#CEFR
Bugun umrimda 1-marta CEFR topshirdim. B1 darajasi kichkiinagina daraja hisoblanadi, ingliz tilini yaxshi biladiganlar "shuyam maqatanadigan narsa bo'ldi-yu" der, balki.
Ammo hali oldinda speaking turibdi, og'zaki nutqim haminqadar va bugungilaridan ham yuqori ball olaman deb juda ishonvorganim yo'q, men boshqa narsani aytmoqchiman.
Bir kun oldin, ukam o'rgatganday, ayamdan duo qilishlarini so'radim:
"Bilgan mavzulari tushsin deb duo qiling, iltimos".
Keyin uxlashdan oldin bitta mavzuga shikoyat xati yozib ko'rdim. Ingliz tili ustozi bo'lgan dugonam tekshirib berdi.
Lekin... Azbaroyi charchaganimdan 2-sini yozishga o'zimni majburlay olmadim.
Tush ko'rbman, Nima emish, uxlab qolib imtihonga borolmaganmishman.
Vahima bilan ko'zimni ochsam, soat 4:15. Kuldim, ko'zim ilindi.
Nazarimda, yana uxlab qolganday sapchib turdim, qarasam 5:30. Uyqum kelmadi shu bilan, 6 bo'lib, telefon jiringlashini kutdim. Bolaligimdan shu: mas'uliyat his qilgan ishim tinchlik bermaydi.
Keyin, aytilgan vaqtdan oldin borvolaman. Bugun ham uyda o'tirolmay yandex chaqirdim.
DTM eshigi oldida turib o'yladim: oxirgi marta qachon imtihon topshirgan edim? Esladim: haydovchilik guvohnomasi uchun test topshirgan ekanman (10tadan 10ta topgandim)
Nazoratchi xonaga olib kirdi (atigi 4ta ekan talabgor B1 uchun)
Listening tugaganda his qildimki, menga juda yoqarkan shu jarayon.
Diqqatimni bir joyga yig'ish, miyamga sho'ng'ib, kerakli "fayl"larni "papka"lardan qidirish, to'g'ri javob topganingda o'zingdan qoniqish his qilish - hammasi allaqachon unutilib ketgan hissiyotlarni uyg'otdi.
Yozma ish qismida chinakamiga maza qildim. Birinchidan, o'sha yozib ko'rgan yagona mavzu tushdi (universitetga topshirganimda ham, arab tilidan bir dona matn yodlagandim "Fil maktabati"- "Kutubxonada" degannni, o'sha tushgandi).
Ikkinchisida esa hayotimda qilgan eng qiyin qaror haqida so'ralgan ekan, qanaqa qilib Toshkentga kelib qolganimni yozdim.
Balki, grammatik, uslubiy xatolarim g'ij-g'ijdir, ammo men uni samimiyat va mehr bilan yozdim. Astoydil.
Javoblarni maxsus varaqqa ko'chiraytganda esa xato qilib qo'ydim. 29-javobga ikkita doirani bo'yab qo'yibman (yashavor, abituriyentikda ham shunaqa qilganding, dedim o'zimga). Lekin qattiq kuymadim bunga )))
Kayfiyatim yaxshi bo'lib qoldi. Avtovusda yurishni jinim suymasa-da, taksi chaqirmadim, uyga tez yetib bormay, sekiiin yo'l yurib xush kayfiyatda xayol surgim keldi. Yo'l-yo'lakay menga yordam bergan, qo'llab-quvvatlaganlarga minnatdorchilik smslarini yubordim. Avtobus oynasidan notanish manzaralar to men taniydiganiga almashguncha tomosha qilib keldim.
Xullas, ruschasiga aytganda, "день удался".
Allohga shukr! O'zi mehribon!
PS. Qadrdon, mehribon duogo'ylarim, og'zaki nutqda ham omad yor bo'lishini so'rab turinglar. rahmat))
@suvaydo
Bugun umrimda 1-marta CEFR topshirdim. B1 darajasi kichkiinagina daraja hisoblanadi, ingliz tilini yaxshi biladiganlar "shuyam maqatanadigan narsa bo'ldi-yu" der, balki.
Ammo hali oldinda speaking turibdi, og'zaki nutqim haminqadar va bugungilaridan ham yuqori ball olaman deb juda ishonvorganim yo'q, men boshqa narsani aytmoqchiman.
Bir kun oldin, ukam o'rgatganday, ayamdan duo qilishlarini so'radim:
"Bilgan mavzulari tushsin deb duo qiling, iltimos".
Keyin uxlashdan oldin bitta mavzuga shikoyat xati yozib ko'rdim. Ingliz tili ustozi bo'lgan dugonam tekshirib berdi.
Lekin... Azbaroyi charchaganimdan 2-sini yozishga o'zimni majburlay olmadim.
Tush ko'rbman, Nima emish, uxlab qolib imtihonga borolmaganmishman.
Vahima bilan ko'zimni ochsam, soat 4:15. Kuldim, ko'zim ilindi.
Nazarimda, yana uxlab qolganday sapchib turdim, qarasam 5:30. Uyqum kelmadi shu bilan, 6 bo'lib, telefon jiringlashini kutdim. Bolaligimdan shu: mas'uliyat his qilgan ishim tinchlik bermaydi.
Keyin, aytilgan vaqtdan oldin borvolaman. Bugun ham uyda o'tirolmay yandex chaqirdim.
DTM eshigi oldida turib o'yladim: oxirgi marta qachon imtihon topshirgan edim? Esladim: haydovchilik guvohnomasi uchun test topshirgan ekanman (10tadan 10ta topgandim)
Nazoratchi xonaga olib kirdi (atigi 4ta ekan talabgor B1 uchun)
Listening tugaganda his qildimki, menga juda yoqarkan shu jarayon.
Diqqatimni bir joyga yig'ish, miyamga sho'ng'ib, kerakli "fayl"larni "papka"lardan qidirish, to'g'ri javob topganingda o'zingdan qoniqish his qilish - hammasi allaqachon unutilib ketgan hissiyotlarni uyg'otdi.
Yozma ish qismida chinakamiga maza qildim. Birinchidan, o'sha yozib ko'rgan yagona mavzu tushdi (universitetga topshirganimda ham, arab tilidan bir dona matn yodlagandim "Fil maktabati"- "Kutubxonada" degannni, o'sha tushgandi).
Ikkinchisida esa hayotimda qilgan eng qiyin qaror haqida so'ralgan ekan, qanaqa qilib Toshkentga kelib qolganimni yozdim.
Balki, grammatik, uslubiy xatolarim g'ij-g'ijdir, ammo men uni samimiyat va mehr bilan yozdim. Astoydil.
Javoblarni maxsus varaqqa ko'chiraytganda esa xato qilib qo'ydim. 29-javobga ikkita doirani bo'yab qo'yibman (yashavor, abituriyentikda ham shunaqa qilganding, dedim o'zimga). Lekin qattiq kuymadim bunga )))
Kayfiyatim yaxshi bo'lib qoldi. Avtovusda yurishni jinim suymasa-da, taksi chaqirmadim, uyga tez yetib bormay, sekiiin yo'l yurib xush kayfiyatda xayol surgim keldi. Yo'l-yo'lakay menga yordam bergan, qo'llab-quvvatlaganlarga minnatdorchilik smslarini yubordim. Avtobus oynasidan notanish manzaralar to men taniydiganiga almashguncha tomosha qilib keldim.
Xullas, ruschasiga aytganda, "день удался".
Allohga shukr! O'zi mehribon!
PS. Qadrdon, mehribon duogo'ylarim, og'zaki nutqda ham omad yor bo'lishini so'rab turinglar. rahmat))
@suvaydo