با عنوان «چگونه در مسیر توسعه گام برداریم؟» -که نسخۀ خلاصه شده (و متأسفانه ناگویای) آن را می‌توانید در کانال شبکۀ توسعه و نسخۀ کامل آن را می‌توانید در اینجا مطالعه بفرمایید- یا در یادداشتی با عنوان «ملّت زود و زور» -که خلاصه‌ای است از دیدگاه مرحوم مهندس مهدی بازرگان در این رابطه در کتاب «سازگاری ایرانی».
به امید فردایی بهتر،
به امید ایرانی آباد
کانال وحید احسانی
@vahidehsani_vh
https://telegram.me/notesofvahidehsani
🔹نه «دعوت کردن سایرین به رأی دادن» و نه «دعوت کردن سایرین به رأی ندادن»، هیچ‌کدام لزوماً با حرف نوشتار حاضر منافاتی ندارد، به شرط آن که اوّلاً، فرد دعوت کننده به رأی دادن یا رأی ندادن، مطالعۀ آثار صاحب‌نظران را مورد توجه داشته‌باشد، ثانیاً، دیدگاهش مبتنی بر لزوم رأی دادن یا لزوم رأی ندادن از مطالعۀ آثار اندیشمندان حاصل شده‌باشد (مطالعات مستمر و آهسته‌وپیوسته‌ای که ممکن است در آینده دیدگاهش را تغییر دهند)، ثالثاً، شرایط یک گفتگوی سالم و سازنده را رعایت کند (پرهیز از انگ‌زدن، نیّت‌خوانی، عصبانی شدن و غیره) و رابعاً، فعّالیت‌هایش در راستای اصلاح جامعه در «بازنشر دادن پیام‌های فضای مجازی، لایک کردن و گفتگوهای تلگرامی و اینستاگرامی» خلاصه نشود.
🔹همان‌طور که بیان شد، تا زمانی که «اکثریت بطن جامعه» در مقابل «اقلیت حاکم»، ضعیف‌تر باشند، آش همین است و کاسه همین. به نظرم، عواملی که موجب تضعیف «اکثریت بطن جامعه» و دوری آنها از «شکل‌گیری جامعۀ مدنی» می‌شوند را می‌توان در سه دستۀ کلّی دسته‌بندی کرد:
1- پایین بودن سطح آگاهی (در رابطه با موضوعات موثّر بر مسئلۀ مورد نظر)
2- پایین بودن مهارت‌های مدنی (مهارت‌های گفتگو، تفکّر نقّادانه، مدارا، صبر، همکاری و غیره)
3- اتمیزه بودن و هر چیزی که آن را تشدید کند (گسترش بغض، کینه، عداوت، دشمنی و هر آن چه باعث دوری بیش از پیش مردم از یکدیگر شود).
🔹اگر چه «دوستی و مهربانی» به هیچ وجه برای شکل‌گیری جامعۀ مدنی و قدرت‌گرفتن «اکثریت بطن جامعه» در مقابل اقلیت حاکم کافی نیست، امّا پرخاش، انگ‌زدن، اهانت کردن و امثال آن، با تشدید اتمیزگی، تفرقه و دور کردن مردم از یکدیگر، جناح آنها را ضعیف‌تر کرده و نهایتاً به نفع اقلیت حاکم تمام می‌شود.
🔹نگارنده، بر اساس مطالعاتم، دیدگاهم دربارۀ «چه باید کرد؟ و مسئولیت تک‌تک ما در این راستا» را در یادداشت‌های مختلفی منتشر کرده‌ام، به عنوان نمونه، در یادداشتی با عنوان «چگونه در مسیر توسعه گام برداریم؟» -که نسخۀ خلاصه شده (و متأسفانه ناگویای) آن را می‌توانید در کانال شبکۀ توسعه و نسخۀ کامل آن را می‌توانید در اینجا مطالعه بفرمایید- یا در یادداشتی با عنوان «ملّت زود و زور» -که خلاصه‌ای است از دیدگاه مرحوم مهندس مهدی بازرگان در این رابطه در کتاب «سازگاری ایرانی».
به امید فردایی بهتر،
به امید ایرانی آباد
کانال وحید احسانی
@vahidehsani_vh
https://telegram.me/notesofvahidehsani