رهبر راته ویل چې ممکن سبا ته ان شاء الله ستاسو دوه ملګري بوځم او خپل هدف درباندې ووینم، اول یې ما او شېخ احمد ته وویل چې تاسو دواړه بیایم، ښایي وجه یې هم دا وي چې زما خو موټر بم ده او احمد بیا د تعرضیانو د موټر ډرېور ده. رهبر هم غواړي چې اول مونږ دواړه بلد شو.
ــ ــ ــ
له الله تعالی سره پټه رابطه
مرکز کې ملګري عبادت ډېر په مینه کوي. د شپې سلګۍ رښتیا هم سړي ته د صفې اصحاب وریادوي. دلته داسې ملګري دي چې که یې د ورځې خندا ووینې ممکن ووایې چې په زړه کې هېڅ غم نلري خو د شپې ژړا یې ووینې ته به وایې چې کوم نږدې خپلوان یې وفات شوی دی. تهجد، اشراق، څاښت، صلوة تسبیح، اوابین او د سهار او ماښام اذکار خو هسې هم د ټولو ملګرو نه پاتې کېدونکی عادت دی. د ماسپښین مهال د سورت یس یو څلوېښت ځل ویلو ختم، مازدیګر مهال د حفاظت د اذکارو ختم، تر ماښام لمانځه وروسته د حسبنا الله و نعم الوکیل ختم چې د علمیاتو ملګري یې په ګډه کوي او له الله تعالی څخه په عملیاتو کې د ځانګړي کومک غوښتنه پکې کوي. همدا راز د ماخوستن تر لمانځه وروسته د درود شریف، استغفار، او د لا حول و لا قوة الابالله ختم د ملګرو هغه معمولات دي چې همېش یې کوي. خو تر دې ټولو چې په ما ډېر تاثیر کوي او ما ته ډېر خوند راکوي هغه له الله تعالی سره د ملګرو پټه رابطه ده. دلته خو زمونږ د اوسېدلو ځای لږ تنګ دی، خو څه وخت وړاندې زه د ملګرو په یوه مرکز کې اوسېدم چې هلته ځای آزاد وو، زه به کله نا کله هسې ګرځېدم چې لرې به د یوې کوټې په کونج کې یو جای نماز، یو قرآن کریم او یو جوړه تسبیح ایښې وې، چې هغه ځای به مې څارلو د یوه ملګري د پټې رابطې مرکز به وو. دلته هم دا ټکی په ما ډېر تاثیر کوي چې کله ملګري لټوم کله یو ورک وي او کله بیا بل ورک وي چې ښه ورپسې وګرځم ګورم چې یا لاندې تکوۍ کې په سجده پروت دی او یا هم د ونې لاندې د قرآن کریم تلاوت ته ناست دی. بس څه به درته وایم: الله تعالی دې په ما کې هم همداسې د پټې رابطې احساس او صلاحیت پیدا کړي. الله تعالی مو دې په دې دنیاګۍ او په لوی آخرت کې نه سره جدا کوي.
ــ ــ ــ
استشهاد او کوژده
څو ورځې وړاندې مې د مدرسې د وخت یو خوږ ملګری معصوم مولوي صیب راغلی وو، د هغه تر مخې ما چا ته د نوې کوژدې مبارکي ورکړله، ما ورته ویل: مولوي صیب دا نوې خوشالي دې هم درته مبارک وي. معصوم مولوي صیب وویل: عبدالحلیمه! ته یې هم خوشالي ګڼې؟! ما ورته وویل: هو! خوشالي باید خوشالي وګڼل شي. خو په زړه کې مې ویل: معصوم مولوي صیب! ته څه خبر یې چې مونږ دا خوشالۍ د کوم رنګ خوشالۍ لپاره هېرې کړي دي. زړه کې مې ویل: ته څه خبر یې چې کوژده او واده کول ما ته څومره قدر لري او څومره ورته خوشالېږم؛ خو دا چې د کوژدې هره خبره ردوم، زما زړه کې ډېرې لویې ارادې دي، زه د کوژدې له خوشالۍ انکار نه کوم خو دا هم درته وایم چې د الله تعالی د لقاء تصور هم له دنیاوي رنګینیو لوړ ګڼم. یوه ورځ د الله تعالی د لقاء ځنډېدل دومره سخت ګڼم چې د هغې یوې ورځې لپاره د دنیا له هر ډول نعمتونو تېرېدلی شم.
هسې خبره مې تر دې کوله: پدې عملیاتو کې تر انتخاب دوه ورځې وروسته راته یوه ملګري ویل: مولوي صیب! ته څه لېونی یې؟! ښه عالم یې! د جهاد خدمت دې ښه روان دی، فلانکي ځای کې به کوژده درته وکړم، د یو څه وخت لپاره له عملیاتو تېر شه! ما ورته ویل: نور هېڅ نه وایم خو قسم په الله چې زر کوژدې راته په یوې ورځ وکړې بیا هم له عملیاتو نشم تېرېدلی نوره ستا خوښه!
پرون ملګرو له کورونو سره رابطې وکړلې، دلته زمونږ یو بل ملګری دی، کابو پنځه کاله یې عملیاتو ته انتظار کړی دی، کور ته یې چې زنګ وهلی وو، پلار ورته ویلي وو چې لږ ځان ساته اوس مې کوژده هم درته وکړله، چې راغی خندل یې: زه عملیات نه کوم ما ته یې کوژده کړې ده. ما په پيل کې ورته وویل چې مشکل نشته، مشران پدې خوشالېږي چې ملګري کوژدې او ودونه وکړي، هغوی خو دا نه غواړي چې خامخا مونږ شهیدان شو، زه به مشرانو ته حال ورکړم، ستا په ځای به بل ملګری راشي. دلته یې راته غږ ونکړ خو چې ماخوستن شو بل ملګری راته راغی: مولوي صیب! تا چې هغه ته ته دا خبره وکړه چې تشه له عملیاتو پاتې شوې؛ د هغه په سترګو کې اوښکې ډنډ شوې، داسې دې ولې ورته وویل؟ سخته مې خوا بده شوه، هغه مې راوغوښت، کلکه غېږه مې ورکړله او په تندي مې ښکل کړ. ما ورته ویل: ورور جانه! ته له ما خفه یې؟! ویل یې نه له تا به ولې خفه کېږم. بیا مې چې د عملیاتو خبره وریاده کړه ویل یې چې په هېڅ امکان یې نشم پرېښودلی.
ــ ــ ــ
له الله تعالی سره پټه رابطه
مرکز کې ملګري عبادت ډېر په مینه کوي. د شپې سلګۍ رښتیا هم سړي ته د صفې اصحاب وریادوي. دلته داسې ملګري دي چې که یې د ورځې خندا ووینې ممکن ووایې چې په زړه کې هېڅ غم نلري خو د شپې ژړا یې ووینې ته به وایې چې کوم نږدې خپلوان یې وفات شوی دی. تهجد، اشراق، څاښت، صلوة تسبیح، اوابین او د سهار او ماښام اذکار خو هسې هم د ټولو ملګرو نه پاتې کېدونکی عادت دی. د ماسپښین مهال د سورت یس یو څلوېښت ځل ویلو ختم، مازدیګر مهال د حفاظت د اذکارو ختم، تر ماښام لمانځه وروسته د حسبنا الله و نعم الوکیل ختم چې د علمیاتو ملګري یې په ګډه کوي او له الله تعالی څخه په عملیاتو کې د ځانګړي کومک غوښتنه پکې کوي. همدا راز د ماخوستن تر لمانځه وروسته د درود شریف، استغفار، او د لا حول و لا قوة الابالله ختم د ملګرو هغه معمولات دي چې همېش یې کوي. خو تر دې ټولو چې په ما ډېر تاثیر کوي او ما ته ډېر خوند راکوي هغه له الله تعالی سره د ملګرو پټه رابطه ده. دلته خو زمونږ د اوسېدلو ځای لږ تنګ دی، خو څه وخت وړاندې زه د ملګرو په یوه مرکز کې اوسېدم چې هلته ځای آزاد وو، زه به کله نا کله هسې ګرځېدم چې لرې به د یوې کوټې په کونج کې یو جای نماز، یو قرآن کریم او یو جوړه تسبیح ایښې وې، چې هغه ځای به مې څارلو د یوه ملګري د پټې رابطې مرکز به وو. دلته هم دا ټکی په ما ډېر تاثیر کوي چې کله ملګري لټوم کله یو ورک وي او کله بیا بل ورک وي چې ښه ورپسې وګرځم ګورم چې یا لاندې تکوۍ کې په سجده پروت دی او یا هم د ونې لاندې د قرآن کریم تلاوت ته ناست دی. بس څه به درته وایم: الله تعالی دې په ما کې هم همداسې د پټې رابطې احساس او صلاحیت پیدا کړي. الله تعالی مو دې په دې دنیاګۍ او په لوی آخرت کې نه سره جدا کوي.
ــ ــ ــ
استشهاد او کوژده
څو ورځې وړاندې مې د مدرسې د وخت یو خوږ ملګری معصوم مولوي صیب راغلی وو، د هغه تر مخې ما چا ته د نوې کوژدې مبارکي ورکړله، ما ورته ویل: مولوي صیب دا نوې خوشالي دې هم درته مبارک وي. معصوم مولوي صیب وویل: عبدالحلیمه! ته یې هم خوشالي ګڼې؟! ما ورته وویل: هو! خوشالي باید خوشالي وګڼل شي. خو په زړه کې مې ویل: معصوم مولوي صیب! ته څه خبر یې چې مونږ دا خوشالۍ د کوم رنګ خوشالۍ لپاره هېرې کړي دي. زړه کې مې ویل: ته څه خبر یې چې کوژده او واده کول ما ته څومره قدر لري او څومره ورته خوشالېږم؛ خو دا چې د کوژدې هره خبره ردوم، زما زړه کې ډېرې لویې ارادې دي، زه د کوژدې له خوشالۍ انکار نه کوم خو دا هم درته وایم چې د الله تعالی د لقاء تصور هم له دنیاوي رنګینیو لوړ ګڼم. یوه ورځ د الله تعالی د لقاء ځنډېدل دومره سخت ګڼم چې د هغې یوې ورځې لپاره د دنیا له هر ډول نعمتونو تېرېدلی شم.
هسې خبره مې تر دې کوله: پدې عملیاتو کې تر انتخاب دوه ورځې وروسته راته یوه ملګري ویل: مولوي صیب! ته څه لېونی یې؟! ښه عالم یې! د جهاد خدمت دې ښه روان دی، فلانکي ځای کې به کوژده درته وکړم، د یو څه وخت لپاره له عملیاتو تېر شه! ما ورته ویل: نور هېڅ نه وایم خو قسم په الله چې زر کوژدې راته په یوې ورځ وکړې بیا هم له عملیاتو نشم تېرېدلی نوره ستا خوښه!
پرون ملګرو له کورونو سره رابطې وکړلې، دلته زمونږ یو بل ملګری دی، کابو پنځه کاله یې عملیاتو ته انتظار کړی دی، کور ته یې چې زنګ وهلی وو، پلار ورته ویلي وو چې لږ ځان ساته اوس مې کوژده هم درته وکړله، چې راغی خندل یې: زه عملیات نه کوم ما ته یې کوژده کړې ده. ما په پيل کې ورته وویل چې مشکل نشته، مشران پدې خوشالېږي چې ملګري کوژدې او ودونه وکړي، هغوی خو دا نه غواړي چې خامخا مونږ شهیدان شو، زه به مشرانو ته حال ورکړم، ستا په ځای به بل ملګری راشي. دلته یې راته غږ ونکړ خو چې ماخوستن شو بل ملګری راته راغی: مولوي صیب! تا چې هغه ته ته دا خبره وکړه چې تشه له عملیاتو پاتې شوې؛ د هغه په سترګو کې اوښکې ډنډ شوې، داسې دې ولې ورته وویل؟ سخته مې خوا بده شوه، هغه مې راوغوښت، کلکه غېږه مې ورکړله او په تندي مې ښکل کړ. ما ورته ویل: ورور جانه! ته له ما خفه یې؟! ویل یې نه له تا به ولې خفه کېږم. بیا مې چې د عملیاتو خبره وریاده کړه ویل یې چې په هېڅ امکان یې نشم پرېښودلی.