Бугун бир опа билан гаплашдим. Бундан ўн беш йил аввал келажаги порлоқ журналист бўлиб, ҳозирги интернет нашрларининг ўн беш йил олдинги ходимидек ишлаган. Тезликда 4G ни ортда қолдирганмиз, деб ҳазиллашади.

Аммо... опа кутмаган воқеалар бутун ҳаётини, орзуларга тўла дунёсини чил-чил синдириб, тупроққа кўмиб, бошига тушигаям кирмаган азобни солган, солаверган. Ҳозиргачаям оғриғи пасаймаган, изи ўчмаган.

Юрти сиғдирмагач, Россия, Тожикистон, Туркия, Қозоғистонда яшаш-ишлаш-дарбадар бўлиш, ниҳоят ортига қайтгач, яна хор-зорлик, ўнлаб ишхоналарнинг қарс-қурс ёпилган эшиклари, кутиш, номи калон, шаҳри вайрон остоналардан ноумид қайтиб кетиш... бир аёлнинг елкаларини эзиб-эзғилаб ташлайди.

Лекин опа синмабди. Ҳаётга муҳаббати кўпайса кўпайганки, камаймаган. "Шунча кечмишингизни ёзинг! Авлодлар билсин! Ахир, биз Сиз кўрганларнинг томчисини ҳам кўрмаганмиз!" десам, синиқ жилмаяди. "Керакмикан шу?" деб хижолат бўлади.

Эҳ, ўзбек аёлининг шўри қўрсин...
Тили бурросининг тили чопилса;
Қишлоқда яшаётганининг кўргани таппи, кетмон, тандир-ўчоқ бўлса;
Хорижга иш излаб жўнагани мажбурликдан, боши берк кўчага кирганидан не-не маломатларга чидаса;
Ҳаётда адолат-ҳақиқат бор дегани сургун-дарбадар қилинса... эҳ, бошингни олиб қайларгадир кетгиларинг келадию, чидайсан.

Сени сабр деб туққанлар. Чида, сабр қил!

@chnizomiddinova