CHASHMHA!??

کاش من هم میتوانستم چنگ بزنم بر گلویم و تمام کلمات را از گورستان گلویم به یک باره رها کنم و فریاد بزنم ...
فریاد بزنم و با زانو به زمین بیوفتم...!
ای کاش میتوانستم!

#ساره

میروي،پنجره را مي‌بندم.
نه آبی پشت سرت ریخته ام
و نه حتی آغوشی که به آن پناه ببرم.
تنها قلمی دارم که میتوانم نیمه شب برایت شعر بسرایم.
تمام گلبرک های شهر را جمع کرده ام..تا
هر کدام را به ترتیب کنار بگذارم و بگویم برمیگردد ...برنمیگردد.!
با هر بار زمزمه برنمیگردد ریتم های قلبم نامنظم میشود!
هر صبح خیابان ها را آب و جارو میکنم
امید دارم!
امید دارم که میایی و بار دیگر تمام پنجره های شهر را کنار میزنم!


#ساره
#یاد_داشت_هایی_برای_چشمهایش

از من به برج مراقبت
https://t.me/mangoft


اینجا قراره هر شب یکی با صدای خودش لالایی یا یه بیت شعر بخونه..
خوشحال میشم همراهمون باشید!💚

یکی از ویالون زنای معروف کنسرت میزاره..
بلیطش تو کمترین فاصله فروش میره و مردم خودشونو میکشن تا بتونن بلیطشو گیر بیارن..بعضیا هم گریه میکنن که چرا نتونستن!
فردای همون موقع همون ویالون زن تو یکی از خیابونو ویالون میزنه و هیچ کس بهش اهمیت نمیده..
مردم از کنارش رد میشن..
ماهم همینجوریم چیزایی که دور و ورمونو رو هیچ وقت نخواستیم ببینیم و از کنارش رد شدیم اونم به سادگی ..!

از آخرین باری که حرف هایش را شنیده ام خیلی وقت است میگذرد..!
خیال میکردم دیگر نمیتوانم پیدایش کنم و صدای گرمش را موقع اعتراف به عشق مهربانویش بشنوم..
اما لاقل این را خوب میدانستم هنوز هم دکه اش بعد از چندین سال پابرجاست آن هم درست روبه روی پنجره ی اتاق مهربانویش!
میدانستم باید چراغ اتاق مهربانو خاموش شود تا در دکه را تعطیل کند و برود..
فرقی نمیکرد ساعت سه صبح به فکر مهربانو بیوفتد که وقت خواب است یا ساعت هفت!
میدانستم مهربانو از آن دختر هایی ست که ناز دارند..
تا نیمه شب ها هم میتوانند دلبری کنند روسری سرخ رنگش را روی گیسوان سیاهش رها میکرد و از پنجره درست آنجایی که معشوقه اش تکیه خود را به دیوار بتونی داده نشانه میگرفت و با چشمانش میفهماند که چقدر دوستش دارد..
اما هیچگاه هیچ کدامشان دوست دارم را به زبانشان نیاورده بودند..
آن قدر غرق در داستان شیرینشان شده بودم که نفهمیدم کی و چگونه جلوی دکه ایستاده ام و به چین و چروک های صورتش مینگرم!
سرش پایین است و مشغول خواندن شعر یا نوشته ای است..
نوشته ای که ذهنش را عجیب مشغول کرده که این گونه چشمهایش را ریز و با بهت به کلمات خیره شده
با صدای آرام درخواست یک نخ سیگار و دو بسته آدامس نعنایی میکنم..
میدانست فقط من این عادت را دارم که یک نخ را با دو بسته آدامس بگیرم که نکند بوی دهانم آبرویم را ببرد
سرش را چنان بالا می آورد و خیره به چشمهایم میشود که میتوانم حاله ای از اشک را در چشمانش حس کنم..
به سمتم می آید شکسته تر از قبل شده..
اما من خیال میکردم عشق میتواند مرحمی بر تمام زخم هایش شود..
پس چه شد..!؟
روبه روی همان پنجره مینشید و خیره به دود سیگارم میشود..
منتظرم شروع کند از مهربانویش بگوید از این که توانست دوباره دستانش را لمس کند ..
از این که توانست راز دلش را برایش فاش کند
منتظر شدیدن حرفای شیرین و نقلی بودم که حرف هایش خنجری شد بر قلبم..
گفت:
از آن روزی که مجبورت کرده ام تا بروی و آنجا نمانی و برای خودت شغلی فراهم کنی تا شرمنده خودت نباشی که چرا زودتر نمیتوانی دستانش را بگیری و به خانه تان بروی..
خیلی چیزها تغیرر کرد..
با انگشت سبابه اش پنجره اتاق مهربانو را نشان داد..
پنجره ای که حال یک گلدان چیز دیگری ندارد..
نه خبری از پرده ی ابریشم است..
نه خبری از گل های بهاری..
تنها چیزی که میتوانی بیابی گردو خاک است و خاک..
سریع به سویش گارد میگیرم
نشانه و آدرس یا حتی شماره همراهی درخواست میکنم تا بروم و با فریاد بگویم این است همان عشقی که نشان داده ای!
این که رهایش کنی به امان خدا...
خنده ای بلند زد..
دلیل خنده اش را نمیدانستم ..
با صدای ضیفی گفت..
حق داشت..
دیگر طاقتم طاق شد و گفتم از چه حقی حرف میزنید چه حقی.. این که هر وقت دوست دارد به اسیری بگیرتت و دلبری کند و هر وقت خواست رهایت کند و برود..
آقاجان کجای این دوست داشتن ها عشق است..
گفت ...
زیادی انتظار کشید
دیگر توان این را نداشتم در قفسی زندانیش کنم و بگویم صبر کن یک روز می آیم و تو را از پدرت میگیرم..
رهایش کردم آزادش کردم...
دکه را زودتر میبستم..
چشمهایم را مجازات کردم که دیگر حق دیدن چشمهایش را ندارند..
گاهی عطر شال گردنش را هم میتوانستم حس کنم..
اما باید هزاران بار زمزمه میکردم که مهربانویت دیگر مهربانوی تو نیست!
از اول هم مال تو نبوده..خودت خیالی شده بودی و داستانی عاشقانه را ترتیب داده ای..
تو همین روز ها ماشینی مدل بالا در کنار خانه شان ایستاد..
دسته گلی به اندازه تمام گل هایی که آرزویش را داشتم لاقل یک شاخه اش را به مهربانو بگیرم در دستانشان بود..
از آن روز به بعد پنجره اتاق مهربانو برای همیشه بسته شد...
یک گل را آن گوشه برایم رها کرد..
باز هم دلبری کرد و ناز کرد..شاید میخواست با همان گل فریاد بزند که باز به اسارتم بگیر..
اما من همچو مجسمه ای مشغول تماشایش بودم..
دیگر کارهایش تمام شده بود باید سوار ماشین میشد و میرفت به سمت دکه آمد نمیتوانستم لرزش دستانم را مهار کنم..
آخر اولین بار بود که مقابلم می ایستید و اولین بار بود که میخواستم صدایش را بشنوم
همان شالگردن سرخ را جلوی رویم گرفت و بدون حرفی رفت..
رفت و من را در حسرت شنیدن صدایش کشت...
چه کار میتوانستم بکنم..پشت ماشین میدویدم و فریاد میزدم این مهربانوی من است..
پدرش نمیگفت مهربانو را میخواهی..
کارت پایان خدمتت کو..!؟
خانه ات کو؟!
ماشینت کو!؟
کارت چیست..
چه باید میگفتم ..
میگفتم چیزی ندارم جز یک عشق که دمار از روزگارم در آورده و هم کار شده و خدمت و خانه!
بگویم من حتی پول خریدن یک شاخه گل را ندارم شما از داشتن خانه حرف میزنید!
بگویم تنها شال گردن سرخی دارم وه عطرش تمام شهر را مست میکند و یک گلدانی دارم که آن هم از دختره شما به یادگارمانده..!
چه میگفتم..
رهایش کردم تا برود و بفهمم عاشقی فقط به حرف نیست باید برای بدست آوردنش خودت را هم فدا کرد!


#ساره_میرزایی

آن قدر حرف های ناگفته ام را در گلویم دفن کرده ام که دهانم مزه خون میدهد!
آن قدری که توانسته ام با تمام قطراتش قلمی از جنس حسرت بسازم و شروع به نوشتن کنم!
میدانی من کسی را نداشته ام که سیلی محکمی نثارم کند و فریاد بزند عاشقی به قربان صدقه رفتن و در آغوش کشیدن نیست!
من حتی نتوانسته بودم بعد از سیزده سال عاشقی کردن انگشتری به نشانه متعهد بودنم در دستانش کنم و حکم داشتنش را صادر کنم!
نمیدانستم عاشقی خرج دارد!
عاشقی پول میخواهد!
عاشقی لباس پرو خوری میخواهد از همان هایی که کرولت براقش از هزاران کیلومتری هم برق میزند!
بعد از سیزده سال روزگار طوری چرخید که باید روبه رویش می ایستادم..
آن هم با لباسی اتو کشیده و کفش های چرم واکس خرده!
برگه های مچاله شده را در دستانم فشار میدهم و زل میزنم به عینکی که چشمانش را در قاب گرفته..
میدانست نوشتن و نویسندگی را دوست داشتم..
هنگامی که تبلیغاتش را در جاهای مختلف نظاره گر بودم..
بعد از چند ماه و کلنجار رفتن به این نتیجه رسیدم باید دلم را به دریا بزنم..
انگشت هایم شماره اش را بعد از سیزده سال گرفت و بعد از خوردن چند بوق صدای گرمش در تلفن پیچید..
او داشت آن طرف تلفن صدایم میکرد و من آن طرف تر مشغول مرور کردن خاطره هایمان بودم!
درست آنجایی که ورقه هایم را جلویم به هزاران تکه تقسیم کرد و کنار پاهایم انداخت و فریاد زد که تو چیزی از نویسندگی نمیدانی و من هنوز هم تکه هایش را دارم..
تکه هایش را مانند تکه های شکسته قلبم گوشه ای از اتاق رها کرده ام تا خاک بخرد ..
بدون آن که چشمهایش را از برگه های روی میز بردارد با سر اشاره میکند که بنشینم.
خودکارش برای هزارمین بار از دستانش به سمت زمین فرود می آید ..
قلبم احساس میکند بوی عطرم را شناخته است که این گونه بی تابی میکند!
صدایم را صاف میکنم و برگه ها را جلوی رویش میگذارم و میگویم دنبال یک فیلنامه نویس برای فیلمشان بودند و من هم به بهانه محک زدن خودم خواستم امتحانش کنم..
کلمه ها را کنار هم ردیف میکردم و نمیدانستم چه میگویم..
راستش میدانستم چه میخواهم بگویم این که چقدر طرز نگاهش عوض شده..
این که چرا این گونه کلافست...
چرا دیگر بوی عطر سابقش را ندارد
چرا نگاهش رنگ ندارد..
یا حتی باز هم لابه لای کتاب هایی که برایش گرفته ام عطرش را گم میکند..
میگویم که حرف زیاد داشتم اما..
برگه ها کناری گذاشتم و قصد رفتن کردم و فامیلیم را صدا زد...
صدا زد و همچو چوب خشکی شکستم..
بدنم به رعشه افتاد..
دروغ نگویم ضربان قلبم به آسمان ها هم رفت..
آب دهانم را به سختی قورت دادم و به سمتش برگشتم..
با تته پته جانمی گفتم و گذاشتم صدایش تا مغز استخوانم نفوذ کند..
گفت که فردا باید راس ساعت هفت در اتاقش حاضر باشم ..
خیال میکند همه چیز را به دیار فراموشی سپرده ام و دیگر به یاد نمی آورم که چقدر به زمان و رفت و آمد ها حساس است..
بیخبر از آن که نمیدانست من همان ناشناسی هستم که میداند بدون خواندن یک شعر به خواب نمیرود و حتما باید کسی برایش شعری بفرستد..
و نمیدانست آن ناشناس..
آن قدر بازدید را نگاه میکند تا بلکه او به خواب برود و هنگامی که شعر را ارسال میکند به چند ثانیه نکشیده میداند که میخوابد ...
و تازه مرور خاطرات او شروع میشود..



#ساره_میرزایی
#ادامه_دارد!

#به‌هوای‌سیب‌ترش 🍏
#شکوفه_حسابی
در ماشین نشسته ایم و از ضبط صوت کوچک قدیمی ماشین اهنگ های بسطامی پخش می شود.
با این قیافه ی به قول او مضحک و موهای هزار رنگ در پیکان جوانانی نشسته بودم که بوی گوجه ی له شده می داد.
پشت هر چراغ قرمز سرم را در موبایلم فرو می بردم تا جوانان به قول او ادامسی تیکه هایشان را بار من نکنند.
اجبار چیز سختی است، وقتی به جانت بیفتد و تو به تحمل اجبار مجبور باشی سخت تر هم می شود!
کافی بود از این لکنته پیاده شوم و دستم را برای تاکسی زرد رنگ دراز کنم و بگویم:
_دربست!
اخر کدام احمقی گفته بود که عقد دختر عمو و پسر عمو را در اسمان ها بستند‌
اگر به من بود نامزدی مسخره و این حلقه را به پایان می رساندم.
انگار که از اول نبود.
صدای تق تق فندکش بلند می شود:
_دیروز رفته بودم میدون تره بار، لعنتی هر چی جنس خراب داشت حواله ی مرده کرده بود، بیچاره اونایی که قراره با اینا غذا درست کنن.
بی حوصله می پرسم:
-کجا تحویل دادی؟
بوی سیگار بهمن حالم را بهم می زند.
_مغازه احمد.
احمد را یکجوری تلفظ می کند، ح را حذف میکند و امد را باقی می گذارد.
یادم است که همین دیشب مصطفی با دو کیلو گوجه ای که گفته بود از احمد گرفته است به خانه امده بود.
_کجا پیادت کنم؟
خیلی خانومانه می گویم:
_جلوی دهکده زبان.
سرش را تکان می دهد:
_می خوای بازم به پات صبر کنم؟
جوابش را نمی دهم.زمزمه می کند:
_اگه یکی برات بیاد چی؟!
سرم را به سمت شیشه ی سمت راست می چرخانم.از تمام وجناتش موهایش را دوست داشتم؛ خرمایی بود.
از انهایی که پنجه ام برایشان می مرد!
ادامه می دهد:
_وقتی بچه بودیم اومدی جلوی من، موهات و خرگوشی بسته بودی.
اون موقع چشمات خیلی معلوم نمی کرد.
الانه که به قول ننه شبیه چشمای مدل اروپایی ها شدی.
سرت و خم کردی و بعد اومدی بغل من.
اون زمانا تا جا داشت اذیتت می کردم تو حرص می خوردی و من به قهقه می خندیدم.
می دونم که تو دوستم نداری، تو از این پسرای تیتیش مامانی اتو کشیده خوشت میاد که بچه ننه ان.
اما من نیستم! همه ی اینا رو گفتم که...یعنی...منم ببینی!
با ناخن هایم بازی می کنم، مرداد است و هوا گرم می شود!
دلم هوس بستنی شکلاتی کرده بود.
_ا اونجا رو، بستنی فروشی، نظرت چیه بریم بستنی هاشو امتحان کنیم؟
انگار نه انگار که یک لحظه پیش داشت حرف جدی می زد.
ما یک روز را باهم بودیم، از صبح تا شبش، او حرف می زد و من هوا می خوردم.
او که میگفت من حس می کردم دیگر عطرش بوی چسب دوقلو نمی دهد، سیب ترش است، ناب ناب!
او که من را به خانه رساند، گور بابای زبان را گفتم و پشت پنجره به انتظار فردا ایستادم.
حال و هوای دیگری ای است که هیچ حالیش نمی شود.

فندکی دارم!
از جنس آرزوهایت ..!
فندکی که داشتنش به داشتن هزاران گل های بهاری می ارزد!
فندکی که روزها میشود بلای جانم ! ، و
شب ها میشود چراغی برای دود کردن آرزوهای خاک خرده ام!
گاه بی گاه کاسه صبرم لبریز میشود ..وفندک را در جعبه ای به اسارت میگیرم
جعبه ای که هیچ شاه کلیدی توان رسوا کردنش را ندارد
بیخبر از آن که قلبم برای لمس دوباره اش قفسه سینه ام را میشکافد و به سمتش حمله ور میشود ..
برای این همه بی قراری و آشفتگی هایم قهقهه ای به سر میگیرم !
و در عجب میمانم که چطور هوس آتش زدن عکس هایت را با فندک یادگاریت ندارم!

#ساره_میرزایی