رسمِ کودکی

به بهانه هجدهم تیرماه و «روز ملی ادبیات کودک»

🔹در تاریکی قدم می‌زنیم

بی‌توجهی رسانه‌های جمعی به ادبیات کودک و رشد قارچ‌گونه آثار ترجمه در این حوزه و همچنین بازاری‌شدن کتاب‌ها، تا حد زیادی ادبیات کودک را به گوشه رانده است. در فضای بیمار نشر امروز، حال ادبیات کودک از سایر حوزه‌ها وخیم‌تر است که البته به نظر می‌رسد مدیران فرهنگی، چندان توجهی به‌این مساله ندارند...

متاسفانه این نام‌گذاری‌های مختلف، هرگز نمی‌توانند گرهی از کلاف سردرگم ادبیات کودک به‌خصوص در سال‌های اخیر بگشاید. در این سال‌ها ناشران خصوصی بسیاری ورشکست شدند یا آن‌هایی که به تولید ادبیات داخلی مشغول بودند، به دلیل وجود مشکلات متعدد در تولید آثار تالیفی و با کیفیت، عطایش را به لقایش بخشیده و به تولید آثار ترجمه روی آورده‌اند. یکی از مهم‌ترین مسائلی که ادبیات کودک امروز از آن رنج می‌برد، کمبود مخاطب نیست بلکه کم‌مایگی آثاری است که در این حوزه تولید می‌شود...

ادامه مطلب را از اینجا بخوانید ⤵️

https://goo.gl/gVfbY6

▫️مشتاقانه بخوانیم و شادمانه از یاد ببریم

دکتر یزدان منصوریان

یکی از پیش‌فرض‌های مرسوم و متداول درباره «مطالعه» این است که باید بکوشیم آنچه را می‌خوانیم به یاد بسپریم. ظاهرا بهره‌وری مطالعه را بیشتر در توانایی حفظ کردن مطالب می‌دانیم. اما حافظه ما فقط توان به خاطر سپردن اندکی از مطالب را دارد. بخش عمده‌ای به سرعت یا به تدریج فراموش می‌شود. حال پرسشی که بسیاری با آن مواجه‌اند این است که: چه کنیم تا بر توان حافظه بیفزاییم و سهم بیشتری از مطالبی را که می‌خوانیم از دستبرد فراموشی دور سازیم؟ زیرا تلقی اولیه این است که اگر چیزی را بخوانیم و بعد فراموش کنیم، وقتمان را به هدر داده‌ایم. چه تفاوتی است میان کسی که کتابی را خوانده و از یاد برده با فردی که اصلا آن را نخوانده است؟ در حال حاضر، هر دو نفر از محتوای آن بی‌خبرند. اما با کمی درنگ و تأمل می‌توان دریافت که موضوع به این سادگی نیست و ردپایی از آنچه می‌خوانیم در ذهن و ضمیر ما می‌ماند و در این یادداشت به وجوهی از آن می‌پردازم...

ادامه مطلب را وبلاگ رسم کودکی بخوانید:

http://rasmha.ir/weblog/مشتاقانه-بخوانیم-و-شادمانه-از-یاد-ببری/

@rasmekooodaki

آغاز به کار وبسایت رسم کودکی

rasmha.ir