د عملیاتو عملي حزېری
زړه مې ډېر ډاډه وو چې ان شاء الله دا ځل مې الله تعالی خامخا قبلوي، خو پدې تصور کې به تل وم چې ولې ځڼډېږي او لا به څومره وخت ونیسي. د صفر د میاشتې په اولسمه ورځ باندې زه(عبدالحلیم) ابودجانه، میرویس او شېخ احمد له رهبر سره ښار ته لاړو. تر اوسه مو عملیات یو تصور ګڼل خو اوس د دې لپاره راغلي وو چې خپل هدف په ښکاري سترګو پخپله ووینو. د مجاهدینو له ساحې چې د دښمن ساحې ته راننوتلو په هرې تلاشۍ داسې ورتللو لکه مونږ چې خپله درولي وي، د الله تعالی نصرت وو چې په یوې تلاشۍ کې یې هم داسې پوښتنه راڅخه ونکړه چې دښمن دې شک واخیستلی شي.
لنډه دا چې په خپل هدف له هرې خوا وګرځېدلو، نږدې یو مکتب وو، ما رهبر ته وویل چې دلته خو دې مکتب ته هم زیان رسېږي، هغه وویل چې که د الله تعالی خوښه وه مونږ به د سهار لمانځه سره سم عملیات کوو، او هغومره تیاره کې په مکتب کې څوک نه وي. رښتیا یې ویل، چې د مکتب د لومړي ټایم معلومات مو وکړل زمونږ تر عملیاتو کابو یو نیم ساعت وروسته پیل کېږي. شاوخوا مو نور د عامو خلکو ځایونه هم وکتل، د هدف مخې ته عمومي سرک تېر شوی وو، رهبر ویل چې سهار وختي مو ځکه د عملیاتو لپاره انتخاب کړی چې د عامو خلکو ازدحام لا نه وي پیل شوی نو ان شاء الله ملکي تلفات به هېڅ ونلري. زمونږ د ملګرو او د رهبرانو ملګرو تر ټولو ډېر ټینګار پدې خبره وو چې عملیات مو ملکي تلفات ونلري. خو بس هماغه د عربي متل دی چې: القافلة تسري والکلاب تنبح(کاروان تېرېږي او سپي غاپي) ما له ځان سره فکر کاوه چې د فدایانو او رهبرانو ټوله موضوع همدا ده چې باید ملکي تلفات ونلرو خو غربي او د غرب په اشارو رسنۍ مو بیا داسې یادوي ته وا چې مونږ د عامو خلکو وژل غواړو، سره له دې چې پخپلو ټولو بمباریو او عام وژنو سترګې پټوي.
ــ ــ ــ
د یو چا د نوم په یاد کې
(د صفر درویشتمه)
کابو درې کاله وړاندې، د ژمي یخه شپه وه، بنګنې ډېرې ګرځېدلې، پیره دار وویل چې لږ بیداره اوسئ! هسې نه چې څه قصه شي. په جومات کې پرېوتم او لیکنه مې پیل کړله:
وصال... لقاء... دیدار... رضاء... او مینه...
هغه ټکي چې توري یې د زړه په هنداره انځور دي. چې په تمه یې ژوندی شمېرل کېږم. چې تصور یې هم تر دنیاوي خوښیو لوړ دی.
د وصال تمه! د لقاء تنده! د دیدار هیله! د رضاء لټون! او د مینې اوښکې!!! د زړه هغه داغونه چې درد ته خوند وربښي، چې انګار ورته ګلونه ګرځوي، او چې د نازک بدن کبابول د ژوند تر ټولو ستر ارمان ګڼي.
انتظاره! څومره ظالم یې! هجرانه! ته زړه لرې؟! مایوسۍ! نوره نه ځې؟!
له درده یې اوښکې وچې دي، له یاده یې زړه ریږدي، او له تصوره یې د خیال نړۍ بادشاه نلري.
د فراق ستونزې یو حل مني، د هجران زخم یو درمل لري، او د مینې رنځ یواځې لقاء غواړي.
د غمونو غرونه، د تصور نړۍ، او د هجرانونو دښتې د یو چا د نوم په یاد کې... ښایي د ځان له شیندلو پرته دعوه ریښتونې نشي.
بې صبري نده، تلوسه ده! شکایت ندی، زارۍ دي! عجله نده، تنافس دی.
اخ!!! منم! هغه یې ویني! منم! د سینې د منځ دوهمه نړۍ هم ورمعلومه ده! منم! کولی یې شي، خو څه وخت؟!!! کله؟!!! ولې ځڼډیږي؟!!!
اخ!!! وړ یې نه یم؟!!! اخ!!! هیله مې راوړې!!!
...
دا زما ډېره خوښه لیکنه وه، خپل موبایل کې مې ثبت کړې وه، کله کله مې خپله هم اورېدله. نن له دې لیکنې درې کاله تېر شوي خو خپله خبره اوس هم یادوم چې: ((د یو چا د نوم په یاد کې)) دا ځکه چې: د الله تعالی الوهیت داسې فکر دی چې څومره پکې ننوځې هومره ځای پکې شته. ما د حدیثو لویه دوره هم کړې، د الله تعالی د اسماء الحسنی په هکله مې خاصې مطالعې هم کړي او په آیتونو کې خو چې د الله تعالی صفات راغلي هغه خو باید د تدبر ټکی وي؛ خو له دې هر څه سره سره فکر کوم چې ما یې یواځې نوم اورېدلی. هغه رب چې یاد یې دومره خوږ دی چې انسان ورته له خپل ځان څخه تېرېدلی شي نو لقاء به یې څومره خوږه وي، هغه رب چې یاد یې له اورونو ښکلاوې جوړولی شي نو لقاء به یې څومره کیف لري. زه ښه پوهېږم چې څو ورځې وروسته به ان شاءالله کار برابر شي، او د کار په ورځ چې کله خپل موټر بم اصلي هدف ته ورسوم نو د بټنې له وهلو سره سم به مې بیا دا نازک بدن ټوټه ټوټه شوی وي، پوهېږم چې مور به مې دا هم وایي چې: شهید خو شو، خو کاشکې یې جسد وی کله کله خو به یې قبر ته ورتللو او زړه به مو تسلي کوله، همدا راز ډېرې خبرې شته. خو؛ د الله تعالی یاد داسې ټکی دی چې دا هر څه له انسان څخه هېروي او زه مدام دا فکر کوم چې: د محشر په ورځ به ان شاءالله د الله تعالی په حضور کې په هسکو سترګو وویلی شم چې یا رب! دا یو وجود دې راکړی وو دا مې ستا په لاره کې درته ټوټه ټوټه او سوځېدلی راوړی، همدا راته قبول کړه!
زړه مې ډېر ډاډه وو چې ان شاء الله دا ځل مې الله تعالی خامخا قبلوي، خو پدې تصور کې به تل وم چې ولې ځڼډېږي او لا به څومره وخت ونیسي. د صفر د میاشتې په اولسمه ورځ باندې زه(عبدالحلیم) ابودجانه، میرویس او شېخ احمد له رهبر سره ښار ته لاړو. تر اوسه مو عملیات یو تصور ګڼل خو اوس د دې لپاره راغلي وو چې خپل هدف په ښکاري سترګو پخپله ووینو. د مجاهدینو له ساحې چې د دښمن ساحې ته راننوتلو په هرې تلاشۍ داسې ورتللو لکه مونږ چې خپله درولي وي، د الله تعالی نصرت وو چې په یوې تلاشۍ کې یې هم داسې پوښتنه راڅخه ونکړه چې دښمن دې شک واخیستلی شي.
لنډه دا چې په خپل هدف له هرې خوا وګرځېدلو، نږدې یو مکتب وو، ما رهبر ته وویل چې دلته خو دې مکتب ته هم زیان رسېږي، هغه وویل چې که د الله تعالی خوښه وه مونږ به د سهار لمانځه سره سم عملیات کوو، او هغومره تیاره کې په مکتب کې څوک نه وي. رښتیا یې ویل، چې د مکتب د لومړي ټایم معلومات مو وکړل زمونږ تر عملیاتو کابو یو نیم ساعت وروسته پیل کېږي. شاوخوا مو نور د عامو خلکو ځایونه هم وکتل، د هدف مخې ته عمومي سرک تېر شوی وو، رهبر ویل چې سهار وختي مو ځکه د عملیاتو لپاره انتخاب کړی چې د عامو خلکو ازدحام لا نه وي پیل شوی نو ان شاء الله ملکي تلفات به هېڅ ونلري. زمونږ د ملګرو او د رهبرانو ملګرو تر ټولو ډېر ټینګار پدې خبره وو چې عملیات مو ملکي تلفات ونلري. خو بس هماغه د عربي متل دی چې: القافلة تسري والکلاب تنبح(کاروان تېرېږي او سپي غاپي) ما له ځان سره فکر کاوه چې د فدایانو او رهبرانو ټوله موضوع همدا ده چې باید ملکي تلفات ونلرو خو غربي او د غرب په اشارو رسنۍ مو بیا داسې یادوي ته وا چې مونږ د عامو خلکو وژل غواړو، سره له دې چې پخپلو ټولو بمباریو او عام وژنو سترګې پټوي.
ــ ــ ــ
د یو چا د نوم په یاد کې
(د صفر درویشتمه)
کابو درې کاله وړاندې، د ژمي یخه شپه وه، بنګنې ډېرې ګرځېدلې، پیره دار وویل چې لږ بیداره اوسئ! هسې نه چې څه قصه شي. په جومات کې پرېوتم او لیکنه مې پیل کړله:
وصال... لقاء... دیدار... رضاء... او مینه...
هغه ټکي چې توري یې د زړه په هنداره انځور دي. چې په تمه یې ژوندی شمېرل کېږم. چې تصور یې هم تر دنیاوي خوښیو لوړ دی.
د وصال تمه! د لقاء تنده! د دیدار هیله! د رضاء لټون! او د مینې اوښکې!!! د زړه هغه داغونه چې درد ته خوند وربښي، چې انګار ورته ګلونه ګرځوي، او چې د نازک بدن کبابول د ژوند تر ټولو ستر ارمان ګڼي.
انتظاره! څومره ظالم یې! هجرانه! ته زړه لرې؟! مایوسۍ! نوره نه ځې؟!
له درده یې اوښکې وچې دي، له یاده یې زړه ریږدي، او له تصوره یې د خیال نړۍ بادشاه نلري.
د فراق ستونزې یو حل مني، د هجران زخم یو درمل لري، او د مینې رنځ یواځې لقاء غواړي.
د غمونو غرونه، د تصور نړۍ، او د هجرانونو دښتې د یو چا د نوم په یاد کې... ښایي د ځان له شیندلو پرته دعوه ریښتونې نشي.
بې صبري نده، تلوسه ده! شکایت ندی، زارۍ دي! عجله نده، تنافس دی.
اخ!!! منم! هغه یې ویني! منم! د سینې د منځ دوهمه نړۍ هم ورمعلومه ده! منم! کولی یې شي، خو څه وخت؟!!! کله؟!!! ولې ځڼډیږي؟!!!
اخ!!! وړ یې نه یم؟!!! اخ!!! هیله مې راوړې!!!
...
دا زما ډېره خوښه لیکنه وه، خپل موبایل کې مې ثبت کړې وه، کله کله مې خپله هم اورېدله. نن له دې لیکنې درې کاله تېر شوي خو خپله خبره اوس هم یادوم چې: ((د یو چا د نوم په یاد کې)) دا ځکه چې: د الله تعالی الوهیت داسې فکر دی چې څومره پکې ننوځې هومره ځای پکې شته. ما د حدیثو لویه دوره هم کړې، د الله تعالی د اسماء الحسنی په هکله مې خاصې مطالعې هم کړي او په آیتونو کې خو چې د الله تعالی صفات راغلي هغه خو باید د تدبر ټکی وي؛ خو له دې هر څه سره سره فکر کوم چې ما یې یواځې نوم اورېدلی. هغه رب چې یاد یې دومره خوږ دی چې انسان ورته له خپل ځان څخه تېرېدلی شي نو لقاء به یې څومره خوږه وي، هغه رب چې یاد یې له اورونو ښکلاوې جوړولی شي نو لقاء به یې څومره کیف لري. زه ښه پوهېږم چې څو ورځې وروسته به ان شاءالله کار برابر شي، او د کار په ورځ چې کله خپل موټر بم اصلي هدف ته ورسوم نو د بټنې له وهلو سره سم به مې بیا دا نازک بدن ټوټه ټوټه شوی وي، پوهېږم چې مور به مې دا هم وایي چې: شهید خو شو، خو کاشکې یې جسد وی کله کله خو به یې قبر ته ورتللو او زړه به مو تسلي کوله، همدا راز ډېرې خبرې شته. خو؛ د الله تعالی یاد داسې ټکی دی چې دا هر څه له انسان څخه هېروي او زه مدام دا فکر کوم چې: د محشر په ورځ به ان شاءالله د الله تعالی په حضور کې په هسکو سترګو وویلی شم چې یا رب! دا یو وجود دې راکړی وو دا مې ستا په لاره کې درته ټوټه ټوټه او سوځېدلی راوړی، همدا راته قبول کړه!