خیام ظلمتیان را، فضای نور کنی
به ذهن ظلمت اگر لحظه­‌یی خطور کنی

نشسته­‌ام به عزای چراغ مرده­‌ی خود
بیا که سوک مرا، ای ستاره! سور کنی

برای من، همه، آن لحظه است، لحظه‌­ی قدر
که چون شهاب، در آفاق شب عبور کنی

هنوز می­‌شود از شب گذشت و روشن شد،
اگر تو- طالع موعود من!- ظهور کنی

تراکم همه­‌ی ابرهای زاینده!
بیا که یادی از این شوره‌­زار دور کنی

کبوتر افق آرزو! خوشا گذری
بر این غریب، بر این برج سوت و کور کنی

چه می­‌شود که شبی، ای شکیب جادویی
عیادتی هم از این جان ناصبور کنی؟

نه از درنگ، ز تثبیت شب هراسانم
اگر در آمدنت بیش از این قصور کنی.

حسین منزوی


- منزوی خوانی
@Reading_monzavi