رای مفرد مذکر
ذانِ و ذ
ینِ برای مثنای مذکر است.
وتا وتِه وتی وذِه وذِهِی وتِهِی👉 برای مفرد مونث می ایند.
اگر می خواهید بطرف یک زنی اشاره کنید👈 تا..تِه.تی..ذِه... یعنی شش صیغه برای مفرد مونث استعمال می شود..
وتَانِ وتَینَ👉 برای تثیه مونث هستند .
واُولاءِ به مد واَولی به قصر 👉 اینها جمع هستند مشترک هم برای مونث و هم برای مذکر...اولاءِ به مد : یعنی همه مردان یا زنان
و اولی به قصر: یعنی همه مردان و زنان
پس اسمای اشاره دوازده تا شدند،، و جقدر هم کوتاه... و اسمای اشاره بعضی هایشان مذکرند،، و بعضی هایشان مونث هستند..
دومین قسم اسماء اشاره که نسبت به فسم اول بیشترین استعمال را دارد و اینجا در کتاب نیاورده منتهی من برایتان می گویم که عبارتند از :
هذا 👈برای مفرد مذکر غایب است
هذه👈برای مفرد مونث غایب
هذان 👈(دوتا) برای تثنیه مذکر غایب
هانان👈برای تثنیه مونث غایب
هؤلاءِ👈 مشترک است هم برای جمع مذکر غایب و هم برای جمع مونث غایب .
ذلک👈 برای مفرد مذکر نزدیک است
تلک👈 برای مفرد مونث دور است
حالا ببینید فقط یک اشاره کردن در عربی چقدر معنا داشت؟ برای مذکر یک جور..برای مونث یک جور.. باز اگر یکی چگونه؟ دوتا چگونه و جمع چگونه؟.نزدیک چطور و دور جطور؟
عین زبان فارسی یا سایر زبانهای دیگه نیست! مثلا ما در زبان فارسی میگیم این زن و این مرد .. اما در عربی بخواهیم بگیم.این زن فرق می کنه که بگیم این مرد... چون زبان عربی کاملترین زبان دنیاست... ولی سایر زبانها ناقص هستند.
زبان.عربی به تنهایی مفسر تمام زبانهای دنیا است...
سوم قسم اسم غیر متمکن اسمای موصوله هستند: و اسمای موصله از جمله مبنیات هستند. موصوله به معنای وصل کردن یک کلمه با کلمه دیگر است... در عربی اسمائی هستند که به تنهایی معنا نمی دهند 👈الذی ...این..ان ..اون..👉 اینا به تنهایی از خودشان معنایی ندارند..اما وقتی این کلمه را با یک کلمه ترکیب کنیم، اتفاقی که می افتد این است که این کلمه با یک کلمه دیگر وصل می شود.که به چنین کلماتی اسماء موصله می گویند.که این اسماء ، مونث دارد، مذکر دارد، مفرد دارد ، مثنا دارد..جمع هم دارد..
الَّذی الَّذانِ واللَّذَینَ اللَّذِینَ الَّتی اللَّتَانِ واللَّتَانِ واللَّتینِ واللَّاتِی واللَّوَاتی ومَاومَن
الَّذی👈 برای مفرد مذکر غایب
الَّذانِ واللَّذَینِ👈 برای تنیه مذکر
َ اللَّذِین👈 برای جمع مذکر(الذین امنو..در قران زیاد امده)
َ الَّتی👈مفرد مونث (برای مفرد مونث دیگه الذی نمی گیم..التی میگیم )
اللَّتَانِ واللَّتَانِ واللَّتینِ 👈 تثیه مونث هستند
واللَّاتِی واللَّوَاتی👈 هر دو جمع مونث است
یک مَاویک مَن...
مَن برای عاقل است... (برای ذوالعقول)
مَا برای غیر عاقل... مثلا می گوئیم مَن هذا؟ این مرد کیست؟ اینجا دیگه نمی تونیم بگیم مَاهذا ؟ ... به یک شئ هم مثل میز نمی تونیم بگیم مَن هذا؟
برای انسانها که ذوالعقول هستند ،عقل دارند از من استفاده می شود.. ولی برای جانواران و اشیاء مَا استعمال می شود.
واَیُّ واَیَّةٌ = اَیُّ واَیَّةٌ را از جمله اسماء غیرمتمکن و اسماء موصوله اورده است ..در حالیکه بعد از ان می گوید اینها مبنی نیستند و معرب هستند..میگه حالا که ذکر کردم این دو حالت دارد بهمین خاطر ذکر کردم..ولی اون دو حالت را ذکر نمی کند...
حالا اَیٌّ أیِّةٌ در جمله اسماء غیرمتمکن و اسماء موصله اورده است ..لکن بعداز ان می گوید این اَیٌّ و أیِّةٌ مبنی نیستند بلکه معرب هستند ..چرا معرب و مبنی می شوند؟
اگر اَیٌّ و أیِّةٌ در ابتدای کلام بیایند ، در اینصورت معرب می شوند..و اگر تنها بیایند انگاه مبنی می شوند..بهمین خاطر اَیُّ واَیَّةٌ در بعضی مواقع معرب می شوند و در بعضی مواقع مبنی می شوند..
والذی هم ..الف و لامی که در ابتدای الذی هست، مینی هستند ..مثل الضَّاربُ که اسم فاعل است..والمَضرُوبُ که اسم مفعول است.. الفاعلُ و المفعولُ..اینا الف و لام هایشان مبنی هستند..یعنی خودش معرب است ولی الف ولام هایشان مبنی هستند..یکی کسی نمی تونه بگه اُلضَاربُ و اُلمضروبُ.. یا إلضاربُ و اِلمضروبُ...الضَّاربُ همین یک حالت را دارد
یک اسماء موصله ی دیگری داریم بنام ذُو...مثل.ذُو ضَرَبَک... که میگه این فقط در لغت بنی طی از جمله مبنیات هست.. بنی طی اسم یک قبیله است که در لغت شان از ذُو استفاده می کردند...
ذانِ و ذ
ینِ برای مثنای مذکر است.
وتا وتِه وتی وذِه وذِهِی وتِهِی👉 برای مفرد مونث می ایند.
اگر می خواهید بطرف یک زنی اشاره کنید👈 تا..تِه.تی..ذِه... یعنی شش صیغه برای مفرد مونث استعمال می شود..
وتَانِ وتَینَ👉 برای تثیه مونث هستند .
واُولاءِ به مد واَولی به قصر 👉 اینها جمع هستند مشترک هم برای مونث و هم برای مذکر...اولاءِ به مد : یعنی همه مردان یا زنان
و اولی به قصر: یعنی همه مردان و زنان
پس اسمای اشاره دوازده تا شدند،، و جقدر هم کوتاه... و اسمای اشاره بعضی هایشان مذکرند،، و بعضی هایشان مونث هستند..
دومین قسم اسماء اشاره که نسبت به فسم اول بیشترین استعمال را دارد و اینجا در کتاب نیاورده منتهی من برایتان می گویم که عبارتند از :
هذا 👈برای مفرد مذکر غایب است
هذه👈برای مفرد مونث غایب
هذان 👈(دوتا) برای تثنیه مذکر غایب
هانان👈برای تثنیه مونث غایب
هؤلاءِ👈 مشترک است هم برای جمع مذکر غایب و هم برای جمع مونث غایب .
ذلک👈 برای مفرد مذکر نزدیک است
تلک👈 برای مفرد مونث دور است
حالا ببینید فقط یک اشاره کردن در عربی چقدر معنا داشت؟ برای مذکر یک جور..برای مونث یک جور.. باز اگر یکی چگونه؟ دوتا چگونه و جمع چگونه؟.نزدیک چطور و دور جطور؟
عین زبان فارسی یا سایر زبانهای دیگه نیست! مثلا ما در زبان فارسی میگیم این زن و این مرد .. اما در عربی بخواهیم بگیم.این زن فرق می کنه که بگیم این مرد... چون زبان عربی کاملترین زبان دنیاست... ولی سایر زبانها ناقص هستند.
زبان.عربی به تنهایی مفسر تمام زبانهای دنیا است...
سوم قسم اسم غیر متمکن اسمای موصوله هستند: و اسمای موصله از جمله مبنیات هستند. موصوله به معنای وصل کردن یک کلمه با کلمه دیگر است... در عربی اسمائی هستند که به تنهایی معنا نمی دهند 👈الذی ...این..ان ..اون..👉 اینا به تنهایی از خودشان معنایی ندارند..اما وقتی این کلمه را با یک کلمه ترکیب کنیم، اتفاقی که می افتد این است که این کلمه با یک کلمه دیگر وصل می شود.که به چنین کلماتی اسماء موصله می گویند.که این اسماء ، مونث دارد، مذکر دارد، مفرد دارد ، مثنا دارد..جمع هم دارد..
الَّذی الَّذانِ واللَّذَینَ اللَّذِینَ الَّتی اللَّتَانِ واللَّتَانِ واللَّتینِ واللَّاتِی واللَّوَاتی ومَاومَن
الَّذی👈 برای مفرد مذکر غایب
الَّذانِ واللَّذَینِ👈 برای تنیه مذکر
َ اللَّذِین👈 برای جمع مذکر(الذین امنو..در قران زیاد امده)
َ الَّتی👈مفرد مونث (برای مفرد مونث دیگه الذی نمی گیم..التی میگیم )
اللَّتَانِ واللَّتَانِ واللَّتینِ 👈 تثیه مونث هستند
واللَّاتِی واللَّوَاتی👈 هر دو جمع مونث است
یک مَاویک مَن...
مَن برای عاقل است... (برای ذوالعقول)
مَا برای غیر عاقل... مثلا می گوئیم مَن هذا؟ این مرد کیست؟ اینجا دیگه نمی تونیم بگیم مَاهذا ؟ ... به یک شئ هم مثل میز نمی تونیم بگیم مَن هذا؟
برای انسانها که ذوالعقول هستند ،عقل دارند از من استفاده می شود.. ولی برای جانواران و اشیاء مَا استعمال می شود.
واَیُّ واَیَّةٌ = اَیُّ واَیَّةٌ را از جمله اسماء غیرمتمکن و اسماء موصوله اورده است ..در حالیکه بعد از ان می گوید اینها مبنی نیستند و معرب هستند..میگه حالا که ذکر کردم این دو حالت دارد بهمین خاطر ذکر کردم..ولی اون دو حالت را ذکر نمی کند...
حالا اَیٌّ أیِّةٌ در جمله اسماء غیرمتمکن و اسماء موصله اورده است ..لکن بعداز ان می گوید این اَیٌّ و أیِّةٌ مبنی نیستند بلکه معرب هستند ..چرا معرب و مبنی می شوند؟
اگر اَیٌّ و أیِّةٌ در ابتدای کلام بیایند ، در اینصورت معرب می شوند..و اگر تنها بیایند انگاه مبنی می شوند..بهمین خاطر اَیُّ واَیَّةٌ در بعضی مواقع معرب می شوند و در بعضی مواقع مبنی می شوند..
والذی هم ..الف و لامی که در ابتدای الذی هست، مینی هستند ..مثل الضَّاربُ که اسم فاعل است..والمَضرُوبُ که اسم مفعول است.. الفاعلُ و المفعولُ..اینا الف و لام هایشان مبنی هستند..یعنی خودش معرب است ولی الف ولام هایشان مبنی هستند..یکی کسی نمی تونه بگه اُلضَاربُ و اُلمضروبُ.. یا إلضاربُ و اِلمضروبُ...الضَّاربُ همین یک حالت را دارد
یک اسماء موصله ی دیگری داریم بنام ذُو...مثل.ذُو ضَرَبَک... که میگه این فقط در لغت بنی طی از جمله مبنیات هست.. بنی طی اسم یک قبیله است که در لغت شان از ذُو استفاده می کردند...